บ้านของพิมมีฐานะดี แต่ไม่ค่อยจะอบอุ่นเพราะตั้งแต่เล็ก พ่อและแม่ของพิมมักทิ้งพิมไว้กับพี่เลี้ยงเพื่อออกไปทำงานทุกวัน
แม้กระทั่งวันหยุด พ่อและแม่ของพิมก็ปล่อยเธอไว้กับพี่เลี้ยงเพื่อออกไปเที่ยวกันสองคนตอนพิมอยู่ชั้นอนุบาลและประถม วันพ่อพ่อไม่มาโรงเรียน วันแม่แม่ก็ไม่มาโรงเรียน มีแต่พี่เลี้ยงที่คอยดูแลเธออย่างใกล้ชิดพี่เลี้ยงชื่อเดือนเห็นพิมชอบตุ๊กตามาก ก็เลยชวนพิมเล่นตุ๊กตาบ่อย ๆ พวกเขาชอบเล่นเป็นพ่อแม่ลูกกันอยู่เสมอ 
ให้หมีตัวโตเป็นพ่อ กระต่ายเป็นแม่ และมีเธอเป็นลูก เดือนมักเล่นเป็นทั้งหมีและกระต่ายอยู่เสมอ 
และมีเพียงเดือนที่รู้ว่า พิมต้องการความรักจากพ่อและแม่มาก ๆ และแล้ววันหนึ่งที่บ้านของเดือนก็โทรศัพท์มาตามตัวเดือนกลับบ้าน ด้วยสาเหตุที่จำเป็น
พิมซึมลงไปมากที่ต้องอยู่คนเดียว พ่อแม่ของพิมจึงต้องหาพี่เลี้ยงคนใหม่พี่เลี้ยงคนใหม่ของพิมชื่อน้อย น้อยไม่ใส่ใจพิมเท่าเดือน ไม่เล่นและทำตัวคุ้นเคยกับพิมเหมือนเดือน 
พอเข้าช่วงปีใหม่ น้อยขอลากลับบ้าน จึงเป็นครั้งแรกที่พ่อและแม่ของพิมต้องดูแลลูกด้วยตัวเอง พิมชวนพ่อแม่เล่นตุ๊กตา แต่พวกเขาก็ปฏิเสธ ตัวลูกสาวจึงได้แต่เข้าไปเล่นตุ๊กตาคนเดียวเงียบๆ อยู่ในห้องเพียงลำพัง
พอพิมโตเป็นสาว พิมก็ตกหลุมรักรุ่นพี่คนหนึ่งที่โรงเรียน พิมตั้งใจเย็บตุ๊กตาให้กับเขาเป็นของขวัญในวันแห่งความรัก แต่สุดท้ายเธอก็ถูกปฏิเสธด้วยสาเหตุที่ว่า รุ่นพี่ของเธอมีคนรักอยู่แล้ว
พอพิมกลับมาถึงบ้าน เธอเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบตุ๊กตารูปพระจันทร์ออกมา เธอคุยกับมันว่า "พี่เดือน หนูอกหัก หนูเหงามาก พี่ช่วยไปตามพ่อกับแม่มาให้หนูหน่อย"
แล้วพิมก็หยิบเอาตุ๊กตาหมีกับกระต่ายออกมา เธอปรับทุกข์กับมันทั้งสามตัวทุกวันวันแล้ววันเล่า 
จนกระทั่งวันหนึ่ง น้อยมาพบว่าพิมกำลังปรับทุกข์กับตุ๊กตาทั้งสามตัว พิมบอกว่าเธออยากหายไปจากโลกไปนี้ น้อยจึงนำความไปเล่าให้พ่อและแม่ของพิมฟัง
พ่อแม่ของพิมจึงพาเธอไปพบจิตแพทย์ หมอสั่งยาให้เธอกินหลายขนานด้วยฤทธิ์ยาทำให้พิมง่วงซึม และเรียนไม่รู้เรื่อง 
การเรียนของพิมแย่ลงเรื่อยๆจนเธอต้องซ้ำชั้น พอพ่อแม่ของพิมรู้เรื่องก็โกรธมาก และหาว่าพิมไม่ตั้งใจเรียน
 พวกเขาเอาตุ๊กตาของพิมไปเผาทิ้ง เมื่อพิมรู้ว่าตุ๊กตาโดนเผา เธอก็อาละวาดอย่างหนัก พิมรื้อทำลายข้าวของในบ้านแทบทุกอย่าง เธอทุบเครื่องเสียงและโทรทัศน์ราคาแพงของพ่อจนพัง และทำลายจานชามราคาแพงของแม่แตกเสียหาย 
สุดท้ายแม่ของเธอก็บันดาลโทสะตวาดออกมาว่า "มึงไสหัวออกไปจากบ้านกูเดี๋ยวนี้เลยอยากจะไปตายที่ไหนก็ไป"
วันนั้นเองพิมในวัยสิบเจ็ดปีจึงเก็บข้าวของหนีออกจากบ้าน รุ่งขึ้นพ่อและแม่ของเธอรู้เข้าก็รีบรุดไปแจ้งความ 
พิมหายจากบ้านไปสามปีโดยไม่มีใครรู้เบาะแสจนกระทั่งวันหนึ่งเจ้าหน้าที่ได้พบพิมในสภาพของคนจรจัด 
เธอพูดจาไม่รู้เรื่อง เธอคุยกับทุกสิ่งที่อยู่รอบตัวตลอดเวลา เธอคุยกับเสาไฟฟ้า รูปปั้น ป้ายรถประจำทาง ต้นไม้ หมา และแมว ทุกอย่างยกเว้น …'คน'
ยิ่งไปกว่านั้นเจ้าหน้าที่ที่พบตัวพิม ได้แจ้งพ่อและแม่ของพิมว่า 'เธอกำลัง...ตั้งท้อง'