ฝนพรำ

Sprinkle

บ้าแล้ว บ้าแน่ ๆ ทำไมรู้สึกเหมือนหน้ามันร้อนแปลก ๆ แบบนี้ล่ะ ก็ไม่ได้เป็นไข้นี่นา


สึกิชิมะยกมือขึ้นทาบหน้าผากตัวเองเพราะตรวจดูว่ามีไข้หรือเปล่า แต่ผลก็คือสบายดีไม่มีไข้


เช้าวันอาทิตย์ที่หยุดซ้อมเพราะเมื่อวานไปแข่งซ้อมบ้าพลังกันมาโคชอุไคเลยอนุญาตให้พักหนึ่งวัน ตอนนี้สึกิชิมะกำลังจ้องมือถือของตัวเองที่มีข้อความของบางคนด้วยท่าทางครุ่นคิดอย่างหนัก เขากดพิมพ์ข้อความแล้วลบซ้ำไปมาอยู่หลายรอบ ตัดสินใจลบข้อความแล้วโยนไว้ข้างกายก่อนจะล้มตัวลงนอนกับเตียงสักพักก็ยกมันขึ้นมากดเปิดอ่านข้อความอีกครั้ง แต่ก็กดปิดแล้ววางข้างกายอีก สึกิชิมะกำลังอยู่ในภาวะวิกฤตอย่างหนักสุด ๆ



ตึ๊ดึง ~


สึกิชิมะสะดุ้งตัวโยนรีบคว้ามือถือขึ้นมากดดูว่าใช่ข้อความจากคน ๆ นั้นหรือเปล่า


ยามากุจิเองเหรอ


Yamayama-Tadaa : สึกกี้~~~

Tsukki.T-rex : อะไร นายเองเหรอ

Yamayama-Tadaa : พูดงี้หมายความว่าไงง ใจร้าย

Yamayama-Tadaa : หรือจะรอข้อความจากใครกันเอ่ยย

Tsukki.T-rex : เปล่า ไม่ได้รออะไรสักหน่อย

Yamayama-Tadaa : คุณกัปตันสิน้า

Tsukki.T-rex : ยามากุจิ

Yamayama-Tadaa : กัวแล้วจ้า

Tsukki.T-rex : ส่งสติกเกอร์


สึกิชิมะส่งสติกเกอร์ไดโนเสาร์ยืนเกาะอกชี้หน้าให้คู่สนทนา แล้วเขาก็ต้องเผลอคิดถึงใครอีกคนที่เคยส่งเจ้าไดโนเสาร์ท่าทางแบบนี้ให้กับเขา


Yamayama-Tadaa : แล้วเป็นไงแล้วตอนนี้ ไหนบอกหมอซิ

Yamayama-Tadaa : ส่งสติกเกอร์


ยามากุจิส่งสติกเกอร์คนตบโต๊ะพร้อมข้อความ 'ว่ามา'


Tsukki.T-rex : ก็ไม่อะไรนี่

Tsukki.T-rex : ธรรมดา

Yamayama-Tadaa : หืมมมม

Tsukki.T-rex : ยามากุจิ


จู่ ๆ สึกิชิมะก็เผลออยากปรึกษาเพื่อนของเขาขึ้นว่าจะตอบกลับข้อความของอุชิจิมะยังไงดี


Yamayama-Tadaa : ว่าไง

Tsukki.T-rex : เปล่า ช่างมันเถอะ

Yamayama-Tadaa : ทำไม เกิดอะไรขึ้นไง้

Tsukki.T-rex : ทำไมคิดงั้น

Yamayama-Tadaa : ก็แค่เดาดู


สึกิชิมะสูบลมหายใจลึก ๆ แล้วผ่อนออกเบา ๆ ก่อนจะตัดสินใจพิมพ์ข้อความนี้ไป


Tsukki.T-rex : มีเรื่องอยากปรึกษาหน่อย

Yamayama-Tadaa : ส่งสติกเกอร์

Yamayama-Tadaa : จัดมาเลยครับหมอรอฟังอยู่


สติกเกอร์เท้าคางรอฟังที่เพื่อนส่งมาให้ เขาล่ะหมั่นไส้ยามากุจิจริง ๆ


Tsukki.T-rex : คือ

Tsukki.T-rex : เขาส่งข้อความมาชวนฉันไปดูหนัง

Yamayama-Tadaa : อาห้ะ แล้ว ?

