หลังจากที่ทั้งสองได้เดินเที่ยวดูหนังกินข้าวกันเรียบร้อยตอนนี้ก็ถึงเวลาจากลา สึกิชิมะกล่าวอำลาเสร็จสรรพและก้าวเท้าเดินออกมาหมายจะมุ่งกลับบ้าน แต่อุชิจิมะไม่รู้ว่าเพราะตนเองยังอยากอยู่กับคนตรงหน้าให้นานขึ้นอีกหรืออะไรกันแน่ถึงได้เอ่ยชวนแบบนั้นไป

"ให้ฉันไปส่งไหม" สึกิชิมะหยุดเดิน

"ครับ?" สึกิชิมะอยู่ห่างไปหน่อยคงจะไม่ได้ยินจึงเอ่ยเชิงถามออกไป

"ฉันถามว่าให้ไปส่งไหม" อุชิจิมะถามอีกครั้งแล้วเดินเข้าไปใกล้

"เอ่อ.." สึกิชิมะครุ่นคิดอยู่พอสมควรเหมือนจะลังเลว่าจะเอายังไงดี นั่นยิ่งทำให้อุชิจิมะรู้สึกเหมือนทำไม่ดีต่ออีกฝ่ายที่ทำให้ต้องลำบากใจ อุชิจิมะไม่ต้องการ

"ถ้าลำบากใจก็ไม่เป็นไร กลับดี ๆ ล่ะ สึกิชิมะ เคย์" อุชิจิมะยิ้มบางให้ก่อนจะออกเดินไปยังรถของตนเอง

"คือว่า!" จังหวะนั้นเองสึกิชิมะก็ส่งเสียงพูดขึ้น ทำให้อุชิจิมะต้องเหลียวหลังไปมอง

"..ขอรบกวนด้วยครับ"

"..ถ้างั้นก็ตามมาเลย" อุชิจิมะรู้สึกได้เลยว่าตนเองดีใจและอารมณ์ดีขนาดไหน แค่สึกิชิมะตกลงให้เขาไปส่งแต่เขาก็หุบยิ้มไม่ลงแล้ว ถึงมันจะดูเหมือนไม่ยิ้มสำหรับคนอื่นก็เถอะ เพราะอุชิจิมะเป็นคนยิ้มยากและน้อยคนที่จะดูออกว่าเขายิ้ม

ที่แน่ ๆ มีอยู่คนหนึ่งที่ดูออกได้อย่างง่ายดายว่าเขายิ้มอยู่ คนที่กำลังเดินเคียงข้างเขาตอนนี้ยังไงล่ะ

ทั้งสองเดินมาถึงรถของอุชิจิมะซึ่งจอดอยู่ที่จอดรถของจักรยานยนต์ อุชิจิมะเดินมาหยุดที่รถสปอร์ตไบก์สีดำล้วนโดยที่เบาะเป็นสีเลือดหมู ขนาดรถที่ดูเป็นรถคันใหญ่นั้นดูเข้าทีกับรูปร่างสูงใหญ่สมส่วนของผู้เป็นเจ้าของได้อย่างดี

"เป็นมอเตอร์ไซด์เหรอครับ" สึกิชิมะเลิกคิ้วแปลกใจ

"สปอร์ตไบก์น่ะ ไม่ชอบเหรอ" อุชิจิมะหันไปถามแล้วล้วงหยิบกุญแจรถออกมา

"เปล่าครับ แค่นึกว่าจะเป็นรถยนต์เพราะพูดแค่ว่ามีรถ"

"ฉันคงพูดไม่ชัดเจนเองสินะ ต้องขอโทษด้วย"

"ไม่ใช่เรื่องที่ต้องขอโทษสักหน่อยครับ" สึกิชิมะยกมือปัดไปมาเชิงบอกว่าไม่เป็นไร

"ว่าแต่ซ้อนได้สินะครับ มีหมวกกันน็อกไหมครับ" อุชิจิมะสอดกุญแจปลดล็อกเบาะนั่งแล้วยกเบาะขึ้นเพื่อหยิบหมวกกันน็อกอีกใบและเสื้อแจ็กเก็ตให้สึกิชิมะ

"เสื้อ ? นี่น่าจะใช้สำหรับคนขับมากกว่านะครับ" สึกิชิมะยื่นมันคืนให้กับอุชิจิมะ แต่เขาส่ายหน้า

"ไม่ล่ะ ตอนขี่รถลมมันแรงนายใส่กันลมเถอะ ฉันชินแล้ว ไม่เป็นไร"

"งั้นเหรอครับ ขอบคุณมากครับคุณอุชิจิมะ"

