“เฮ้ย อิวะอิสึมิ เป็นอะไรของนาย”


เสียงเพื่อนฉุดเขาออกจากภวังค์


เจ้าของชื่อหยุดมือที่กำลังเกากีต้าร์เรื่อยเปื่อย สายตาเหม่อลอยหยุดลงตรงใบหน้าเพื่อนสนิทที่คบหากันมาตั้งแต่ชั้นมัธยมปลาย พ่อหนุ่มนักร้องนำวงดนตรีสมัครเล่นที่พวกเขาสร้างกันมาเนิ่นนาน และยังใช้เวลาว่างฝึกซ้อมร่วมกันถึงตอนนี้


การหาวันหยุดตรงกันนั้นถือเป็นเรื่องยาก เมื่อต่างคนต่างแยกย้ายไปตามคณะในฝันของตน ฉะนั้นเมื่อใดก็ตามที่นัดกันได้ พวกเขาจึงตั้งอกตั้งใจฝึกซ้อมกันเสมอ


ไม่น่าแปลกใจอะไรที่จะโดนดุ


ก็เขาดันใจลอยตอนซ้อมนี่นะ


อิวะอิสึมิส่ายหัว “ไม่ได้เป็นอะไร โทษที”


คนถามเลิกคิ้ว ท่าทางเหมือนไม่เชื่อสักเท่าไรนัก แต่ไม่ซักไซ้เพิ่ม แค่ขอเวลาพักสิบนาทีเพื่อไปดื่มน้ำเท่านั้น


เขาถอนหายใจ วางกีต้าร์ลงข้างตัว ก่อนยกมือนวดหว่างคิ้ว


รู้อยู่หรอกว่าควรตั้งใจซ้อม แต่ในหัวกลับมีแต่เรื่องเดิมวนเวียนไปมา




ชอบ


โออิคาวะชอบเขา




โกหกหรือเปล่า




ผ่านมาห้าวันแล้ว เขายังถามคำถามเดิมๆ กับตนเอง สังเกตเพื่อนก็ดูไม่มีท่าทางผิดแปลก กลายเป็นเขาเสียเองที่ไม่กล้าสู้หน้า ไม่กล้าสบตา ต้องหลบเลี่ยงการมองเธอโดยตรงไปเสีย


ครั้นจะประจันหน้าคุยกับเธอให้รู้เรื่องรู้ราว… ก็กลายเป็นว่าเขาไม่กล้าเสียเอง


ถ้าเกิดฟังผิดขึ้นมา


หรือว่าเข้าใจอะไรผิดไปเอง


...อิวะอิสึมิกลัวว่าจะเสียทุกอย่างไป


เขาเลยขังตัวเองอยู่ในห้อง เลี่ยงการใช้เวลาอยู่กับเธอ หันไปอยู่กลับกลุ่มเพื่อนผู้ชาย อ้างเหตุผลต่างๆ นานาเพื่อจะไม่ต้องอยู่ด้วยกันตามลำพัง


โดยเฉพาะสามวันหลังมานี้…


พวกเขาติดต่อสื่อสารกันแค่ทางโทรศัพท์ บางครั้งอิวะอิสึมิยังจงใจทำเมินข้อความของเธอด้วยซ้ำ แต่โออิคาวะก็ไม่ย่อท้อ ถึงแม้เขาจะไม่ตอบอะไรสักอย่าง ก็ยังส่งข้อความอรุณสวัสดิ์และฝันดีเสมอ


คิดไปก็น่าอาย


เธอเป็นผู้หญิงแท้ๆ แต่ยังกล้ามากกว่าเขาด้วยซ้ำ


แต่โออิคาวะก็เป็นคนแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ใจกล้า มุ่งมั่น ถึงจะมีความไม่มั่นใจขัดขวางบ้าง แต่ก็มักจะเอาชนะได้เสมอ


เพราะอย่างนั้นจึงมีคนหลงรักเธอมากมาย


...เพราะแบบนั้นเขาถึงได้ชอบเธอ


แล้วเขายังจะลังเลอะไรอีก


จะจมจ่อมอยู่กับความกลัวไปอีกนานแค่ไหน


หรือจะกักความรู้สึกของตัวเองต่อ จนเธอเลือกเดินจากไป












คิดไม่ตก


...รู้แค่ไม่อยากเสียเธอไป เท่านั้นเอง

—...