Tsukki.T-rex : ไม่รู้จะตอบยังไงน่ะสิ

Yamayama-Tadaa : อ๊าว ก็ตอบตกลงไปดิ ทำไม หรือไม่ว่าง ?

Tsukki.T-rex : ไม่ใช่ไม่ว่าง มันก็ว่างอยู่หรอก

Tsukki.T-rex : แต่

Yamayama-Tadaa : จะแต่อะไรอีก

Yamayama-Tadaa : ตอบตกลงไปเลย


แล้วก็ส่งสติกเกอร์ว่า 'อย่าได้ลังเล'


Tsukki.T-rex : มันจะไม่แปลกเหรอ ผู้ชายสองคน

Yamayama-Tadaa : ทีกับฉันนายยังไม่อะไรเลยนี่


จริงด้วย แล้วทำไมต้องคิดมากกังวลอะไรเยอะแยะเนี่ย คิดว่าไปกับเพื่อนไง ใช่ ๆ


เหมือนสึกิชิมะจะได้ข้อสรุปแล้ว


Tsukki.T-rex : โอเค ขอบใจมาก

Yamayama-Tadaa : ไม่เป็นไรจ้า

Yamayama-Tadaa : แต่ว่าแปลกนะ

Tsukki.T-rex : แปลก ? อะไรแปลก


สึกิชิมะขมวดคิ้ว


Yamayama-Tadaa : สึกกี้ไง

Tsukki.T-rex : ฉัน ? ยังไง

Yamayama-Tadaa : สึกกี้เป็นคนฉลาดนะ รู้หมดว่าต้องทำอะไรยังไง

Yamayama-Tadaa : แต่กับเรื่องง่าย ๆ อย่างนี้พึ่งเคยเห็นสึกกี้เป็นแบบนี้นี่แหละ

Tsukki.T-rex : ยุ่งน่า

Yamayama-Tadaa : จ้า ๆ

Yamayama-Tadaa : ได้ไงแล้วมาบอกด้วย

Tsukki.T-rex : ไม่รับประกันว่าจะบอก

Yamayama-Tadaa : ไม่หรอกเดี๋ยวสึกกี้ก็บอก


ยามากุจิส่งสติกเกอร์ส่งรูปคนยกมือปิดปากหัวเราะคิกคัก จนสึกิชิมะนึกหัวเราะเบา ๆ



ตึ๊ดึง ~


สึกิชิมะมองแถบข้อความที่แสดงขึ้นด้านบนมือถือ


Ushijimaa : สวัสดี


พูดถึงก็มาเลยนะครับ


สึกิชิมะนั่งตัวตรงที่ขอบเตียงพร้อมกระแอมเล็กน้อยก่อนลงมือบรรจงพิมพ์ข้อความตอบ


Tsukki.T-rex : สวัสดีครับ

Ushijimaa : นิ้วซ้นเป็นไงบ้าง

Tsukki.T-rex : ดีขึ้นแล้วครับ

Ushijimaa : งั้นเหรอ

Ushijimaa : ปกติเวลานี้มีซ้อมหรือเปล่าถ้าฉันจำไม่ผิด

Tsukki.T-rex : วันนี้โคชอนุญาตให้หยุดครับ

Ushijimaa : อืม

Tsukki.T-rex : คือว่า

Ushijimaa : คือ


ข้อความถูกส่งมาพร้อมกัน สึกิชิมะจึงรีบพิมพ์บอกว่าให้อีกฝ่ายคุยก่อนเลย


Ushijimaa : เรื่องที่ฉันชวนไปดูภาพยนตร์นายยังไม่ตอบเลย

Ushijimaa : เป็นการรบกวนหรือเปล่า

Tsukki.T-rex : ไม่ใช่ครับ

Tsukki.T-rex : คือ จริง ๆ ก็ไม่ได้รบกวนอะไร ว่างด้วยวันนั้น

Ushijimaa : เยี่ยมเลย


เหมือนสึกิชิมะจะมีภาพผุดขึ้นในหัวเมื่ออ่านข้อความแล้ว เป็นภาพที่คู่สนทนายิ้มบาง ๆ ให้แล้วกำมือยกขึ้น จริง ๆ เขาอาจจะไม่ได้ทำหรอก แต่สึกิชิมะก็อดแอบคิดเล่น ๆ ไม่ได้


