รู้ตัวอีกที อิวะอิสึมิ ฮาจิเมะก็พบว่าตัวเองยืนอยู่หน้าห้องของโออิคาวะ โทรุ


หลังตัดสินใจขั้นเด็ดขาดได้ และโทรศัพท์หาเธอ พวกเขาก็นัดพบกันที่ห้องของโออิคาวะภายในหนึ่งชั่วโมงให้หลัง ด้วยเหตุผลที่ว่าเขามีเรื่องด่วนต้องการคุยกับเธอ


“รอพรุ่งนี้ไม่ได้เลยเหรอ อิวะจัง” เด็กสาวถามกลับมา น้ำเสียงงัวเงียเหมือนเพิ่งโดนปลุกจากหลับไหล


แต่นี่ก็เพิ่งบ่ายสาม หล่อนนอนกลางวันเป็นเด็กอนุบาลหรือไง


“ไม่ได้ ด่วนมาก ต้องวันนี้ เดี๋ยวนี้เลย”


พออิวะอิสึมิยืนยันหนักแน่นว่าจะคุยกับเธอวันนี้ให้ได้ โออิคาวะถึงยอมตกลง โดยให้ข้อแม้ว่าต้องรอเธอเตรียมตัวก่อน จึงจะมาหาได้


เป็นเหตุให้เขายืนอยู่ที่นี่ ตรงนี้


กำลังครุ่นคิดว่าจะเคาะประตูอีกสักหนดีหรือไม่ หรือว่าให้เวลาเธอมาเปิดประตูอีกสักนิดถึงจะดี บานประตูก็ลั่นเอี๊ยดเปิดออก เผยให้เห็นเด็กสาวในชุดลำลองหน้าหนาวยืนอยู่เบื้องหลัง


ในมือของโออิคาวะมีถ้วยโกโก้ร้อน เจ้าหล่อนเป่าควันฟู่วขณะช้อนตามองเขา ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบเปิดทางให้เดินเข้าแต่โดยดี


อิวะอิสึมิก้าวตามไป ปิดประตู สูดลมหายใจเข้าลึก เมื่อหันหลังอีกที ก็พบว่าเธอไปนั่งประจำอยู่ตรงโต๊ะรับแขกแล้ว


และพอนั่งลงตรงหน้าเธอ จ้องเข้าไปในแก้วตากลมใส ทุกคำพูดที่ตระเตรียมไว้ก็คล้ายลอยออกไปนอกหน้าต่าง


ถ้าเขาพูดออกไป จะยังได้มองหน้าเธอแบบนี้ใช่ไหม


หรือจะจบสิ้นความสัมพันธ์ ไม่ได้พบกันอีกต่อไป


แต่เธอเองก็ชอบเขาไม่ใช่หรือ…


มั่นใจในตัวเองหน่อย อิวะอิสึมิ ฮาจิเมะ


“อิวะจัง สรุปว่ามีธุระอะไร”


“...เธอจะเดบิวท์เป็นไอดอลใช่ไหม”


“เอ๊ะ” หล่อนเบิกตากว้าง ตกใจชัดเจน “ใครบอกน่ะ”


“เธอบอกฉันว่ามีคนมาทาบทาม…”


“ก็ใช่ แต่ฉันไม่ได้บอกอิวะจังว่าจะเดบิวท์นี่”


นี่หล่อนกำลังไม่พอใจที่เขารู้เข้าหรือเปล่า ไม่รู้ทำไมพอคิดแบบนั้นแล้วรู้สึกปวดใจแปลกๆ คงเพราะรู้สึกว่าโออิคาวะตั้งใจมีความลับกับเขากระมัง “ช่างเถอะน่า”


“อิวะจัง…”


“อย่าเป็นได้ไหม”


เขากลั้นหายใจ รีบพูดทั้งหมดออกไปในรวดเดียว


“...อิวะจัง ว่ายังไงนะ”


“อย่าเป็นไอดอลเลย”


“ทำไมล่ะ ฉันจะเป็นอะไรมันก็…”


เขาส่ายหัว คว้าสองมือว่างเปล่าของเธอขึ้นมาจับแน่น ใบหน้าร้อนผ่าว แต่ก็ไม่ยอมหลบสายตา อยากให้เธอได้เห็นความจริงใจของเขา


“...เพราะถ้าเป็นไอดอล… ก็จะมีแฟนไม่ได้ เธอบอกฉันแบบนั้นนี่”


“...เอ๋ อื้อ…”


เขาเลียริมฝีปาก จับมือเธอแน่นขึ้น “...ฉันชอบเธอ โออิคาวะ” กลั้นใจสารภาพความรู้สึก สัมผัสได้โดยไม่ต้องมองเห็นว่าทั้งใบหน้าและสองหูตอนนี้คงแดงฉาน


หล่อนนั่งนิ่ง ตัวแข็ง ไร้ปฏิกิริยาตอบรับไปพักใหญ่จนเขาใจเสีย


“...โทรุ?”


