เสียงหอบหายใจดังปะปนกับเสียงกิ่งไม้เล็กที่ฟาดผ่านร่างกายที่เคลื่อนไหว พร้อมกับกลิ่นคาวเลือดที่ไหลจากแผลเก่าของแขนที่ขาด พงหญ้าและกิ่งไม้โดนผลักแหวกเป็นทางยาวตามทางที่อมนุษย์สองตนนี้วิ่งผ่านไป

ดวงตาสีอำพันพยายามจับจ้องภาพเบื้องหน้า

ความเคลื่อนไหวในเงามืดนั่น..

    เสียงฝีเท้าที่แทบจะไม่ได้ยินนั่น..

เทหะยักษารู้สึกเหมือนกำลังวิ่งไล่ป่าในผืนป่า มากกว่าไล่ล่าสิ่งมีชีวิตซะอีก ลายสีขาวที่ตัดกับพื้นสีม่วงเทาที่อยู่กลางหลังของเผ่าทมิฬข้างหน้านี้ เขาจะต้องคว้ามันมาให้ได้

ยักษ์เขียวกระโดดเข้าหวังคว้าคอทมิฬแล้วกัดทึ้งหลอดลมมันทิ้งเสีย เพื่อให้มันเสียหลัก

ทมิฬหันมาคว้าผมสีแดงเพลิงก่อนที่มืออันใหญ่โตของยักษ์จะคว้าถึงตัวเขา แล้วกระชากเหวี่ยงด้วยแรงทั้งหมดจนโอรสแห่งคีรีกัณฑ์เสียหลักล้มไถลครูดไปกับผืนดินยาวเป็นทาง

ทารคาวิ่งเข้าไปหมายใช้กำลังที่เหนือกว่าปลิดชีพมัน ทว่าผืนดินด้านล่างทรุดยวบไปตามน้ำหนักและแรงถีบปะทะของยักษ์

กับดักของพวกมนุษย์!!

ทมิฬดีดตัวขึ้นไปเกาะบนกิ่งไม้ใหญ่ด้านบนที่ยื่นออกมาได้พอดิบพอดี ส่วนทารคาตกอยู่ในวงล้อมของธรณีสูบ เขากำลังจะร่วงลงไปเจอกับไม้แหลมคมด้านล่าง มือข้างเดียวที่เหลืออยู่ชูแหวกว่ายไขว่คว้าในอากาศเพื่อหาสิ่งยึด แต่ก็มีเพียงฝุ่นละอองเท่านั้นที่อยู่ข้างตัวเขา

มือผอมเกร็งพุ่งเข้ามาคว้าดึงทั้งแขนทั้งผมของเขาไว้ไม่ให้ตกลงไปโดนเสียบด้วยหอกด้านล่างได้ทันพอดี มีแค่เศษกรวดหินดินทรายเท่านั้นที่หล่นไปทับถมกัน

ร่างผอมที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของเผ่าทมิฬพยายามดึงยักษาที่ตัวหนากว่าขึ้นมา

ผิวสีเขียวเข้มของยักษาตัดกันกับผิวสีม่วงของเขาอย่างเห็นได้ชัด มือสีมรกตจับมือของเขาแน่นและพยายามสุดตัวที่จะรอดชีวิต ยื้อยุดกันพักหนึ่งทารคาก็ปีนขึ้นมานอนหอบบนตัวทมิฬได้สำเร็จ

เสียงหัวใจของเขาเต้นรัวจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เสียงหัวใจของทมิฬที่เขาได้ยินจากการที่นอนหูแนบอกอยู่นี้ ก็เต้นเร็วเช่นกัน

ทั้งคู่นอนหายใจหอบ จนเสียงแทบจะผสานเป็นจังหวะเดียวกับเสียงของป่า

"จ..เจ้า...คือคนที่..สะกดรอยตามข้ามาหลายวันแล้วใช่มั้ย"

ทารคาชิงถามอีกฝ่ายตัดความเงียบทั้งๆที่ยังนอนหอบอยู่

"......."  

ทมิฬนอนหายใจถี่และปล่อยให้คำถามของคนที่นอนทับตนอยู่ลอยหายไป

อสูรผิวม่วงผงกหัวขึ้นมา เอื้อมมือไปจับตรงปากแผลที่แขนด้านขวาของยักษา

ทารคานิ่วหน้าด้วยความเจ็บแสบ แต่ก็ไม่มีแรงพอจะสะบัดให้หลุดจากมือทมิฬ

มันดูชุ่มเลือดและยังสด ไม่มีเนื้อตายเกาะอยู่เลยซักนิดราวกับทุกอณูในร่างกายกำลังพยายามดิ้นรน

"..เจ้า..ควรรีบทำให้แขนข้างถนัดงอกกลับมาดังเดิม"

เทหะยักษาไม่โต้ตอบอะไร เพราะยังไม่รู้ว่าเผ่าทมิฬตรงหน้าเขานี้จะเข้ามาช่วยเขาเพิ่งหวังสิ่งใด….

#@&*%$@%&!!!!!!”

เสียงร้องฟังไม่ได้ศัพท์ดังขึ้นจากระยะไกล แต่มันคือทางเดียวกับที่พวกเขาวิ่งจากมา ทั้งสองตนเงยหน้าขึ้นไปทางต้นเสียงแล้วพยายามฟังเสียงร้องในป่ายามวิกาลที่ไม่น่ามีคนเช่นนี้

“มารตา!”

เทหะยักษารีบเงยหน้าและลุกขึ้นโดยเหยียบตัวทมิฬขึ้นไปอย่างไม่สนใจ  ทมิฬสำลักอากาศและเอามือกุมที่หน้าอกเพราะความจุก แน่ล่ะเรี่ยวแรงของยักษ์นั้นไม่ใช่น้อยๆ เขากุมอกและไอออกมานิดหน่อยก่อนจะลุกขึ้นวิ่งตามไปในทิศทางเดียวกัน

----------------------------------------

เม็ดเหงื่อไหลลงมาจากแขนมรกต หยดลงโดนผ้าขาวที่ตกอยู่บนพื้นดิน

เทหะยักษาหายใจหอบก้มตัวลงหยิบผ้าของมารตาขึ้นมาจากพื้น เขากำมันไว้แน่นจนเพลิงสีนิลกาฬลุกไหม้ผ้าจนกลายเป็นเถ้าสีเทาลอยไปในอากาศ

นัยน์ตาสีทองพื้นดำมองไปตามเถ้าที่ปลิว พลางเหลือบมองยักษ์ตรงหน้าที่ดูเหมือนแทบจะคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่

“ข้ายังได้ยินเสียงและได้กลิ่นพวกมันชัดเจน...

..หากเจ้าต้องการไปรับตัวอสุราตัวน้อยนั่นคืน”

ทารคาคลายขี้เถ้าในมือออก ปล่อยให้มันปลิวไปตามลม

ดวงตาสีแดงฉานของเทหะยักษาหันมาจ้องมองทมิฬและบอกด้วยเสียงอันทรงอำนาจ

“ดี! เจ้าจงนำทางข้าไป!”

To be continued...