หนาวชะมัด


เป็นความคิดที่อิวะอิสึมิ ฮาจิเมะปล่อยให้เวียนวนอยู่ในห้วงคิดของตนได้สักพักหนึ่งแล้ว


อยากนอนอยู่ในห้องเฉยๆ


เพราะอย่างน้อยก็ยังอุ่นกว่าข้างนอกนี่


แล้วทำไมเขาถึงมาเดินเล่นตากลมหนาวแบบนี้น่ะหรือ


ก็เพราะว่าโออิคาวะ โทรุ — ยัยแฟนสาวจอมวุ่นวาย — รบเร้าอยากจะออกมาเดทให้ได้น่ะสิ










“เรายังไม่เคยออกไปเดทกันเลยนะ” เป็นคำโวยวายแรกเริ่มที่หล่อนกล่าวกับเขา หลังจากคุยโทรศัพท์กันได้เพียงสามประโยค “เพื่อนๆ น่ะไปเดทกับแฟนทุกอาทิตย์เลย นี่ตั้งแต่คบกัน อิวะจังยังไม่เคยพาฉันไปเดทเลยสักครั้ง”


“อะไรของเธออีก ปกติก็กินข้าวด้วยกันทุกวันอยู่แล้วนี่” อิวะอิสึมิว่า น้ำเสียงเหนื่อยหน่าย สายตาจับจ้องหน้าเอกสารการเรียน ถึงแม้จะอ่านไม่เข้าหัวสักตัวก็ตาม


“แต่นั่นไม่ใช่เดท! แค่เจอหน้ากันทุกวันน่ะไม่นับหรอกนะ”


เรื่องมากชะมัด เขาชักไม่แน่ใจแล้วว่าคิดถูกไหมที่ขอหล่อนเป็นแฟน


ตอนเป็นเพื่อนก็เอาแต่ใจอยู่แล้ว พอเลื่อนระดับเป็นแฟน ดันเพิ่มความอยากให้ตามใจเข้าไปอีก ถึงหลายครั้งหลายทีจะยังเจรจากันรู้เรื่อง แต่อิวะอิสึมิก็มีความอดทนจำกัดเหมือนกัน


“แล้วเธอต้องการอะไร” แต่วันนี้เขายังมีความอดทนมากอยู่ จะลองเล่นตามน้ำไปก่อนก็ได้


“ไปดูหนัง กินข้าว เข้าร้านขนม หรือสวนสนุกก็ได้ ช๊อปปิ้งก็ดี แล้วก็…”


“เฮ้ยๆ เลือกสักอย่างไหม”


“แล้วก็อยากควงแขน เดินจับมือกับอิวะจัง ใส่เสื้อคู่กัน… อยากบอกให้คนทั้งโลกรู้ไปเลยว่าอิวะจังเป็นของฉันแล้ว”


อยู่ดีๆ ดันรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว เขาลูบหน้า สูดลมหายใจเข้าออกลึก พยายามยั้งหัวใจที่เต้นโครมโครมปานจะเด้งออกนอกอกอย่างสุดกำลัง


พูดออกมาได้ยังไง


พอโออิคาวะพูดความในใจออกมาได้ง่ายดายปานนี้ กลายเป็นว่าเขารู้สึกพ่ายแพ้ต่อหล่อนอย่างบอกไม่ถูก


“อืม…” ใช่ว่าเขาจะยอมแพ้หล่อนง่ายๆ หรอกนะ แต่ที่เงียบไปเพราะขอตั้งหลักเรียบเรียงคำพูดเสียก่อนต่างหาก


“ตอนคบกับมัตซึนนะ วันรุ่งขึ้นก็พาไปเดทเลย นี่คบมาจะสองอาทิ…”


อิวะอิสึมิขมวดคิ้ว กัดฟัน อารมณ์เดือดปุดขึ้นมาทันใด


เรื่องอะไรทำไมต้องเอาไปเทียบกับแฟนเก่า


นี่หล่อนตั้งใจจะกวนประสาทเขาให้ได้ใช่ไหม


“พรุ่งนี้เลย” เขาว่า ตบท้ายด้วย “จะไปไหนก็เลือกมา ฉันวางสายล่ะ”


แล้วเขาก็วางสายจริงตามที่ประกาศกร้าวไว้


คว่ำหน้าจอมือถือลงกับโต๊ะ พยายามสงบจิตสงบใจ รู้ว่าจะไปหึงคนในอดีตก็กระไรอยู่ แต่มันอดไม่ได้นี่ พวกเขาเพิ่งคบกันได้ไม่นาน จะรู้สึกหวั่นใจก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรไม่ใช่หรือ


โทรศัพท์สั่นครืดหลายครั้ง เป็นสัญญาณบอกเข้าข้อความ เด็กหนุ่มปล่อยให้มันสั่นครืดคราดต่อเนื่องจนกระทั่งหยุดนิ่งได้พักหนึ่ง จึงหยิบขึ้นมาไล่อ่านข้อความ

‘อิวะจัง งอนเหรอ ไม่เอาสิ เดี๋ยวก็แก่ก่อนวัยหรอก ยังไงอิวะจังก็ดีที่หนึ่งเลย! ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ!’


