หล่อนมาเยือนในวันที่พายุเข้า
เคาะประตูสามครั้ง เรียกเขาเปิดประตู เมื่อบานไม้เปิดออก เผยให้เห็นโออิคาวะ โทรุกอดหมอนและผ้าห่ม ยืนตัวสั่นอยู่ตรงหน้าเขา
สายฝนสาดกระเซ็น ผมและหลังของหล่อนเปียกปอน แต่หมอนและผ้าห่มเปียกเพียงเล็กน้อย เพราะหล่อนใช้ตัวเองบดบังไว้
“โออิ…”
สายฟ้าฟาดเปรี้ยง เด็กสาวสะดุ้ง ห่อไหล่ เนื้อตัวสั่นเทา
อิวะอิสึมิ ฮาจิเมะใจหล่นวูบ เขารีบเบี่ยงตัวหลบ ดึงแขนหล่อนเข้าห้อง ก่อนจะปิดประตู
“อิวะจัง…”
“อะไรของเธอ ออกมาทำอะไรดึกดื่น”
หล่อนห่อไหล่ตัวงอ ยิ้มแห้ง กอดหมอนแน่นขึ้น “ฟ้ามันร้องดังไปหน่อยน่ะซี… ฉันขอมาอยู่ด้วยแป๊บนึงได้ไหม”
เขาจ้องตาหล่อน
หล่อนมองตาเขา
ต่างคนต่างเงียบ
ครั้นเห็นแล้วว่าโออิคาวะคงไม่ยอมบอกความจริงโดยง่าย อิวะอิสึมิจึงถอนหายใจ บอกให้หล่อนหาที่นั่งในห้องรูหนูคับแคบ ส่วนตนเดินไปหาผ้าขนหนูสะอาดให้
ทำไมถึงรู้ว่าหล่อนโกหกน่ะหรือ
ก็ร้อยวันพันปีโออิคาวะเคยกลัวเสียงฟ้าร้องเสียที่ไหนเขาถอนหายใจ ตัดสินใจว่าถ้าหล่อนไม่อยากบอก เขาก็จะไม่ถาม รู้จักกันมานาน รู้ดีว่าเวลาไหนควรดึงดัน เวลาไหนควรปล่อยวาง และตอนนี้คือเวลาของการปล่อยผ่าน
โยนผ้าแห้งผืนใหม่ให้เธอ ก่อนจะเดินไปต้มน้ำ หยิบผงโกโก้ออกมา เตรียมชงเครื่องดื่มให้หล่อนเพิ่มความอบอุ่น
ห้องของเขากับหล่อนอยู่อาคารเดียวกัน ห่างกันคนละชั้น เล็กและคับแคบเหมือนกันตามประสาเด็กหนุ่มสาวที่ยังไม่มีเงินมากมาย ต้องอาศัยเก็บเล็กผสมน้อยจากงานพิเศษและค่าขนมเพื่อประทังชีพไปวันๆ
ในห้องมีเพียงเขากับเธอ และเสียงกาน้ำต้มเดือด
ฟ้าผ่าดัง
เปรี้ยงเป็นครั้งที่สอง
เขาเหลือบมอง หล่อนไม่สะดุ้งแล้ว แต่ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มหลังเช็ดตัวให้แห้งที่สุดเท่าที่จะทำได้ ห่อตัวจนเล็กจิ๋วกว่าที่เป็น
ทั้งที่ส่วนสูงห่างกันแค่ไม่กี่เซนติเมตรแท้ๆ
คิดแล้วก็ชวนหงุดหงิดใจ เขาว่าเขาสูงขึ้นแล้ว แต่หล่อนยังจะสูงตามขึ้นมาอีก
เป็นสาวเป็นแส้จะสูงอะไรนักหนา
ความคิดฟุ้งซ่านกระจัดกระจาย ถูกหยุดด้วยสัญญาณบอกว่าน้ำต้มสุกแล้ว อิวะอิสึมิเทน้ำร้อนใส่แก้วบรรจุผงโกโก้ เติมน้ำตาลสามช้อนแล้วส่งให้หล่อน
โออิคาวะยิ้มพราย ก่อนรับแก้วจากเขา “หืม ไม่น่าเชื่อเลยว่าอิวะจังจะรู้จักดูแลสาวน้อยแบบนี้ด้วย”