“...อิวะจังคนบ้า นึกว่าชาตินี้จะไม่พูดออกมาเสียแล้ว”


ฝ่ามือที่จับมือเขาตอบสั่นไหว แต่รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าที่เผื่อแผ่ไปจนถึงแววตาทำให้ใจเขาชื้นขึ้น กระทั่ง…


“เฮ้ย! แล้วเธอจะร้องไห้ทำไมวะ!”


“ก็คนมันดีใจนี่! อิวะจังบื้อจนฉันคิดว่าจะต้องอกหักแน่ๆ แล้วนะ!!” เธอว่าทั้งเสียงสั่นเครือและน้ำตาไหลอาบใบหน้า แรงบีบที่ฝ่ามือรุนแรงจนเขาไม่แน่ใจนักว่าจะกระดูกหักเสียก่อนหรือเปล่า


“เธอว่าใครบื้อ หา!”


“อิวะจังไง! บื้อ ทื่อ ทึ่ม ช้าที่สุดเลย!!!” ว่าแล้วจู่ๆ หล่อนก็ปล่อยมือ เปลี่ยนมาประทุษร้ายเขาด้วยการทั้งตบทั้งตีต้นแขนจนเขาชาไปหมด


กว่าจะหยุดการทำร้ายร่างกายกันได้ ก็ผ่านไปนับสิบนาที อิวะอิสึมิจัดการรวบมือเธอแล้วลากมานั่งข้างกัน พออยู่ใกล้ โออิคาวะถึงสงบ ซุกหน้ากับไหล่ของเขาแล้วเงียบไป


อิวะอิสึมิได้แต่แหงนหน้ามองเพดาน ไม่กล้าสบตาเธอ คอยฟังเสียงกระซิบเบาข้างหูที่เธอพร่ำบอกไม่ยอมหยุด ชอบนะ ชอบอิวะจัง ชอบที่สุดเลย ชอบมาตั้งนานแล้ว—


อันตรายต่อหัวใจเหลือเกิน


“แล้ว…” เขาเกริ่น หลังจากหล่อนสงบลงไปได้สักพัก “จะยังไปเดบิวท์เป็นไอดอลอยู่ไหม”


เธอผละตัวออก มองหน้าเขา ยิ้มเผล่ “เรื่องนั้น…”


“ถ้าเธอบอกฉันว่าเธอจะไปเดบิวท์อยู่ดี ฉันจะขังเธอไว้ในห้องให้มันรู้แล้วรู้รอด”


“อิวะจังเป็นพวกโรคจิตชอบกักขังหน่วงเหนี่ยวสาวน้อยหรอกเหรอเนี่ย!”


“ไม่ใช่! คิดอะไรของเธอ ยัยบ้า!!”


“ก็ดูพูดจาเข้าสิ” หล่อนกอดอก “ฉันจะบอกว่า ฉันไม่ได้ตั้งใจจะไปเดบิวท์แต่แรกแล้วต่างหาก”


เงียบ


“...หา”


“นั่นแหละ ถึงได้ถามไงว่าใครบอก เพราะฉันไม่เคยบอกใครเลยว่าจะเดบิวท์” โออิคาวะว่า “แค่วอลเล่ย์บอลกับถ่ายแบบก็เหนื่อยแย่แล้ว ใครจะไปเดบิวท์เป็นไอดอลอีกกันล่ะ”


อีกอย่างยังไงฉันก็ชอบเล่นวอลเล่ย์บอลที่สุดอยู่ดี หล่อนเสริมท้าย พูดจาเจื้อยแจ้ว แต่เขาไม่ได้ฟังอีกแล้ว โล่งใจเกินกว่าจะคิดประมวลผลซับซ้อน รู้แค่ว่าเธอจะยังอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน แค่นั้นอิวะอิสึมิก็พอใจแล้ว


เขาเลื่อนสองแขนลงโอบรอบตัวเธอ สวมกอดเบาๆ ซุกหน้าลงบนไหล่มน โออิคาวะหยุดพูดไปพักหนึ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหลังเขา ปลอบประโลม


“นี่ อิวะจัง แบบนี้แสดงว่าเราคบกันแล้วใช่ไหม”


“...อืม”


“เป็นแฟนกันนะ”


“นั่นมันควรจะเป็นบทพูดของฉันไม่ใช่หรือไง”


หล่อนหัวเราะเสียงใส เขาเลยอดหัวเราะตามไปไม่ได้ ความหนักอึ้งทั้งหมดทั้งปวงอันตรธานหายไป เพียงแค่ได้รับรู้ว่าความอบอุ่นนี้จะเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว ไม่จากไกลไปอยู่ในที่ไกลเกินเอื้อม










“ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว จูบแฟนทีนึงหน่อยซี่ อิวะจัง”










...ถึงแม้ว่าได้โออิคาวะ โทรุเป็นแฟน จะอันตรายต่อหัวใจเสียมากมายเลยก็ตามทีเถอะ













(และแน่นอนว่าสุดท้ายเขาก็ปฏิเสธคำขอของเธอไม่ได้หรอก)







—...