"อื้ม" สึกิชิมะวางหมวกลงที่เบาะแล้วใส่เสื้อแจ็กเก็ต จากนั้นทั้งสองก็จัดแจงสวมหมวกกันน็อก สึกิชิมะล็อกหมวกไม่เป็นอุชิจิมะจึงช่วยล็อกให้

"ขอบคุณครับ" สึกิชิมะมองท่าทางที่ดูชำนาญในการใช้รถจักรยานยนต์คันนี้ของอุชิจิมะอย่างลืมตัว 

จนเผลอใจลอยไม่ได้ยินเสียงเรียก

"สึกิชิมะ เคย์"

"ฮะ..ครับ!" เหมือนจะหลุดจากภวังแล้ว

"พร้อมแล้ว ขึ้นมาซ้อนได้เลย"

"ครับ" 

เมื่อขึ้นไปซ้อนสึกิชิมะก็บอกเส้นทางไปที่บ้าน อุชิจิมะรู้สึกคุ้น ๆ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ก่อนจะบิดกุญแจสตาร์ตรถและออกแรงบิดจนรถทะยานเข้าสู่ถนน 

เพราะด้วยแรงของรถที่ค่อนข้างมากจึงทำให้สึกิชิมะต้องโน้มตัวเข้าไปกอดที่เอวของอุชิจิมะอย่างเสียไม่ได้ ด้วยท่าที่ต้องโน้มตัวเข้าไปกอดจึงทำให้ตัวเขานั้นชิดกับแผ่นหลังของอีกฝ่ายจนได้กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มจากเสื้อลอยมาอ่อน ๆ ผสมกับกลิ่นหอมสดชื่นจาง ๆ ที่น่าจะเป็นกลิ่นน้ำหอมประจำตัวของอุชิจิมะ ถึงสึกิชิมะจะรู้สึกว่าเป็นกลิ่นที่ทำให้รู้สึกสงบใจและทำให้อกด้านซ้ายเต้นผิดจังหวะ แต่ลึก ๆ แล้วเขาก็รู้สึกดีที่ได้กอดคนตรงหน้าอยู่เหมือนกัน

ใช้เวลาไม่นานสปอร์ตไบก์คันหรูก็มาจอดที่ด้านหน้าบ้านของสึกิชิมะอย่างนิ่มนวล สึกิชิมะถอดหมวกยื่นให้อุชิจิมะแล้วจึงถอดเสื้อแจ็กเก็ตส่งให้คืน

"ขอบคุณที่มาส่งนะครับ" สึกิชิมะโค้งให้น้อย ๆ

"ไม่เป็นไร นี่บ้านนายเหรอ สวยจังนะ" อุชิจิมะเปิดกระจกกันลมขึ้นมองบ้านของคนตรงหน้า

"ครับ เข้ามาดื่มน้ำชาข้างในก่อนไหมครับ"

"ขอโทษที่ต้องปฏิเสธเพราะต้องรีบกลับแล้วล่ะ แต่ถ้าครั้งหน้าไม่ปฏิเสธแน่" สึกิชิมะเห็นแค่ตาสองข้างจากหมวกกันน็อกที่ตอนนี้ทำตาหยี

ยิ้มอยู่ด้วย หรือเปล่านะ ? 

เขาจึงยิ้มตอบให้

"ขี่กลับดี ๆ นะครับ"

"ขอบใจนะ ไว้เจอกันใหม่" อุชิจิมะจับกระจกกันลมของหมวกลงแล้วยกขาตั้งขึ้นสตาร์ตรถอีกครั้ง

ขณะที่อุชิจิมะกำลังจัดแจงรถให้เข้าที่แล้วมองถนนว่ามีรถหรือเปล่า สึกิชิมะก็พูดขึ้น

"ไว้ไลน์มาบอกทีนะครับถ้าถึงแล้ว" ปากไปไวกว่าความคิด รู้สึกตัวอีกทีสึกิชิมะก็พูดออกไปโดยที่ไม่ทันจะได้คิดเสียแล้วปากนี่มักจะไวกว่าความคิดอยู่แล้ว

"แน่นอน"

"บ๊ายบายครับ" สึกิชิมะโบกมือลา

"บ๊ายบาย"

แล้วสปอร์ตไบก์สีดำก็ทะยานออกจากหน้าบ้านไปและไม่นานก็ไกลจนลับสายตา

สึกิชิมะมองไม่เห็นรถแล้วจึงเดินกลับเข้าบ้านไป ทักทายแม่และพูดคุยนิดหน่อยจากนั้นขอตัวไปอาบน้ำและแน่นอนว่าเขาไม่ลืมที่จะถอดกำไลข้อมือที่พึ่งได้มาออกก่อนจะอาบน้ำ สึกิชิมะเป็นคนใช้เวลาอาบน้ำไม่ได้นานอะไรแต่วันนี้กลับรู้สึกว่าใช้เวลานานกว่าปกติ ไม่ใช่เพราะขัดสีฉวีวรรณแต่เป็นเพราะเหม่อลอยคอยคิดถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นวันนี้มากกว่า 