สึกิชิมะก็อยากเห็นหน้าอุชิจิมะเหมือนกัน


Ushijimaa : นี่ถือว่าตกลงหรือเปล่า


สึกิชิมะหัวเราะน้อย ๆ ให้ข้อความ


Tsukki.T-rex : ครับ ผมจะไป


จากนั้นจึงนัดแนะเวลาเรียบร้อย จุดนัดพบคือประตูที่สองหน้าสถานีรถไฟ

Ushijimaa : แล้วเจอกัน


อ่านข้อความเสร็จแล้วสึกิชิมะก็กดปิดหน้าจอแล้วเอนหลังลงเตียง ตอนนี้สึกิชิมะไม่รู้แล้วว่าเขารู้สึกยังไงและกำลังทำหน้าตาแบบไหนอยู่



รู้แค่ว่าตอนนี้เขารู้สึกเหมือนหัวใจกำลังพองโตเลยเชียวล่ะ




ไม่นานวันเวลาก็เวียนมาถึงวันอาทิตย์อีกครั้ง วันที่สึกิชิมะจะได้เจอกับอุชิจิมะ


วันนี้สึกิชิมะรู้สึกตื่นเต้นแปลก ๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ขนาดตัวเองยังรู้สึกได้เลยว่าแปลก เขาอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดที่เลือกนานกว่าปกติด้วยคิดว่าน่าจะโอเคที่สุดแล้ว เสื้อยืดแขนยาวสีเทา กางเกงยีนส์ตัวเก่งและผ้าใบ มันก็ไม่ได้ต่างจากปกติทำไมเขาจะต้องเลือกนานด้วยก็ไม่รู้ ก่อนออกจากบ้านก็ไม่ลืมที่จะหยิบมือถือเฮดโฟนและกระเป๋าสตางค์มาด้วย


โอเค ครบ


"ไปก่อนนะครับ"



9 : 40 น.


มาก่อนเวลานัด 20 นาที สึกิชิมะมองซ้ายขวาตรงบริเวณที่นัดแต่ไม่พบร่างของคนที่ตามหา จึงยืนพิงเสาด้านหน้าแล้วยกเฮดโฟนตัวเก่งออกมาสวมพร้อมกดเล่นเพลง


เพลงเล่นผ่านไป 2 - 3 เพลงสึกิชิมะก็ยกมือถือขึ้นมากดดูเวลา


9 : 55 น.


ทำไมช้าจัง เป็นอะไรหรือเปล่า


คิดได้ดังนั้นดึงกดเข้าไปที่แถบข้อความไลน์อุชิจิมะ ขณะกำลังพิมพ์อยู่ที่หางตาก็เหลือบเห็นเงาของใครคนหนึ่ง ตัดสิ้นใจเงยหน้าก็พบกับ


"สวัสดี โทษทีที่มาช้า"


อุชิจิมะในชุดไพรเวท


"ไม่หรอกครับ นี่ก็ถือว่าก่อนเวลาด้วยซ้ำ"


"งั้นไปกันเลย"


"ครับ"