ทั้งที่มีคำหลอกด่าปะปนอยู่ แต่เขากลับอ่านแล้วกลั้นยิ้มไม่ได้


อาการหนัก


เขาจิ้มตอบกลับไปทีละตัวอักษร จรดได้เป็นหนึ่งข้อความ ส่งตอบกลับหาเธอ


‘ยัยบ้าโทรุ เจอกันพรุ่งนี้’










เขายกให้เธอจัดการแผนเดททุกอย่างดิบดี ตั้งแต่เช้าจรดเย็นเพราะเห็นเป็นวันเสาร์ และเพราะเขาไม่ใช่คนโรแมนติก จะให้วางแผนการทุกอย่างถูกใจสาวเจ้าคงเป็นไปไม่ได้แน่ๆ


สิ่งแรกที่เธอเลือก จึงเป็นการเดินออกจากหอ และอ้อมโลกเดินตัดสวนสาธารณะ มีเป้าหมายเป็นการเดินกินลมชมวิวก่อนดูหนังและทานข้าว เสริมสร้างความโรแมนติกระดับสูงสุด


แต่โออิคาวะคงลืมไปว่าเป็นหน้าหนาว


หนาวจนไออุ่นจากรักล้นใจก็ไม่อาจช่วยบรรเทาความสาหัสลงได้


“อิวะจัง ไม่ให้ฉันจับมือจริงๆ เหรอ” หล่อนถาม ช้อนสายตามองอย่างออดอ้อน แถมด้วยกะพริบตาปริบขยับแพขนตางอนยาวอย่างหมายโปรยเสน่ห์เต็มที่


“ไม่” แต่อิวะอิสึมิจะไม่ยอมหลงกลง่ายๆ แม้ว่าวันนี้หล่อนจะแต่งองค์ทรงเครื่องเต็มที่ฉลองโอกาสเดทแรกมาก็ตามที


“ใจร้าย ฉันหนาวนะ”


“หนาวก็รีบเดิน ใครใช้ให้เธอเลือกอ้อมโลกเล่า แทนที่จะได้รีบเข้าตึก”


“อิวะจังจะปล่อยให้แฟนแข็งตายจริงๆ เหรอ”


“แค่นี้เธอไม่ตายหรอกน่า ถึกทนยิ่งกว่าอะไร”


“หยาบคาย!”


เขานวดขมับ เสมองไปทางอื่น ฟังเธอบ่นหงุงหงิงอยู่ข้างหูสักพักก็ทำเป็นหูทวนลม ไม่สนใจฟังสิ่งที่เธอบ่นอีกต่อไป


รู้อีกที เสียงนั้นก็จางหายไป และคนข้างกายก็หายไปเช่นกัน


เด็กหนุ่มหันขวับ มองซ้ายขวา กำลังจะอ้าปากตะโกนเรียกชื่อเธออยู่แล้ว สายตาก็สะดุดลงบนร่างในชุดเสื้อโค้ทสีคุ้นตายืนหน้ากองพุ่มไม้เสียก่อน


อิวะอิสึมิรีบขยับเข้าใกล้ “โออิคาวะ อย่าอยู่ดีๆ ก็หายไป…”


หล่อนรีบเงยหน้าขึ้น ส่งยิ้มกว้างจนตายิบหยีราวกับเด็กประถมให้เขา “ดอกไม้โดนน้ำแข็งเกาะกลายเป็นสีขาวหมดเลย สวยดีเนอะ อิวะจัง”


รอยยิ้มจากใจไม่ใช่สิ่งที่พบเห็นได้ง่ายๆ จากโออิคาวะ โทรุ


ยิ่งรู้ว่ารอยยิ้มนั้นมีเพื่อเขา ส่งให้เขาคนเดียว ยิ่งรู้สึกตื้นตันใจสุดจะหาคำใดมาอธิบาย


อบอุ่นราวกับได้รับแสงสดใสจากตะวัน ทั้งที่อยู่กลางความหนาวเหน็บ


อา… อาการหนักจริงๆ ด้วย


เขาส่ายหัว รอยยิ้มผุดขึ้นตรงมุมปาก ดึงมือของเธอมาจับไว้แน่น สร้างความงงงวยแก่เด็กสาว

“เอ๊ะ อิวะจัง…”


“ไปกันเถอะ เดี๋ยวไม่ทันรอบหนังพอดี”













พวกเขาจับมือกันเดินอยู่เช่นนั้น เนิ่นนาน ท่ามกลางอุณหภูมิหนาวจับใจ








แต่เพียงแค่ได้รับไออุ่นจากคนเคียงกัน


เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว






—...