เสียงกระซิบของลม  เสียงปีกแมลงที่กำลังบิน…

เสียงใบไม้เปียกชื้นที่โดนฝีเท้าเหยียบ

เสียงร้องไห้ของยักษ์เด็ก

เสียงฝีเท้าของสิ่งมีชีวิตจำนวนหนึ่ง สาม...ไม่ซิ สี่..

เสียงสนทนาของมนุษย์…

ทมิฬจำแนกทุกสรรพเสียงที่เข้ามาแตะปลายประสาทการได้ยิน และขยายในส่วนที่เขาต้องการ  เขาวิ่งแหวกกิ่งไม้ทึบตามทางและตามเสียงเหล่านั้นไป ถึงจะมืดมิดและเต็มไปด้วยป่ารกทึบจนเหมือนไม่เคยมีใครย่างกรายมาที่นี่ แต่เสียงเล็กๆเหล่านั้นก็เป็นเหมือนดั่งทางที่เปิดกว้างในวิสัยทัศน์ของเขา

ทารคาวิ่งตามมา อย่างเงียบๆ แต่ภายในใจนั้นกลับสุมไปด้วยความร้อนรุ่ม

ร่างสีม่วงมองตายักษาผู้พี่ที่ยืนอยู่ข้างๆและเดินนำออกไปก่อนอย่างไร้เสียง

ทารคาพินิจมองแผ่นหลังของคนนำทางตรงหน้า

..บางทีก็เหมือนจะชัดเจน แต่บางครั้งก็เหมือนร่างสีม่วงนี้จะหายลับเข้าไปในความมืดนั้นเฉยๆ จนบางคราเขาเกือบจะเผลอเอื้อมมือไปคว้าจับไว้เพราะคิดว่าอาจจะเป็นภาพลวงตาหรือกลอุบายที่เจ้าป่าเจ้าเขาส่งมาทำให้เขาไขว้เขวก็เป็นได้...

...ข้ายังไม่เข้าใจ ว่าทำไมทมิฬตนนี้จึงยื่นมือเข้ามาช่วย.. แต่ตอนนี้คงไม่ใช่เวลาที่จะสงสัยเรื่องนั้น…

มารตา….

พวกมนุษย์สี่คนหิ้วขาสีแดงชาดของยักษาตัวน้อย ปล่อยให้หัวทิ่มลงกับพื้น นัยน์ตาสีฟ้าใสเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาและคราบดิน

“พรุ่งนี้เอาไปขายที่ตลาดค้าทาสเหอะ ยักษ์สีชาดหายาก น่าจะได้เงินดี”

“จะขายทั้งตัวเลยรือ น่าเสียดายว่ะ ข้าเคยได้ยินมาว่าถ้าได้กินเนื้อพวกยักษ์หายาก มันจะเป็นยาอายุวัฒนะ ถ้าแล่เป็นชิ้นๆแล้วค่อยขาย น่าจะได้เงินดีกว่า”

พวกมันคุยกันสนุกปากจนเหมือนเป็นเรืองปกติ ที่จะทำตัวเป็นจ้าวชีวิตของสัตว์ที่พวกมันล่าได้

นี่ล่ะมนุษย์...หากมันมีอำนาจอยู่ในมือ มันจักพึงใช้  

ไม่ว่าอำนาจนั้นจะเหยียบย่ำใครหรือไม่ก็ตาม...

พวกมันเดินเข้าที่พักไปในความมืดพร้อมกับยกข้อเท้ายักษ์สีชาดขึ้น เพื่อพิศดูเหยื่อของมันอย่างภูมิใจ พลันแสงตะเกียงเล็กๆก็ลอดออกมาตามรอยแยกของข้างฝาบ้าน

ดวงตาสีทองสองคู่ลอบมองผ่านเงามืดจากด้านบนหลังคามุงจาก  ทารคามองพวกมันผ่านรอยแยกของหลังคาอย่างไม่วางตา