ระหว่างที่อยู่บนรถไฟพวกเขาก็แทบไม่ได้เปิดปากคุยอะไรกันเลย สึกิชิมะจึงยกเฮดโฟนขึ้นสวมอีกครั้งขณะที่หูกำลังฟังเพลงที่ถูกส่งผ่านมาจากเฮดโฟนแต่รู้สึกว่าฟังไม่รู้เรื่องเท่าไรเลย เพราะสายตากับความคิดมันจดจ่ออยู่กับคนตรงหน้าอย่างลืมตัว อุชิจิมะใส่เสื้อยืดสีน้ำตาลเข้ม กางเกงยีนส์เนื้อหนา รองเท้าหนังขัดเงาและที่ข้อมือซ้ายสวมนาฬิกาสีเดียวกับเสื้อ พวกเขาทั้งสองก็ใส่เสื้อผ้าคล้าย ๆ กัน แต่ทำไมพอมันอยู่บนตัวของอุชิจิมะแล้วมันช่างดูดีไร้ที่ติขนาดนี้ เหมือนถูกผลิตขึ้นมาเพื่ออุชิจิมะเท่านั้น


รถไฟค่อย ๆ ลดความเร็วลงเป็นสัญญาณว่ามาถึงที่หมายแล้ว อุชิจิมะหันมามองสึกิชิมะว่าอีกฝ่ายพร้อมหรือยังจึงเดินนำออกไปด้านนอกตัวรถไฟ ทั้งคู่เดินไปเรื่อย ๆ ก็ออกมาจากตัวอาคาร โชคดีว่าไม่ต้องเดินไปไกลมากก็ถึงห้างสรรพสินค้าที่มีโรงภาพยนตร์ซึ่งทั้งคู่เลือกไว้


ระหว่างทางขึ้นลิฟต์ไปยังโรงภาพยนตร์ทั้งคู่ก็พูดคุยกันเล็กน้อยไม่นานก็ถึงที่หมาย


อุชิจิมะเดินนำมาที่หน้าจอแสดงรอบฉายก่อนเอ่ยถามอีกคนที่มาด้วย


"นายอยากดูเรื่องไหนหรือเปล่า"


"ไม่นะครับ แล้วคุณล่ะ"


"ฉันอยากดูเรื่องนี้" ก่อนจะชี้ไปที่รูปของภาพยนตร์อนิเมชันสีฉูดฉาดดูจากจะเป็นเรื่องของขบวนการต่อสู้อะไรเทือกนั้น สึกิชิมะพอมองตามแล้วก็ถึงกับต้องกลั้นขำตัวโยน


"หัวเราะทำไมเหรอ"


"เปล่าครับคือ คิก ชอบดูแนวนี้เหรอครับ"


"เห็นว่าน่าสนใจดี นายไม่ชอบหรือเปล่า"


"เปล่าครับ ก็ดูได้ครับ"


"งั้นฉันวานไปซื้อเครื่องดื่มกับป๊อปคอร์นได้ไหม" ไม่ว่าเปล่ามือก็ล้วงเอากระเป๋าสตางค์ในกางเกงแล้วหยิบธนบัตรออกมาจากนั้นก็ยื่นให้คนตรงหน้า


"แล้วค่าบัตรหนังล่ะครับ"


"ฉันจะออกให้เหมือนกัน"


"งั้นผมจะออกค่าน้ำให้ครับ" สึกิชิมะดันมือที่ยื่นธนบัตรให้กลับไป แต่ดูเหมือนอีกคนจะพูดแย้งขึ้นสึกิชิมะจึงแย่งพูดก่อน


"ไม่งั้นผมกลับนะครับ"


"ก็ถ้านายว่างั้น รบกวนด้วย"


สึกิชิมะส่งยิ้มให้อุชิจิมะก่อนจะแยกเดินมุ่งหน้าไปที่เคาต์เตอร์เครื่องดื่มและขนม แวบนึงเขาเห็นว่าอุชิจิมะเหมือนจะยิ้มตอบด้วยเหมือนกันแต่หันตัวมาแล้วเลยเห็นไม่ชัดเท่าไรนัก


สึกิชิมะเคยคิดว่าอุชิจิมะเป็นคนนิ่ง ๆ ดูสุขุม จริงจังกับทุกอย่าง และน่าจะยิ้มยาก คงไม่น่ามีมุมแปลก ๆ อะไรให้ล้อหรือจุดอ่อนให้คนอื่นจับได้ แต่เมื่อเขาได้ทำความรู้จักและได้คุยเองกับตัวถึงได้รู้ว่าไม่ใช่เลย


