พวกเขาเพิ่งเดินออกจากร้านอาหาร สั่งหม้อไฟร้อนทานกันเป็นมื้อเย็นอย่างมีความสุข ก่อนออกมาเผชิญสภาพอากาศอันโหดร้ายดังเดิม


“ก็รีบเดินจะได้รีบเข้าห้อง” เขาว่า สาวเท้ายาวเพราะรู้ว่าอย่างไรหล่อนก็เดินตามทัน


“หนาวจนขาแข็งไปหมดแล้ว เดินไม่ไหว ขี่หลังหน่อยสิ”


“จะบ้าเรอะ”


“น่านะ” หล่อนก้าวไวๆ มาเกาะแขนเขา ยื่นหน้าประชิดจนเป็นเขาเสียเองที่ต้องถอยหนี “อิวะจังง”


“ไม่เอา!” ใครมันจะไปตกลง นี่โตขนาดไหนแล้ว คนรอบข้างจะมองยังไง


หล่อนเองก็เป็นถึงนางแบบ ถึงจะไม่ได้ลงนิตยสารโด่งดัง แต่ต้องมีใครสักคนจำหน้าได้บ้างล่ะน่า


โออิคาวะกอดอก ตีหน้าบูดบึ้ง “ใจร้าย”


“แป๊บเดียวก็จะถึงแล้ว เลิกบ่นแล้วเก็บแรงไปเดินดีกว่าไหม”


“อิวะจังใจร้ายชะมัด มีสาวน้อยจะแข็งตายอยู่ตรงนี้แล้วยังไม่เห็นใจอีก” หล่อนว่า ถูปลายจมูก แล้วถูมือไปมา ก่อนจะซุกเข้าใต้กระเป๋าเสื้อของตัวเอง


อิวะอิสึมิมองตามมือของหล่อน นึกขึ้นได้ว่าเธอยังเล่นวอลเล่ย์บอลมหาวิทยาลัยอยู่ และถึงเขาจะเลิกเล่นวอลเล่ย์บอลไปแล้ว แต่ก็ยังจำได้ดีว่ามือเซ็ตเตอร์เป็นสิ่งสำคัญ


และไม่ใช่แค่มือ แต่ในสภาพอากาศแบบนี้ ก็มีโอกาสเกิดอันตรายจากอากาศเย็นได้หลายอย่างด้วยกัน


เขานิ่ง ชั่งใจ


ก่อนจะยื่นมือออกไปข้างหน้าหล่อน


โออิคาวะเงยมองเขา ดวงตากลมใสเต็มไปด้วยคำถาม


เขาจับจ้องเธอ เฝ้ามองปลายจมูกและสองข้างแก้มแดงระเรื่อ ไล่เลยไปถึงริมฝีปากที่เผยอออกเล็กน้อย


...นี่หล่อนน่ารักขนาดนี้เลยหรือ


รีบหลบสายตา ไม่กล้ามองนานไปกว่านั้น กลัวหัวใจเจ้ากรรมจะทรยศกันมากไปกว่านี้


“อะไรเหรอ อิวะจัง”


“เอามือมา หนาวไม่ใช่หรือไง”

หล่อนเงียบไปครู่ใหญ่ ไม่รู้ว่ามีปฏิกิริยาตอบโต้อย่างไร


ครู่หนึ่ง สัมผัสแผ่วเบาจึงวางลงบนมือที่ยื่นรออยู่


เขาจับไว้มั่น ดึงมือเขาและหล่อนกลับมาซุกไว้ในกระเป๋าเสื้อโค้ท ร่างของโออิคาวะโดนดึงตามกันมา จึงเดินเคียงคู่แนบชิดไปอย่างนั้น


“...อิวะจังทำอะไรโรแมนติกเป็นเหมือนกันเหรอเนี่ย ไม่น่าเชื่อเลย”


หล่อนว่า เขาจึงหันขวับไปเตรียมอ้าปากเถียง


ถ้อยคำทั้งหมดกลืนหายลงลำคอไป เมื่อเห็นใบหน้าแดงจัดและรอยยิ้มบนใบหน้าของโออิคาวะ


อิวะอิสึมิหันกลับ เขาแหงนหน้ามองฟ้า ตัดสินใจว่าจะไม่ต่อล้อต่อเถียงสักวันก็ได้












และถึงแม้ว่าสภาพอากาศจะไม่เอื้อต่อการเดินทอดน่องรอบเมืองเลยแม้แต่น้อย



...แต่เขาก็แอบหวังอยากให้เวลาที่ได้จับมือเดินเคียงกันเช่นนี้ยาวขึ้น… อีกสักนิดก็ยังดี…



—...