เราจะมาเล่าเรื่องราวความรักของเราให้ทุกคนได้อ่านกัน

ต้องบอกก่อนเลยว่าปกติเราไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเลย

คุณคือคนพิเศษมากที่ได้อ่านมัน ;)

ย้อนไปในช่วงวัยประถมศึกษา เราซึ่งเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้าน เลยทำให้ไม่แปลกเลยที่พ่อจะทั้งรักทั้งหวง เพื่อน ๆ ของเราทุกคนจะต้องได้รับการ scan จากพ่อก่อนว่าผ่านไหม โอเคไหม (แต่ก็ไม่เคยเห็นไม่ผ่านเลยสักคน) คือเราเองก็เป็นลูกแหง่แหละ เราจะรู้ตัวเราดีอยู่แล้วว่าคนไหนสมควรจะคบ คนไหนที่เข้ากับเราได้ อยู่ด้วยแล้วไม่อึดอัด ดังนั้นการ scan จากพ่อก็เป็นแค่องค์ประกอบส่วนหนึ่งในการช่วยยืนยันเท่านั้นแหละ

ซึ่งช่วงประมาณ ป.4 เรามีเพื่อนสนิทอยู่หนึ่งคน เธอชื่อฟ้า ฟ้าเป็นเพื่อนที่หลาย ๆ คนบอกว่ามันไม่เต็ม แต่เราคิดว่ามันเต็ม แต่มันแค่แกล้ง ฟ้าเป็นคนบ้า ๆ บอ ๆ ชอบโวยวาย คือเราเป็นคนชอบอยู่กับคนแบบนี้เพราะเราคิดว่ามันไม่อึดอัดดีอะ แถมได้ขำตลอดเวลาเลยด้วย (ก่อนจะเวิ่นไปมากกว่านี้ตัดเข้าเรื่องเลยก็แล้วกัน) มีอยู่วันนึงฟ้าเดินเข้ามาหาเราพร้อมกับจดหมายสีชมพูหนึ่งฉบับ ตอนที่ฟ้ายื่นให้ ฟ้าบอกกับเราว่า 'มีคนฝากมาให้' แว่บแรกเราก็รู้เลยว่ามันไม่ใช่จดหมายธรรมดา ๆ แน่นอน สีชมพูหวานแหววขนาดนี้ เด็กอนุบาลยังรู้เลยว่าคืออะไร 

ใช่... มันคือจดหมายรัก

ตอนแรกฟ้าไม่ยอมบอกเราเลยด้วยซ้ำว่าใครฝากมาให้ เท่าที่เรารู้ฟ้าไม่ได้รู้จักเพื่อนคนไหนอีกนอกจากเพื่อนในห้องด้วยกัน แล้วตอนนั้นเราเองก็ไม่เชื่อเลยว่ามันจะมาจากเพื่อนในห้อง เพราะเรากับพวกผู้ชายในห้องเรียกได้ว่าเป็นไม้เบื่อไม้เมากันด้วยซ้ำ มีเหตุการณ์ด่าพ่อล่อแม่ให้เห็นอยู่ทุกวัน เพราะฉะนั้นไม่มีทางเด็ดขาดที่มันจะมาชอบเรา

ถ้างั้นจะเป็นใครไปได้ละ...

ผู้ต้องสงสัยรายที่ 2 คงจะเป็นเพื่อนบนรถนร.เดียวกับฟ้า ซึ่งจะบอกว่าไม่ได้มีแค่สิบคน สิบเอ็ดคน แต่มีเกือบ 50 คน แถมไม่ได้มีแค่เด็กป.4 เพราะมันลามมาตั้งแต่อนุบาลจนกระทั่งถึงป.6 

โลกยิ่งมืดมนเข้าไปใหญ่...

พอเวลาผ่านไป ผ่านมาเรื่อย ๆ ฟ้าก็ตัดสินใจบอกกับเราเองว่าจดหมายนั้นมาจากใคร อยากรู้กันอะดิ อะ ๆ บอกก็ได้ จดหมายนั้นมาจากไผ่ เพื่อนร่วมรถคันเดียวกับฟ้า ซึ่งอยู่ชั้นป.4 เหมือนกับเราเลยด้วย แต่โชคดีที่อยู่กันคนละห้อง คือเอาตรง ๆ เลยนะ ฝ่ายนั้นเขารุกหนักมาก ตั้งแต่จดหมายสีชมพูฉบับนั้นมันก็ทยอยมาอีกเรื่อย ๆ ตอนแรกเราไม่ตอบกลับไปสักฉบับเลย แต่ฟ้ามาอ้อนวอนบอกให้ตอบกลับไปบ้าง พอตอบกลับไปเท่านั้นแหละ ยาวเลยจ้า คุยกันยาวเลยจริง ๆ 