...ความเขลานำพาพวกเจ้ามาถึงจุดนี้แล้วล่ะมนุษย์…

ทมิฬพินิจดูยักษาตนนี้อย่างเงียบๆ เขามองเส้นผมสีแดงที่โดดเด่นแม้ยามอยู่ในความมืด มันช่างขับกันได้ดีกับสีผิวมรกตที่เป็นพื้น ไหนจะดวงตาสีอำพันอันโกรธเกรี้ยวที่บางคราก็ผันเปลี่ยนเป็นสีเลือดเพียงชั่วอึดใจ…

น้ำค้างจากใยแมงมุมหยดลงมาโดนลายดอกบัวที่หน้าผากของร่างสีม่วง และไหลผ่านไปดั่งหยดน้ำกลิ้งบนใบบอน ความเย็นที่แผ่ซ่านเล็กๆของมันทำให้เขารู้สึกตัวและตื่นจากความคิด

เขาขยับเข้าไปใกล้ยักษาจากด้านหลัง พลางกระซิบพอให้ได้ยิน

“เราจะรอพวกมันหลับ แล้วค่อยพาน้องเจ้าออกมาเงียบๆ..”

พลันสายตาที่เหมือนกับจะเปล่งแสงก็หันจับจ้องมาที่เขา ทมิฬถึงกับเย็นวาบจากแกนสันหลังจนน้ำค้างที่ปลุกเขาเมื่อซักครู่นั้นระเหิดไปจากความรู้สึก

“อย่ามาสั่งข้า! แค่พวกมนุษย์กระจ้อยร่อยไม่คณามือข้าหรอก!”

“แต่เจ้ายังบาดเจ็--”

พูดไม่ทันสิ้นเสียง ทารคาก็กระโดดลงไปกลางวงที่พวกมันนั่งอยู่ โต๊ะแตกแยกออกเป็นเสี่ยงถูกเหยียบขยี้แตกหักที่แทบเท้า พวกมันร้องเสียงหลงได้แต่ตกใจในคราแรก แต่เมื่อเห็นเป็นยักษ์เด็กอีกตนก็ดีใจเหมือนได้เพชรได้พลอย พลางว่าไม่ต้องคิดแล้วว่าจะขายยักษ์เล็กนั่นเป็นๆหรือแล่ดี

ทารคาหรี่ตามองสีหน้าอันแช่มชื่นเบิกบานของพวกมันทีละคน ความฉีกยิ้มยินดี.. หัวเราะร่าถึงทรัพย์ที่จะได้มาในวันรุ่ง บ้างจับมือกระโดดโลดเต้นไปมา พร้อมหันไปคว้าอาวุธที่ทำจากเหล็กหวังฟาดฟัน….

พลันสายตาวาวโรจน์ก็เหลือบไปมองมารตาที่อยู่ในกรงเล็กๆด้านหลัง ยักษ์สีชาดตัวจ้อยกำมือจับซี่กรงเหล็กขึ้นสนิมไว้แน่น พยายามใช้แรงจากแขนเล็กๆนั่นงัดซี่กรงออก แต่ก็ไม่สำเร็จ.. แววตาสีฟ้าหม่นลงและเปื้อนไปด้วยน้ำตา

ยักษ์น้อยเงยหน้ามองพี่ชายอย่างสิ้นหวัง  ทารคามองตอบและยกมือขึ้นลูบเปลือกตาตนเองให้ปิดลงข้างหนึ่ง แล้วพูดกับอนุชาโดยไม่เปล่งเสียง

…..หลับตาลงซะน้องข้า….

เป็นสัญญาณที่เรารู้กันในยามที่ศัตรูล้อม มันจะเหมือนมนต์ศักสิทธิ์เล็กๆที่ตอนเปิดตาในภายหลังพลันศัตรูก็หายไปหมดแล้วเหลือแค่เราสองพี่น้อง...