“จะดื่มหรือไม่ดื่ม ถ้าไม่ดื่มจะเททิ้ง”
“ดื่มจ้า! แค่นี้ทำไมต้องดุด้วย”
ก็ทำตัวให้น่าดุนี่หว่า เขาคิดในใจ แต่ไม่ได้พูดอะไร นั่งลงข้างๆ แล้วมองเธอค่อยๆ จิบโกโก้ทีละนิดอย่างเชื่องช้า
หล่อนไม่พูดอะไร เขาเลยหันกลับไปเล่นโน๊ตบุ๊คที่เปิดค้างไว้ ไล่หาข้อมูลประกอบงานมหาวิทยาลัย ปล่อยให้โออิคาวะนั่งเงียบคนเดียว
ฟ้าผ่าเป็นครั้งที่สาม คราวนี้เขาเห็นผ่านหางตาว่าหล่อนสะดุ้ง
ขมวดคิ้ว นึกแปลกใจ บางทีโออิคาวะคงมีเรื่องอะไรในใจ ถึงได้จมในห้วงคิดจนตกใจกับเสียงฟ้าผ่าได้
“...เธอจะกลับไปนอนที่ห้องคนเดียวได้เรอะ”
“นั่นสิ นอนกับอิวะจังได้ไหม”
เขารีบปฏิเสธ “จะบ้าเรอะ! ไม่มีทาง!!”
“โห่ ใจร้าย” หล่อนหัวเราะเสียงใส ส่วนเขาทำหน้ามุ่ย ไม่เห็นจะตลกตรงไหน “...นี่ อิวะจัง มีเรื่องจะปรึกษาล่ะ”
อิวะอิสึมิคิดอยู่แล้วว่าเพื่อนตัวดีต้องมีเรื่องกวนใจแน่ถึงมาหาเขากลางดึก ฟ้าร้องครืนครืนคงเป็นแค่ขออ้างเท่านั้น
“เรื่องอะไร ถามมา”
“มีคนมาชวนให้ไปฝึกเป็นไอดอล ฉันจะไปดีไหม”
เขาชะงักมือ
หล่อนว่าอะไรนะ
“อิวะจัง ได้ยินฉันไหม”
“ได้ยิน” เขาพยักหน้า “แล้ววอลเล่ย์บอลของเธอล่ะ”
“นั่นสิ…” เธอโคลงศีรษะ “กำลังไปได้สวยด้วย แต่ไอดอลก็น่าสนใจออก อาชีพในฝันของเด็กผู้หญิงเลยนะ”
“ในฝันยังไง”
“ได้แต่งตัวสวยๆ มีคนชื่นชมเป็นแฟนคลับไง”
“งานนางแบบเธอก็ได้แต่งตัวอยู่แล้วนี่”
“แต่มันไม่เหมือนกัน” โออิคาวะว่า จิบโกโก้อีกอึก “และฉันก็ยังอยากเล่นวอลเล่ย์บอลอยู่ด้วย”
“งั้นก็ปฏิเสธไป”
“อีกอย่างนะ…” โออิคาวะวางแก้วลงบนพื้น กอดเข่า ช้อนตามองเขา “ถ้าเป็นไอดอล ก็มีแฟนไม่ได้ด้วย”
เขาสบตาหล่อน
ก่อนรีบเบือนหลบ
ท้องไส้ปั่นป่วน และหัวใจเต้นแรง
คล้ายโดนพายุบุกทะลุทะลวงเข้าไปถึงภายใน
อีกแล้ว
ไม่เข้าใจสายตาของโออิคาวะสักนิด
เขากระแอมไอ บอกให้หล่อนกินโกโก้ให้หมด เสียงพายุเบื้องนอกเริ่มซาลง อีกไม่นานเธอคงกลับไปอยู่ที่ห้องได้
“จะเลือกอะไรก็เป็นสิทธิของเธอ” อิวะอิสึมิทิ้งท้ายไว้เช่นนั้น
เขาไม่กล้าสบตาหล่อนอีก
จึงไม่ทันได้เห็นความปวดร้าวและผิดหวังที่ฉายชัดอยู่ในดวงแก้วใสคู่นั้น…
—...
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in