สาธุ - บันทึกนักอยากเขียน

พระสงฆ์จากลังกาเดินทางมาขอประลองปุจฉาวิปัสสนาธรรมกับพระอาจารย์เซนที่วัด พอพระลังกาเดินมาถึงหน้าประตูวัดก็เห็นเณรกวาดใบไม้ขวางอยู่หน้าประตู พระลังกาจึงบอกให้เณรไปเรียนพระอาจารย์เซนว่าเขามาถึงแล้วให้ออกมาประลองวิชาธรรมกัน

เณรวิ่งอย่างกระหืดกระหอบไปบอกพระอาจารย์ว่า มีพระสงฆ์จากลังกามาขอประลองวิชาธรรม ตอนนี้ท่านรออยู่ที่ประตูวัด พระอาจารย์เซนเห็นว่าการประลองวิชาธรรมเพื่ออวดภูมิเป็นเรื่องไร้สาระ จึงบอกกับศิษย์ว่า "เธอจงไปประลองวิชาแทนฉันก็แล้วกัน"

เณรทำหน้าตาตื่นตกใจแล้วกล่าวว่า "พระอาจารย์ ข้าจะไปถกเถียงเรื่องธรรมะกับเขาได้อย่างไร ความรู้วิชาธรรมของข้ามีเพียงแค่หางอึ่งเท่านั้น"

พระอาจารย์เซนยิ้ม แล้วกล่าวว่า "เธอไม่ต้องกล่าวสิ่งใด ใช้แค่มือของเธอสื่อสารกับเขาก็พอ" เณรพยักหน้ารับแล้วก็เดินไปยังประตูวัด เขาไหว้เคารพพระลังกาอย่างนอบน้อม

พระลังกาเห็นเช่นนั้นก็ถามว่า "พระอาจารย์เจ้าเล่า เขาไม่ออกมารึ" เณรก็พยักหน้าแต่ไม่พูดสักคำ
"ถ้าเช่นนั้น ข้าจะเข้าไปหาเอง" พระลังกากล่าว แล้วพยายามเดินฝ่าเข้าไปในวัด แต่เณรก็กางแขนขวางไว้ ว่าแล้วเณรก็ชี้นิ้วมาที่ตัวเอง จากนั้นก็ชี้นิ้วไปที่พระสงฆ์จากลังกา แต่เขาก็ไม่ยอมพูดอะไร

พระลังกาเห็นเช่นนั้นจึงกล่าวว่า "อาจารย์เจ้าส่งให้เจ้ามาเป็นตัวแทนเขาเช่นนั้นหรือ" เณรก็พยักหน้า "ดีงั้นมาลองวิชากัน" พระเถระจากลังกากล่าว

"เจ้ารู้ไหมสิ่งใดสำคัญที่สุดในศาสนาพุทธ" เณรนึกคำตอบไม่ออกจึงยกมือเคาะหัวตัวเอง พระเถระจากลังกาจึงนิ่งอึ้งไปนาน ก่อนถามต่อไปว่า "หัวใจของความเป็นพุทธะคือสิ่งใด"

เณรไม่รู้คำตอบก็ชี้ไปที่ตัวเองแล้วส่ายหน้าพร้อมกับโบกมือไปมานัยว่าไม่รู้ พระเถระเห็นท่าทางเณรทำเช่นนั้นก็นิ่งอึ้งไปนานอีกครั้งก่อนกล่าวคำอำลาอย่างนอบน้อม "เราแพ้ท่านแล้ว เณรน้อย พระอาจารย์เซนของท่านต้องปราดเปรื่องยิ่งนัก นี่ขนาดศิษย์ของเขายังสามารถแสดงธรรมโต้ตอบเราได้ลึกซึ้งเพียงนี้ โดยไม่ต้องพูดจาสักคำ เห็นทีว่าประลองไปเราก็คงพ่ายแพ้แน่นอน เณรน้อย ได้โปรดนำความเคารพและคำอำลาของข้าส่งสารให้พระอาจารย์ของเจ้าด้วย" พอพูดจบพระเถระลังกาก็เดินจากไป

เณรน้อยยืนงงแล้วค่อย ๆ เดินกลับเข้าวัดไปพบพระอาจารย์ "พระเถระลังกากลับไปแล้วครับ เขาว่าข้าประลองธรรมชนะเขา เลยขออำลาและฝากความเคารพมาถึงพระอาจารย์ด้วย"

"ทำไมเป็นอย่างนั้นเล่าครับ" เณรน้อยขมวดคิ้ว

พระอาจารย์เซนยิ้ม แต่ไม่ตอบอะไร ได้แต่บอกว่าให้ศิษย์ลองขบคิดเอาเอง
เช้าวันรุ่งขึ้น ศิษย์และอาจารย์เซนเดินทางไปบิณฑบาตในตลาด พระเถระลังการูปเมื่อวานก็เดินเข้ามาทำความเคารพ

"ข้าทึ่งในความสามารถของเณรน้อยศิษย์ของท่านจริง ๆ พอข้าถามว่า รู้ไหมสิ่งใดไหมสิ่งใดทำให้เขาศรัทธาในศาสนาพุทธ เขาก็เคาะหัวบอกข้าว่า คือ ปัญญา"

"พอข้าถามว่า หัวใจของความเป็นพุทธะคือสิ่งใด เขาก็แสดงท่าบอกข้าว่า การไม่ยึดติดในตัวตน คือคำตอบ"

เณรประนมมือขึ้นแล้วก้มลงไหว้พระเถระลังกาอย่างนอบน้อม แล้วหันมา ประนมมือไหว้พระอาจารย์ของตนเช่นกันแล้วทั้งสามก็กล่าวพร้อมกันว่า"สาธุ"

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น