ดวงตาสีฟ้าเบิกขึ้นอย่างเข้าใจสาร พร้อมกับยกมืออวบเล็กๆปิดตาทั้งสองข้างอย่างเชื่อฟัง

ทารคาดีดตัวสูงเท่าศีรษะมนุษย์ แล้วใช้กรงเล็บทั้งฝ่ามือฟาดเข้าไปที่กะโหลกเต็มแรง เสียงดังแกร๊บเหมือนกับกิ่งไม้ใหญ่หักดังก้องไปทั่วห้อง เสียงมันกังวาลแต่ก็ทุ้มแบบแปลกๆจนมนุษย์ที่เหลือต้องหันมามอง ร่างที่เคยเป็นคนล้มลงกระแทกพื้นยังไม่ทันจะนิ่งดี ทารคาก็ยกเท้าบดขยี้เหยียบร่างนั้นจนกระดูกสีขาวเจือสีชมพูเข้มแทงทะลุออกมา

มนุษย์ที่เหลือหันมาหาทารคาด้วยความตกใจและเดือดดาล พวกมันพุ่งเข้ามาหวังจะบรรดาลโทสะและสอนให้รู้ถึงความอวดดีด้วยการละเลงเลือดแบบที่พวกมันถนัด

ทารคาพลิกมือเรียกไฟสีฟ้านิลกาฬออกมา มันพลิ้วไหวแทรกซึมเข้าไปในร่างพวกมนุษย์ทั้งเป็น ทีละคน..ทีละคน... มนุษย์ทั้งสามดิ้นพราดไปด้วยความแสบร้อนจากแก่นภายในไปจนถึงขั้วกระดูกและกล้ามเนื้อ พวกมันเริ่มล้มลงจนเข่ากระแทกพื้นและแตกเป็นชิ้นเถ้าแห้งๆออกมาชิ้นแล้ว..ชิ้นเล่า

ชิ้นแล้ว..ชิ้นเล่า..

ร่างสีมรกตที่บาดเจ็บจนเสียแขนไปข้างหนึ่ง กับผมสีแดงเพลิงท่ามกลางเปลวไฟสีหมอกเมฆนิลกาฬช่างตราตรึงสายตาของทมิฬให้หยุดอยู่กับที่  ยักษาที่ปลิดชีวิตมนุษย์อย่างง่ายดายไร้การลังเลกำลังค้อมตัวลงช้อนตัวยักษาน้อยขึ้นมาสู่อ้อมอก

“ข้าเปิดตาได้หรือยังท่านพี่”

“ยังก่อนน้องข้า ข้าเคยบอกว่าต้องรอให้เสียงเงียบก่อนใช่มั้ย”

สีชาดตัวน้อยพยักหน้าพร้อมกับมืออวบที่ยังปิดตาทั้งสองข้างอย่างแนบแน่น

เสียงโหยหวนของเหล่าอดีตมนุษย์ดังหวีดหวิวไปในยามค่ำคืน ทั้งเสียงทั้งขี้เถ้าปลิวบิดไปกับสายลม ถ้าชาวบ้านที่ไหนได้ยินเข้า คงคิดว่าเป็นเสียงผีเปรตที่มาร้องขอส่วนบุญในป่าใหญ่เป็นแน่แท้..

______________________

ทารคาใช้นิ้วเกลี่ยเศษขี้เถ้าดำออกจากแก้มนวลสีแดงของอนุชาตัวน้อยที่ตอนนี้นอนหลับอย่างเบาใจอยู่ข้างกายผู้เป็นพี่

พวกเขาออกจากกระท่อมของมนุษย์นั่นและหาที่พักในป่าแทน อาจเพราะความคุ้นชินและรู้สึกปลอดภัยกว่าถ้าแวดล้อมไปด้วยพื้นที่ของตนเอง

ทมิฬนั่งอยู่ไม่ไกล พลางมองทุกอากัปกิริยาของยักษ์เขียวตนนี้ ไม่รู้ทำไมนับตั้งแต่เหตุที่เพิ่งเกิดขึ้น เขารู้สึกกระสับกระส่ายแปลกๆ รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเท่าที่ควร

พลันยักษาที่โดนจ้องอยู่ก็ละสายตาจากยักษ์น้อยที่ผล๊อยหลับไปแล้ว เงยหน้าขึ้นมาสบตาสีอำพันอีกคู่