คุณอุชิจิมะน่ะ น่ารัก



ทั้งคู่ดูภาพยนตร์จบก็เดินออกมาจากโรง ดูเหมือนจะสนุกดีทีเดียว สึกิชิมะและอุชิจิมะเดินไปก็พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องที่ดูไปอย่างออกรส อุชิจิมะชวนอีกคนกินข้าวเที่ยงที่ร้านอาหารโดยให้สึกิชิมะเป็นคนเลือกเอง กินเสร็จก็ออกมาเดินเล่นเข้าร้านนู่นออกร้านนี้ซื้อไอศกรีมกิน จนจบสุดท้ายที่ร้านหนังสือสึกิชิมะได้หนังสือมาเล่มหนึ่งอย่างที่ต้องการ จึงล้วงเอามือถือออกมากดดูเวลา


16 : 40 น.


เมื่อเห็นเวลาก็ร้องทักร่างสูงที่ยืนข้าง ๆ ว่ากลับกันเลยไหม อีกฝ่ายพยักหน้าเห็นด้วยเป็นอันตกลง ทั้งสองเดินออกมายังประตูทางออกแต่ก็ต้องหยุดฝีเท้า เมื่อเห็นเมฆสีเทาจางที่ลอยมาพร้อมเม็ดฝนเม็ดเล็ก ๆ ตกสู่พื้นดิน


"ฝนตก"


"ฝนพรำเองครับ น่าจะฝ่าไปที่สถานีได้"


อุชิจิมะมองไปรอบ ๆ แล้วสายตาจึงหยุดที่หัวมุมของถนนซึ่งมีร้านสะดวกซื้อตั้งอยู่ ก่อนจะออกวิ่งฝ่าฝนไปสักพักก็ออกมาจากร้านพร้อมร่มในมือ

"ไปซื้อร่มนี่เอง แล้วคันเดียวเหรอครับ ?" สึกิชิมะมองไปที่อีกมือหนึ่งของอุชิจิมะซึ่งมันว่างเปล่า

"อ้ะ"


"เอ๋ ?"


อุชิจิมะทำท่าทางเหมือนกับว่าลืมมันเสียซะสนิทด้วยสีหน้านิ่ง ๆ แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่จะเห็นได้ง่าย ๆ อยู่ดีนั่นแหละ


"งั้นเดี๋ยวฉัน"


"ช่างเถอะครับ คันเดียวก็พอ" สึกิชิมะหัวเราะน้อย ๆ ให้กับอุชิจิมะที่ทำท่าจะออกวิ่งไปซื้อร่มอีกคันหนึ่งอยู่รอมร่อ


"งั้น กลับบ้านกัน"


ระหว่างทางเดินไปที่สถานีรถไฟอุชิจิมะอาสาอย่างแข็งขันว่าขอเป็นฝ่ายถือร่มให้ สึกิชิมะเห็นอีกฝ่ายว่างั้นเลยไม่ขัดอะไรแต่ก็แอบยื่นมือไปเอียงร่มให้ตั้งตรงเหมือนเดิมเพราะคนถือชอบเอียงร่มมาทางเขาตลอดจนไหล่ข้างซ้ายมีรอยน้ำฝนให้เห็นชัดเจน


"ระวัง !"


ทันใดนั้นเองก็มีรถยนต์คันหนึ่งวิ่งด้วยความเร็วไปเหยียบน้ำที่นองตรงพื้นจนสาดกระเซ็นเข้าฝั่งทางเดินเท้าที่พวกเขากำลังเดินพอดี อุชิจิมะสังเกตเห็นทันจึงร้องเตือนแล้วคว้าตัวของสึกิชิมะมาไว้ในอ้อมแขนโดยในมือยังถือร่มอยู่ เมื่อทุกอย่างสงบลงจึงปล่อยคนด้านในให้เป็นอิสระ


"เป็นอะไรไหม สึกิชิมะ เคย์"


"ผมไม่เป็นไร คุณอุชิจิมะล่ะครับ โดนน้ำหรือเปล่า เปียกไหม" สึกิชิมะจับตัวคนตรงหน้าบิดไปมาเพื่อสำรวจว่าเปียกน้ำหรือเปล่า


"ครั้งที่ 3"


"ครับ ?"