คิดไปเรื่อย ๆ ก็มาถึงตอนที่อุชิจิมะเข้ามาบังเขาจากน้ำที่สาดเข้ามาเพราะรถคันนั้น ตอนนั้นมันกะทันหันมากจนสึกิชิมะไม่ทันคิดอะไรนอกจากตกใจและคนตรงหน้าเปียกน้ำอะไรหรือเปล่า 

จู่ ๆ สึกิชิมะก็รู้สึกหัวใจเต้นเร็วขึ้นหน่อย ๆ ตอนที่สึกิชิมะคิดย้อนถึง  ตอนนั้นพวกเขาก็ตัวใกล้ชิดกันมากเลย

สึกิชิมะคิดว่าใช้เวลานานเกินไปแล้วจึงลุกออกจากอ่างน้ำ เช็ดตัว ใส่เสื้อผ้า หยิบกำไลผ้าที่เหลืองนวลขึ้นมาสวมและคว้าผ้าเช็ดผมมาเช็ดผมปอย ๆ เดินขึ้นห้องนอนไปแล้วนั่งลงที่เตียงพลางเช็ดผมไปด้วย

เหมือนเป็นเสียงที่เฝ้ารอคอยมาตลอด สึกิชิมะรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดดูว่าจะใช่ข้อความจากคนที่ตนรออยู่หรือเปล่า

Ushijimaa : ฉันถึงบ้านแล้ว

Ushijimaa : นะ

สึกิชิมะแอบขำน้อย ๆ ให้กับการใช้คำที่ดูเหมือนกับอีกฝ่ายไม่รู้จะใช้คำยังไงดี แบบว่าจะเติมนะต่อท้ายดีไหม คิดว่าไม่ดีกว่าแต่สุดท้ายคิดว่าใส่ดีกว่าทั้ง ๆ ที่กดส่งไปแล้วเลยส่งมาอีกที แค่สึกิชิมะลองคิดก็รู้สึกว่าอีกคนนั้นน่ารักมาก ๆ เลย

Tsukki.T-rex : ดีแล้วล่ะครับ

Ushijimaa : กินข้าวหรือยัง

เมื่ออ่านข้อความสึกิชิมะถึงนึกขึ้นได้ว่าหลังจากกลับบ้านมาเขายังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย ถึงตอนปกติจะไม่ค่อยกินอยู่แล้วก็เถอะแต่พอคน ๆ นั้นพูดถึงก็ทำให้รู้สึกอยากอาหารขึ้นมาหน่อย ๆ อยู่เหมือนกัน

Tsukki.T-rex : ลืมไปเลยครับ

สึกิชิมะส่งสติกเกอร์ไดโนเสาร์หัวเราะแห้ง ๆ

Tsukki.T-rex : งั้นผมขอไปกินข้าวก่อนนะครับ

Ushijimaa : งั้นเหรอ 

Ushijimaa : อย่าลืมกินสิ ยิ่งตัวผอมขนาดนั้นด้วย

Tsukki.T-rex : ครับบ

Ushijimaa : เป็นนักกีฬาก็ต้องดูแลสุภาพด้วยนะ อีกไม่นานก็จะแข่งแล้วนี่

Ushijimaa : อย่าทำให้เป็นห่วงนักสิห่วง 

สึกิชิมะยกมือทั้งสองข้างมากุมหน้าทั้ง ๆ ที่ถือโทรศัพท์อยู่

Tsukki.T-rex : ขอโทษนะครับ

Tsukki.T-rex : แล้วก็ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ

Tsukki.T-rex : แต่นี่ผมก็ยังไม่ได้กินข้าวสักทีเลย

Ushijimaa : โอ๊ะ ขอโทษที่รั้งไว้

อุชิจิมะส่งสติกเกอร์ไดโนเสาร์โค้งขอโทษ สึกิชิมะส่งคืนให้เป็นไดโนเสาร์พร้อมข้อความ 'ไม่เป็นไร' แล้วจึงลงไปกินข้าว

วันเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ เช่นนี้ ทั้งสองคนต่างก็ส่งข้อความพูดคุยกันเกือบจะทุกวัน วันไหนคุยน้อยก็จะเป็นเพราะต้องซ้อมวอลเลย์กันทั้งคู่ ผลัดเปลี่ยนกันพูดคุยระบายความเหนื่อยล้าจากการซ้อมที่หนักขึ้นเรื่อย ๆ เช่นนี้เรื่อยมา