ทมิฬสะดุ้งเฮือกเพราะเหมือนโดนมองทะลุเข้าไปในความคิด ทารคาค่อยๆลุกขึ้นเดินมาหยุดนั่งตรงหน้าเขา

“เจ้าต้องการอะไรจากข้า”

โอรสแห่งคีรีกัณฑ์ถามอย่างไม่อ้อมค้อม ถึงจะเป็นเพราะความสงสัยอยู่ครึ่งหนึ่ง แต่อีกครึ่งก็เป็นเพราะตนรู้สึกติดหนี้บุญคุณกับทมิฬตนนี้เหลือเกิน ทั้งช่วยชีวิตเขาจากหลุมนั่น ทั้งยังช่วยตามหามารตา และยังจัดแจงหาที่พักที่จะลับตามนุษย์พอ หลังจากจบเรื่องพวกนั้น

ข้า?...อยากได้อะไรจากเจ้างั้นรึ…… ทมิฬเอียงคอสงสัยพร้อมกระพริบตาสีทองพื้นดำนั่นอย่างแคลงใจ

“เจ้าสะกดรอยข้ามาหลายวันหลายยาม แต่ไม่ได้โจมตีหรือทำร้าย

แล้วยังตามมาช่วยน้องข้าอีก หากเจ้าไม่ได้อยากได้ชีวิตพวกข้าแล้วเจ้าอยากได้อะไร”

โอรสยักษ์ตีหน้าเคร่งขรึม ที่ผ่านมาหากไม่มีข้อแลกเปลี่ยนที่สมน้ำสมเนื้อก็ไม่มีมันผู้ใดออกแรงโดยไม่หวังผล ยิ่งหากใครผู้นั้นบอกว่าเพราะความจงรักภักดีต่อกษัตริย์องค์ก่อน ก็ยิ่งน่าสงสัยเกินไป ทีจะเก็บไว้ใกล้ตัว

“ข้า….” ร่างสีม่วงมองยักษาตรงหน้าในระยะประชิดที่ห่างกันเพียงคืบ

  นั่นซิ ข้าตามหาเจ้ายักษ์เขียวนี่ทำไมกัน...

ข้าเดินทางไกลจากหมู่บ้านเข้ามาในป่าลึกเพื่อหาเจ้ายักษ์ตนนี้ทำไม...

พลันสายตาก็ไปหยุดมองคิ้วสีแดงเข้มที่กำลังขมวดเข้าหากันอย่างครุ่นคิดและมองตรงมาที่เขาเพื่อรอฟังคำตอบ

“ข้าแค่....เฝ้ามองเจ้า ..เฝ้ามองพวกเจ้า”

ยักษาทำหน้าแบบไม่เข้าใจ การเฝ้ามองเฉยๆมีประโยชน์อันใด

เขายังเชื่อว่ามันต้องมีเบื้องหลังอย่างอื่นที่ไม่ใช่แค่การเฝ้ามอง

“ข้า..อยู่กับแม่ที่ชายป่าอีกด้านกับเผ่าทมิฬตนอื่นๆ เราจะหนีและสู้กับพวกที่ไลล่าเราเป็นบางครั้ง พวกมันต้องการเราไปขายหรือใช้งานเพราะความสามารถของเผ่าพันธุ์ พวกทมิฬตนที่แข็งแกร่งรวมทั้งพ่อข้าต้องออกไปทำสงครามกับมนุษย์เพื่อแย่งดินแดน พวกเราที่อยู่เฝ้าหมู่บ้านจึงต้องดูแลตนเอง...

เมื่อครั้งหลบซ่อนข้าก็ได้ยินพวกมนุษย์บ้าง ยักษ์บ้าง หรือเผ่าพันธ์อื่นๆ พูดกันถึงลูกยักษ์ที่ได้สมยานามว่าเทหะยักษา พวกมันเฝ้าหาเจ้าอยู่ ชื่อเสียงที่มีแต่ความโหดเหี้ยม ขจรขจาย พวกมันหวาดกลัวว่าเจ้าจะเป็นภัยในภาคหน้า แต่บางตนก็ว่าไร้สาระ แต่ทุกผู้ก็บอกเป็นเสียงเดียว หากเจอเจ้าก็ให้ฆ่าเสีย..”

