ผมเจอกับเมย์ครั้งแรก ในวันที่หลังจากที่เมย์กลับมาทำงานในเช้าวันสดใสวันนั้น และเป็นวันที่ผมรู้สึกตกหลุมรักในครั้งแรก

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเมย์ ยินดีที่ได้รู้จัก”เมย์พูดและยิ้มมาให้ผม ผมรู้สึกว่า รอยยิ้มนี่เป็นรอยยิ้มที่ทำให้โลกสดใสอย่างมาก

“สวัสดีครับ ผมชื่อศศิพิฬาร คุณเมย์เรียกผมว่า ศศิเฉยๆก็ได้ครับ”ผมพูด

“ศศิ ชื่อเพราะจังเลยค่ะ”เมย์พูดและยิ้มให้อีกครั้ง

“ครับ พ่อแม่ผมตั้งใจ แปลว่า แมวในดวงจันทร์ครับ”ผมพูดอย่างเขินๆ และรีบพูดความหมายถึงชื่อของตัวเอง

“ชื่อความหมายดีมากเลยค่ะ”เมย์พูด

     และตั้งแต่นั้น ผมกับเมย์ได้ทำงานด้วยกัน พวกเราสองคนได้ใช้เวลาเรียนรู้และรู้จักกันนานถึงสิบปี จนผมกับเมย์มั่นใจกันว่า 

‘พวกเราสองคนรักกันจริงๆ ดังนั้น พวกเราทั้งสองคนจะแต่งงานกัน’

     แล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่พวกเราสองคนจะแต่งงานกัน แต่ทุกอย่างก็ไม่เป็นไปอย่างหวัง เมื่อเมย์ที่กำลังจะเดินเข้ามาในงานแต่งงานของพวกเรา เมย์กลับโดนรถชนและเสียชีวิตในทันที ผมเสียใจออย่างมาก ที่เมย์ได้ตายไปโดยที่ผมช่วยเมย์ไม่ได้เลย 

     ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ผมตื่นขึ้นมาในทุกวัน เหมือนไม่ได้มีจิตใจอยู่กับเนื้อกับตัว จนกระทั่งวันหนึ่ง พ่อแม่ผมที่เป็นนักวิทยาศาสตร์บอกว่า 

“พ่อจะช่วยลูกเอง”พ่อพูด

“ช่วยผมได้จริงๆหรือครับ”ผมถามอย่างมีความหวัง

“จริงลูก”พ่อบอก และแม่พูดต่อว่า

“แต่ลูกต้องไปอยู่ในร่างของแมว โดยที่ลูกจะเป็นคนในช่วงเช้า แต่เป็นแมวในช่วงเย็น”พ่อบอก

“ผมไม่เข้าใจครับ”ผมถามพ่อ

“ตอนนี้ เครื่องสร้างโลกคู่ขนานและถ่ายโอนความคิดยังไม่สมบูรณ์เท่าไหร่ ดังนั้น พ่อจึงจำเป็นต้องทำแบบนี้กับลูก ลูกจะยินยอมไหม”พ่อถามด้วยความเป็นห่วง

“ผมยอมครับ เพียงให้ผมกลับไปพบเมย์อีกครั้ง และรักเมย์อีกครั้ง ผมยอมครับ”ผมบอก

“งั้นแม่กับพ่อจะช่วยนะลูก”แม่บอก และหันมายิ้มอย่างอ่อนโยน

“ครับ ผมขอบคุณครับ”ผมพูด

“ลูกพร้อมแล้วนะ พวกเราจะส่งลูกไปแล้ว”พ่อพูด

“ครับ”ผมพูด และผมได้กลับไปหาเมย์อีกครั้ง ในโลกคู่ขนานหนึ่งที่ผมมีโอกาสได้เจอเมย์อีกครั้ง