แม่ของไอ้ภัทรชอบละครมากเลยตั้งชื่อของมันตามชื่อของพระเอกที่แม่ของมันชอบ แม่ของภัทรอยากให้มันเรียนหมอและเป็นหมอเหมือนพระเอกที่แม่ชอบ ไอ้ภัทรรักแม่มาก ก็เลยตั้งใจเรียนจะสอบเข้าคณะแพทยศาสตร์ของมหาวิทยาลัยชื่อดัง ไอ้ภัทรเรียน และติวหนังสือหามรุ่งหามค่ำทุกวันเพื่อจะได้เป็นหมอตามที่แม่ของมันฝันไว้ แต่แล้ววันหนึ่งไอ้ภัทรก็ล้มป่วยมันหูแว่ว และเห็นภาพหลอน จิตแพทย์บอกภัทรว่า แม้รักษาหาย มันก็ไม่อาจเป็นหมอได้มันกลายเป็นคนซึมเศร้า ผลการเรียนของมันก็แย่ลงเรื่อย ๆ จนน่าตกใจ มันไม่กล้าบอกแม่ว่ามันไม่สามารถจะเป็นหมอได้แล้ว แต่พอมันอาการดีขึ้นมันก็ตัดสินใจเลิกกินยาที และไม่ไปพบจิตแพทย์ตามนัด พอมันเลิกกินยาผลการเรียนของมันก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ จนตัวมันคิดว่าตัวเองหายแล้ว และใคร ๆ ก็คิดว่ามันจะต้องสอบเข้าเรียนได้แน่ๆ แต่ในวันสอบนั้นเอง อาการหูแว่วของมันก็กลับมากำเริบมันอ่านข้อสอบไม่รู้เรื่องเพราะมีเสียงในหัวดังรบกวนมันอยู่ตลอดเวลา พอออกจากห้องสอบ ไอ้ภัทรก็วิ่งมาหาแม่ที่โรงอาหารตอนนั้นโทรทัศน์ช่องหนึ่งกำลังฉายละครดังอยู่พอดี พอไอ้ภัทรเห็นภาพของคุณชายหมอออกทีวี มันก็ร้องลั่น แม่ของมันตกใจมาก พวกพนักงานรักษาความปลอดภัยรีบวิ่งเข้ามาจับตัวมันไว้แล้วนำส่งโรงพยาบาลของมหาวิทยาลัยแพทย์ที่มันไปสอบ ตอนนี้ไอ้ภัทรสติแตกไปแล้ว มันกลายเป็นคนไข้ของแผนกจิตเวช และทันทีที่มันเห็นเสื้อกาวน์ของหมอหรือหูฟังของหมอ มันจะรีบเข้าไปแย่งมาใส่ วันนั้นแม่มันไปเยี่ยมมันที่ห้องพัก เธอเห็นมันใส่หูฟังและเสื้อกาวน์ของหมอยืนอยู่ตรงหน้าต่างของห้อง คำแรกที่ไอ้ภัทรมันเอ่ยออกมาก็คือ "สวัสดีแม่ แม่ไม่สบายใช่มั้ยเดี๋ยวภัทรจะรักษาแม่เอง"