ยาวจนถึงขั้นเป็นแฟนกันอะคิดดู แล้วคือคู่ของเรากับไผ่ไม่ใช่คู่ที่เปิดเผยกันโจ่งแจ้งนะ คือเราคุยกันแค่ในจดหมายเท่านั้น อาจจะมีเดินด้วยกันบ้างตอนไปทัศนศึกษากับที่โรงเรียน นอกนั้นก็แทบไม่ได้อยู่ด้วยกันอะไรเท่าไหร่เลย ถ้าใช้คำว่าคนในความลับก็สามารถแทนกันได้อยู่ หลายคนอาจสงสัย msn งี้ line งี้ ทำไมไม่ใช้ช่องทางนั้นกันละ อยากจะบอกว่าป.4 เรายังไม่รู้ประสีประสาอะไรเล้ย ช่องทางที่ดีที่สุดก็คงเป็นจดหมายนี่แหละ อะมาเข้าเรื่องต่อ

ความสัมพันธ์ของเรากับไผ่ก็คืบหน้าไปบ้างแต่ไม่มาก (เพราะคุยกันได้เฉพาะทางจดหมาย) แต่ฟ้าก็มักจะคาบข่าวมาบอกเราอยู่เรื่อย ๆ เช่น ไผ่ฝากมาบอกว่าทำไมตอบช้าจัง ไผ่ซื้อนี่มาให้ ไผ่เล่าเรื่องนี้ให้แม่ฟังด้วยนะ บลาบลาบลา คือเรียกได้ว่าตัวกลางความรักของเราคือฟ้านั้นเอง แล้วมีอยู่ช่วงหนึ่ง เรียกได้ว่าเป็นจุดแตกหักเลย วันนั้นเราโดนคุณครูประจำชั้นเรียกเข้าไปพบ คุณครูก็บอกกับเราว่า ให้เราเลิกคบกับไผ่ซะ ไม่งั้นจะเอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อเรา ซึ่งต้องนึกภาพว่าเรากลัวพ่อมาก เพราะเป็นลูกคนเดียวไง เราเลยเชื่อฟังพ่อทุกอย่าง พอครูมาบอกเราอย่างนี้ เรายิ่งมุ่งมั่นตั้งใจว่าเราต้องเลิกกับไผ่ให้ได้ (แย่เนอะเรา) 

เราเลยตัดสินใจบอกเลิกกับไผ่ทันที วันนั้นตอนที่พ่อมารับกลับบ้านจำได้เลยว่า เรานี่นอนร้องไห้โฮเลย คือเราก็รู้ว่าสิ่งที่ทำมันไม่ถูกต้อง แต่ยังไงเราก็ต้องเลือกพ่ออยู่ดี วันต่อมาฟ้าบอกกับเราว่าไผ่เสียใจมาก อยากจะบอกเหมือนกันว่าเราเองก็เหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้บอกไป ตั้งแต่วันนั้นมาก็ไม่มีจดหมายเหมือนทุกทีอีกแล้ว คือเจอหน้ากันเขาก็เมินหน้าหนีเรา ตอนนั้นเรายอมรับว่าเรายังตัดใจไม่ได้ รักครั้งแรกอะเนอะ แต่เหตุการณ์ที่ทำให้เราตัดใจได้นั่นก็คือ...

ไผ่ควงผู้หญิงคนใหม่มาเย้ยเรา.. 

ตอนนั้นฟ้าอยู่ข้างเรามาก มันบอกเราว่าสิ่งที่ไผ่ทำมันไม่ถูกต้องเลย เวลาผ่านไปไม่ถึงเดือนทำแบบนี้แล้วหรอ แต่เอาจริงไผ่ไม่ผิด มันดีแล้วแหละที่เขาได้ไปเจอคนใหม่ เพราะถ้าต้องทนคบอยู่กับเราต่อไป นอกจากจะต้องคบกันแบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ แล้ว ยังจะมองไม่เห็นอนาคตอีกด้วย ทุกวันนี้เรายังจำความทรงจำเก่า ๆ นั้นได้เสมอ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นความทรงจำที่ไม่หอมหวาน แต่มันก็ทำให้ความทรงจำในวัยเด็กของเราเจ๋งและเรียนรู้อะไรได้เยอะมาก ๆ เลย เอาจริงเราไม่ได้รู้สึกเกลียดพ่อเลยนะตอนนั้น เพราะอย่างที่เราบอกถ้าให้เลือกระหว่างไผ่กับพ่อ ยังไงเราก็เลือกพ่ออยู่ดี.