๙๙ - บันทึกนักอยากเขียน

สงสัยนัก
จะมีใครพูดถึงฉันหรือเปล่า
ในวันที่ฉันหายตัวไป
.
สงสัยนัก
จะมีใครสนใจจดหมายของฉัน
ในลิ้นชักฉบับนั้นหรือเปล่า
.
สงสัยนัก
จะมีใครเฉลิมฉลอง
หรือร้องไห้ในโอกาสนี้บ้าง
.
สงสัยนัก
โลกที่ปราศจากนักเขียน
อย่างกวีไร้ชื่อเสียงผู้นี้จะหนักขึ้นหรือเบาลง
.
แต่ไม่สำคัญหรอก ใช่ไหม
วิญญาณยายเฒ่าอายุเหยียบร้อยปีบอกกับฉันว่า
บนสวรรค์มีที่ทางมากมาย แค่เราต้องการจะไปไหม
การเดินทางนั้นไม่เจ็บปวดเพียงพริบตาก็ถึง
.
ชั่ววูบหนึ่งของชีวิต
การเป็นที่จดจำและตราตรึงอยู่ในจิตใจของคนอื่น
ในแง่ความดีงามนั้นประเสริฐที่สุดแล้ว
.
เทพธิดาแห่งดอกบัวจะโปรยเมล็ดของเธอลงในบึงใหญ่ ที่ที่เมล็ดพันธุ์จะงอกงามและเติบโต
.
โอมเพี้ยง ด้วยเดชะพระโพธิสัตว์
สายน้ำทิพย์พร่างพรมลงมาจากฟ้า
.
จากดาวสู่ดิน
จากเถ้าธุลีสู่เดือนตะวัน
.
หากไฟชีวิตยังไม่มอดไหม้
จงทำภารกิจที่ฟ้าประทานให้ด้วยศรัทธา
.
สิ่งที่พระประกาศกไม่ได้กล่าวไว้
คือสิ่งที่เราต้องจารึกเรียนรู้เพิ่ม
.
พระคัมภีร์แท้จริงแสนพิศดาร
กว้างขวางเท่าใจของพระเป็นเจ้า
.
ณ โลกานี้หามีผู้ใดใจกว้างได้เท่านั้นบ้าง
.
มนุษย์หลงเฝ้าค้นหาสิ่งสุดประเสริฐทั่วหล้า
จนลืมหลงว่ามันควรเกิดขึ้นในตน
.
ยายเฒ่าว่า เมื่อเธอพบ
จักรวาลจะแคบลงเท่าเม็ดถั่วในกำมือ
.
ผีเสื้อตื่นแล้ว พบว่าตัวเองเป็นชายชราอีกจนได้
ตาเฒ่าหัวเราะร่า
แล้วพบกันใหม่

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น