"นายเรียกชื่อฉันครั้งที่ 3"


สึกิชิมะจ้องหน้าอุชิจิมะนิ่ง


"มันใช่เวลามาพูดเรื่องนี้เหรอครับ" สึกิชิมะพูดด้วยน้ำเสียงน้ำค่อยพอใจนัก


"โทษที" และดูเหมือนร่างสูงกว่าที่โดนดุจะรู้สึกผิดเสียอย่างนั้น


"ช่างเถอะครับ ไม่เปียกก็ดีแล้ว" สึกิชิมะถอนหายใจโล่งอกที่อุชิจิมะไม่มีส่วนไหนเปียกน้ำ จากนั้นทั้งสองจึงเดินต่อไปยังสถานีรถไฟ ขึ้นรถไฟมุ่งกลับไปที่สถานีแถวบ้าน


เมื่อถึงปลายทางท้องฟ้าก็กำลังจะมืดพอดี เป็นแสงอาทิตย์ยามโพล้เพล้ที่กระทบร่างของคนตัวเล็กกว่าจนทำให้อุชิจิมะเผลอแอบมองอยู่นาน


"แยกกันตรงนี้นะครับ"


"อา" เสียงของสึกิชิมะทำให้เขาหลุดออกจากภวังชั่วขณะ


"ขอบใจที่มาเที่ยวกับฉันนะ"


"ผมก็ต้องขอบคุณที่เลี้ยงหนังให้นะครับ"


"นายก็ออกค่าเครื่องดื่มให้นี่ เจ๊ากัน"


สึกิชิมะได้ยินอย่างนั้นก็อดหัวเราะเบา ๆ ไม่ได้ ทำเอาอุชิจิมะยกมือขึ้นเกาท้ายทอยทำตัวไม่ถูก


"จริงสิ" อุชิจิมะล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบบางอย่างออกมาแล้วยื่นให้อีกฝ่าย


มันคือกำไลผ้าสีเหลืองละมุน


"ยื่นมือมาสิ" สึกิชิมะยื่นมือขวาออกไปแบบงง ๆ ส่วนอุชิจิมะก็จับข้อมือของอีกฝ่ายแล้วบรรจงสวมกำไลผ้าให้แล้วมัดให้เลยเรียบร้อย


"นี่คือ.." เมื่อมัดเสร็จสึกิชิมะก็ชักข้อมือกลับมาจับดูแล้วถามอีกฝ่าย


"ของขวัญไง" อุชิจิมะตอบด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง


"จริง ๆ ไม่ต้องลำบากก็ได้นะครับ"


"ฉันอยากให้น่ะ รับไว้เถอะ"


"ไม่รู้ว่านายชอบอะไรเลยเลือกซื้ออันที่ฉันชอบน่ะ ถ้าไม่ชอบก็..."


"ขอบคุณนะครับ" สึกิชิมะยิ้มให้อย่างจริงใจเพื่อแสดงความขอบคุณ


"อืม"


"คุณอุชิจิมะกลับยังไงครับ"


"ฉันมีรถน่ะ"


"งั้นเหรอครับ ขับดี ๆ นะครับ ผมขอตัวก่อน" สึกิชิมะกล่าวลาเสร็จก็โค้งลาแล้วก้าวเดินออกไป


"เดี๋ยว"


"ครับ ?"


"ให้ฉันไปส่งไหม"

TBC ?

--------------------------------------------------
สวัสดีค่า ( ´ ▽ ` )ﾉ❤
ลงต่อกันเลยจาก Meetฯ เพราะขี้เกียจรอลงทีละตอน ฮาา

และลง 2 ที่คือ Minimore กับ Dek-D เหมือนเดิมค่ะ ฟฟฟฟฟฟฟฟ
สะดวกที่ไหนก็อ่านที่นั่นโลดดด

ถ้าอ่านแล้วรู้สึกสนุกสักนิดก็จะดีใจมาก ๆ เลยค่า

#อุชิสึกกี้

@Peerada323