ของขวัญชิ้นแรกที่เขาได้รับจากเธอคือรถเด็กเล่น


เป็นของขวัญวันวาเลนไทน์ชิ้นแรกที่โออิคาวะ โทรุมอบให้อิวะอิสึมิ ฮาจิเมะในฐานะแฟนสาว


ชั่วขณะที่เขาได้รับของขวัญดังกล่าว คลื่นความรู้สึกมากมายถาโถมเข้าใส่ ทั้งดีใจ ปลื้มใจ แปลกใจ และสับสนงงงวย


อะไรของหล่อนอีก เป็นความคิดถัดมา


ดีใจที่ได้ของขวัญวันวาเลนไทน์จากสาวในฝันนั้นก็ใช่อยู่หรอก แต่อีกใจก็ไม่เข้าใจความคิดหล่อนเสียเลย


โดยทั่วไปเขาก็ให้ช็อคโกแลตทำเองแพคเกจสวยงามกันไม่ใช่หรืออย่างไร แล้วนี่ทำไมเขาถึงได้ของเล่นแบบนี้


หล่อนเห็นเขาเป็นเด็กประถมหรือไง


เขาชูรถในมือขึ้น เลิกคิ้ว “นี่อะไร”


“ของขวัญจากใจสาวน้อยไง แค่นี้ก็ไม่รู้เหรอ อิวะจัง” โออิคาวะตอบเสียงใส ฉีกยิ้มกว้าง


“รถเด็กเล่นเนี่ยนะ”


“รถเด็กเล่นผิดตรงไหน! ตอนเด็กๆ อิวะจังก็ชอบจะตายไม่ใช่หรือไง”


“นั่นมันสมัยไหนแล้ว!”


“สมัยนั้นกับสมัยนี้อิวะจังก็ยังเป็นเด็กเหมือนกันนั่นแหละ”


อย่างกับว่าตัวเองโตนัก ฟังแล้วหมั่นไส้ เขาเลยหยิกหูเธอเข้าให้ทีหนึ่ง เด็กสาวร้องเสียงหลง ก่อนจะปัดมือเขาออก


“เออ…” เขาเกาศีรษะ มองรถขนาดเท่าฝ่ามืออย่างพินิจพิจารณา “ยังไงก็… ขอบใจแล้วกัน”


เพราะถึงยังไงก็เป็นของขวัญที่เธอตั้งใจให้


ถึงจะเป็นของเล่นเด็กประถม อิวะอิสึมิก็จะรักษาไปจนแก่เลย


โออิคาวะคลี่ยิ้ม เคาะนิ้วลงบนแขนเขาสองทีเพื่อเรียกความสนใจ “อย่าลืมของวันไวท์เดย์ล่ะ”


“เออ”


“แล้วก็…” นิ้วเรียวละจากผิวเนื้อของเขาไปเคาะลงบนหลังคารถของเล่นที่เธอมอบให้ “อย่าลืมเปิดประตูรถดูข้างในด้วย”


เขารีบเปิดทันใด แว่วเสียงหัวเราะคิกคักชอบใจจากสาวน้อย คงพึงพอใจที่เห็นเขากะตือรือร้นจะทำตามคำพูดของตัวเอง


ช็อคโกแลตก้อนเล็กก้อนน้อยในห่อสีสดใสบรรจุอยู่ด้านในจนเต็มคันรถ


“ทำเองเลยนะ”


เมื่อเงยหน้าขึ้นสบตา ก็พบว่าสองข้างแก้มของหล่อนขึ้นสีระเรื่อ ทันได้ยินหล่อนพึมพำงุบงิบ ไม่เคยทำให้ใครเลยนะ รู้ไหม













คงไม่ต้องบอกว่าอิวะอิสึมิดีใจขนาดไหน



…แม้ว่าช็อคโกแลตพวกนั้นจะหวานเกินความชอบของเขาไปหน่อยก็ตาม

—...