ทารคามุ่ยหน้ากับข่าวคราวพวกนี้..

“ข้าติดใจกับความคิดพวกมัน กับแค่ลูกยักษ์ตัวเดียวทำไมจะต้องเป็นที่โจษจันขนาดนี้ และข้าได้ยินว่าเจ้าคงยังวนเวียนอยู่ในป่า เลยลองเสาะหาดู เพราะข้าว่า เผ่าทมิฬเช่นข้าต้องเจอเจ้าก่อนพวกมันแน่นอน แล้ววันแรกที่ข้าเจอเจ้า……”

ทมิฬเงียบไป….

จะบอกได้อย่างไรว่าการที่เฝ้าติดตามเจ้า เห็นเจ้าต่อสู้ด้วยตัวคนเดียว เห็นเจ้าดูแลน้องมาร่วมอาทิตย์ ข้าหลงใหลในความเด็ดเดี่ยวที่เจ้ามี ความอ่อนโยนที่เจ้าปฏิบัติกับน้อง... เจ้ามีแค่สองมือสองเท้าเหมือนทุกตน แต่เจ้าพึ่งพาโลกแค่พื้นที่เล็กๆที่สองเท้าเจ้าเหยียบเท่านั้น. ข้าคิดว่าข้าคงหลงใหลอะไรบางอย่าง….จึงตามเจ้ามาเรื่อยๆ จากนั่งเฝ้าดูเป็นชั่วโมง…

เริ่มเปลี่ยนเป็นคืน...

เริ่มนานเป็นวัน...

และข้า..

เริ่มหยุดไม่ได้ที่จะมาเฝ้ามองเจ้าทุกวัน….

ยักษามองทมิฬที่เงียบไปเหมือนตกในภวังค์แต่ก็ไม่ได้ทักท้วงใดๆ

ฟ้าใกล้สาง…ทมิฬรีบรุดกลับไปที่หมู่บ้าน เพราะคืนนี้เขาออกมานานเกินกว่าคืนใด นานกว่าที่บอกแม่ไว้ นางอาจจะคิดว่าเขาโดนจับหรือโดนทหารของซักเผ่าฆ่าทิ้งไปแล้วก็เป็นได้

“พรุ่งนี้ข้าจะมาใหม่ ข้าจะล่าเนื้อทรายมาให้เจ้าและน้องได้ลองชิม”

ทมิฬบอกเขาไว้ก่อนออกวิ่งไปในความมืด เขาเฝ้ามองแผ่นหลังสีม่วงนั่นหายไปช้าๆ เหมือนกับโดนกลางคืนกลืนกิน

มารตานอนดิ้นถีบผ้าคลุมออก ทารคาจึงเขยิบตัวมากอดเจ้ายักษ์ตัวน้อยไว้ พลางลืมตามองสิ่งต่างๆรอบตัว  เสียงแมลงเงียบไปแล้ว...

หากเป็นตอนที่อยู่ในวัง มารตาคงไม่ได้นอนใกล้ชิดเขาขนาดนี้ เพดานที่เคยมีการประดับประดา บัดนี้เป็นเพียงแง่งหินที่มีความชื้น และหยดน้ำก็กำลังกลั่นตัวหยดลงมาโดนตัวเขา   

เย็น….

มันมีความงดงามตามธรรมชาติในแบบของมัน..

ถึงที่ผ่านมาแทบจะต้องอาบเลือดต่างน้ำ แต่มันก็ไม่แย่นัก แค่ฟาดฟัน กัดฟัน และฟาดฟัน…ไปเรื่อยๆ

ทุกอย่างเป็นเรื่องจำเป็น ทำให้ชาชิน แล้วมันก็จะค่อยๆผ่านไป

แต่.....ไม่เคยคิดเลยว่า..

ความรู้สึก “เฝ้ารอให้พรุ่งนี้มาถึง” มันจะยังกลับมาได้..

เขาเอื้อมมือไปจับนิ้วเล็กๆของมารตาและหลับตาลง...