“เฮ้ย อิวะอิสึมิ”


“อะไร”


เพื่อนมือกลองขยับตัวยุกยิก เด็กหนุ่มตัวเล็กกว่าใครในวง เมื่อยืนเทียบกับเขาที่สูงอันดับสอง จึงยิ่งดูตัวเล็กถนัดตา “ทำไม… เธอ…”


“เธอ?” อิวะอิสึมิขมวดคิ้ว จ้องหน้าเพื่อน ตั้งใจฟังทีละคำ


“ทำไมโออิคาวะจังถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ”


เหลือบมองไปยังเด็กสาวหนึ่งเดียวในห้องซ้อมที่ยืนคุยกับพ่อนักร้องอย่างออกรส ก่อนจะหันกลับมาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “อ๋อ… ยัยนั่นยืนกรานจะมาดูพวกเราซ้อมให้ได้น่ะสิ”


คู่สนทนาฟังแล้วพยักหน้าหงึกหงัก ใบหน้าใบหูแดงก่ำด้วยความประหม่า พึมพำอะไรฟังไม่ได้ศัพท์อยู่กับตัวเอง แล้วก็เดินจากเขาไปเพื่อเตรียมอุปกรณ์


หมอนั่นยังชอบโออิคาวะอยู่สินะ


ไม่รู้ว่าเขาสันนิษฐานถูกหรือเปล่า แต่ดูแล้วก็คงใช่ ไม่อย่างนั้นคงไม่เขินจนตัวลีบตัวแดงขนาดนั้น


อิวะอิสึมิดีดคอร์ด จูนเส้นจูนเสียง สายตาจับจ้องอยู่ที่โออิคาวะพักหนึ่ง ก่อนจะเบือนหนี หันไปคุยกับเพื่อนในวงคนอื่นเพื่อวางแผนเพลงซ้อมประจำวันนี้


...ถ้ารู้ว่าเขาคบกับโออิคาวะแล้ว จะตกใจกันขนาดไหนนะ










“นี่”


อิวะอิสึมิกะพริบตาสามที ยื่นมือรับผ้าขนหนูและขวดน้ำดื่มจากเด็กสาวที่ยื่นใส่หน้าเขาทันทีที่วงของเขาตัดสินใจพักซ้อมชั่วคราว


“ขอบใจ”


เขาว่า ทิ้งตัวลงนั่งข้างหล่อน พลางฟังเพื่อนๆ วิจารณ์แนวการเล่นของแต่ละคน และหาจุดที่ต้องแก้ไข


“วันนี้เล่นดีกว่าตอนซ้อมที่ห้องนี่นา”


“อืม… แต่ก็ยังพลาดอยู่ดี”


นิ้วเรียวจิ้มเข้าที่หว่างคิ้วของเขา ก่อนจะลากวนเป็นวงกลมบริเวณที่ขมวดมุ่นเป็นปม “พลาดก็แก้ ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นน่า แก่ไวพอดี”


เขาฟังแล้วแทนที่จะผ่อนคลาย กลับกลายเป็นขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม หล่อนเห็นแล้วก็หัวเราะขำ ก่อนจะเอนลงซบไหล่เขาหน้าตาเฉย


“เฮ้ย! ทำอะไรของเธอ ฉันมีแต่เหงื่อ”


“นั่นสิ เหม็นสาบชะมัดเลย”


“ถ้าเหม็นนักก็ถอยออกไปเลย!!”


เขาตั้งใจดุ แต่หล่อนยังมีหน้ามาหัวเราะ แถมซุกไซ้ลงไปกับเสื้อที่เปียกเหงื่อของเขาอีกต่างหาก


“กลิ่นแค่นี้น่ะทำให้คุณโออิคาวะไปจากอิวะจังสุดที่รักไม่ได้หรอกนะ”


ไม่รู้ว่าหล่อนอายไหมตอนที่พูด แต่เขาฟังแล้วเขินแทนจนหน้าร้อนผ่าวไปหมด


ให้ตายเถอะ


ลูบหน้าตัวเองขึ้นลงหลายครั้งหลายคราก่อนเบือนหลบ พอเสตามองไปทางอื่น ก็สบเข้ากับสายตาสามคู่ของบรรดาเพื่อนร่วมวงที่จับจ้องพวกเขาไม่วางตา แถมยังหยุดคุยกันแล้วเอาแต่มองพวกเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้อีกต่างหาก


สายตาของเพื่อนเต็มไปด้วยคำถามและข้อสงสัย ปะปนไปด้วยความผิดหวัง ตกใจ และหยอกล้อ


อิวะอิสึมิรีบเบือนหลบ แต่พอหันกลับก็เจอโออิคาวะที่ยังนอนซบเขาไม่ขยับไปไหน เลยเงยหน้ามองเพดาน หลบทุกสายตาเสียดื้อๆ













ดูท่าว่าเขาคงจะต้องตอบคำถามของเพื่อนอีกยาว






—...