จนวันนี้ 

วันที่ไม่คิดว่าจะมันเกิดขึ้น

Ushijimaa : สึกิชิมะ เคย์ ฉันมีเรื่องต้องบอก

Ushijimaa : หลังจากวันนี้ไปฉันต้องเข้าค่ายฝึกของเยาชนทีมชาติ

Ushijimaa : ทางโคชมีกฎห้ามใช้โทรศัพท์ นั่นแปลว่าฉันจะต้องหยุดคุยกับนานไประยะหนึ่ง

Ushijimaa : ฉันขอโทษนะ

สึกิชิมะพึ่งได้กดเข้าแอปพลิเคชันเพื่อมาอ่านข้อความก็ตอนเช้าของอีกวันที่ข้อความนี้ถูกส่งมาแล้ว หรือก็คือข้อความนี้ถูกส่งมาเมื่อวานนั่นเอง และถ้าหากเป็นอย่างที่อุชิจิมะบอก นับตั้งแต่วันนี้พวกเขาจะถูกตัดขาดจากกันชั่วคราว

สึกิชิมะเข้าใจ เข้าใจดีเลยว่าอุชิจิมะจะต้องทำตามกฎอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่ตัวเขาน่ะสิกลับทำใจให้สงบลงไม่ได้เลย คอยแต่คิดว่ารู้อย่างนี้น่าจะขอเบอร์โทรติดต่อหรืออะไรก็ได้ รู้อย่างนี้ถ่างตามาอ่านข้อความตั้งแต่เมื่อคืนก็ดี

คิดได้อย่างนั้นสึกิชิมะก็ตั้งหน้าตั้งตาตั้งใจฝึกซ้อมมาก มากเสียจนทุกคนตกใจว่าเขาไปโดนอะไรกระแทกหัวมาหรืออะไรถึงได้มีแรงฮึดซ้อมได้ขนาดนี้

เปล่าเลย เรื่องนี้ตัวสึกิชิมะเองก็รู้ดี เพราะเขาต้องการที่ลืม ลืมความเหงานี้ จะได้ไม่ทำให้คุณอุชิจิมะต้องเป็นห่วงหรือลำบาก เขาจะต้องซ้อม ซ้อม และซ้อม ขอแค่ให้ในหัวมีแต่เรื่องวอลเลย์บอลก็พอ

เรื่องที่สึกิชิมะต้องหยุดการติดต่อกับอุชิจิมะนั้นยามากุจินั้นก็รู้ เพราะไปคาดคั้นเอามาจากเจ้าตัวโดยตรง ยามากุจินึกสงสัยว่าทำไมสึกิชิมะเพื่อนของเขาถึงได้คึกซ้อมเป็นบ้าเป็นหลังเหมือนคู่บ้าคาเงยามะฮินาตะขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่นิสัยเลยสักนิด พอรู้เหตุผลจากความสงสัยก็แปรเปลี่ยนเป็นความเป็นห่วง

แล้วยามากุจิก็นึกไอเดียออก จะเป็นเรื่องดีหรือเปล่านี่ก็ไม่อาจรู้ได้ แต่เชื่อเถอะว่าต้องดีสำหรับสึกิชิมะแน่ ๆ

สึกิชิมะที่ตอนนี้ดวงตาสีเฮเซลคู่สวยนั้นสะท้อนให้เห็นแต่เพียงลูกวอลเลย์ที่อยู่ตรงหน้าของตนเองเท่านั้น ถึงแม้จะพยายามตั้งใจซ้อมแค่ไหน ความคิดนั้นก็จะแวบเข้ามาในหัวเสียทุกทีไป

--------------------------------------------------
สวัสดีค่า ( ´ ▽ ` )ﾉ❤

กลับมาพบกันอีกกับอุชิสึกกี้น่อ 
ตอนนี้มีความพิเศษอย่างคืออะไรรู้มั้ยเอ่ย ไม่ปล่อยให้งงนานก็เฉลยเลยดีกว่า

จะมีตอนต่อไปแน่นอน !~ เพราะไม่ได้ใส่ TBC ? แต่เป็น TBC. ไงล่าาา (ตัวเอียงซะด้วย)

อีกอย่างคือเราจะปิดซีรีส์นี้แล้วนะคะ กำลังคิดอยู่ว่าให้จบตอนหน้าหรืออีกสองตอนถึงจบดี ลังเลว่าจะเอาอีกตอนเป็นตอนพิเศษดีมั้ย ฮาาา

แต่ก็ยังอยากให้ติดตามต่อไปนะคะ ❤

( ปล.เรื่องที่หงุดหงิดต่อนี้คือสปีดในการแต่งค่ะ ฮือ มันช้าไม่ทันใจเลย)

ถ้าอ่านแล้วรู้สึกสนุกสักนิดก็จะดีใจมาก ๆ เลยค่า

มาพูดคุยกันที่แท็กได้น่อ