“โทรุนี่ ฮายาคาว่า มาซาโตะ เป็นครูสอนร้องเพลงคนใหม่ ในสถาบันดนตรีที่ฉันทำงานอยู่”

อ่าทำงานด้วยกันสินะ...

ฮายาคาว่า มาซาโตะ ชื่อของหนุ่มลูกครึ่งที่นั่งอยู่ข้างเพื่อนสนิทด้านฝั่งตรงข้ามบทสนทนาดำเนินไปเรื่อยเปื่อย เริ่มจากการทำความรู้จักชื่อเสียงเรียงนามที่ทากะต่างเป็นฝ่ายแนะนำให้เขาทั้งสองคนรู้จักกัน คนตัวสูงทำเพียงพยักหน้ารับรู้และขานรับในบางสิ่งที่ต้องตอบ โทรุไม่รู้จะดูแย่ในสายตาทากะหรือเปล่าที่ทำตัวไม่เป็นมิตรแบบนี้แต่อย่างน้อยก็ยังดีกว่าเผลอพูดคำอะไรแย่ๆ ออกไป

บทสนทนาของทั้งสามคนยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆระหว่างรอมื้ออาหารมาเสิร์ฟ แต่กลายว่าโทรุเป็นคนก่อกำแพงเงียบขึ้นมาซะเองตีหน้านิ่งไม่รู้สึกอะไร ทั้งๆที่ในใจมันอัดอั้นจนเขาอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้ เจ้าของผมสีสว่างยังรู้สึกโชคดีที่พาเรียวตะมาด้วยอย่างน้อยก็ช่วยเขาได้ในระดับหนึ่ง

ตาคมเหม่อมองท้องฟ้าน่าแปลกที่วันนี้ไร้ดาว ดันเหมือนกับหัวใจของเขาที่ตอนนี้ยังคงไร้ทางออก ก่อนจะรู้สึกตัวอีกทีเมื่อมือเล็กๆของคนตรงข้ามโบกหยอยๆบริเวณระดับสายตา เรียกสติให้เขารู้สึกตัวหลังจากที่เงียบไปนาน เขาดึงความสนใจไปมองสบสายตากับคนข้างหน้า ทากะไม่เคยรู้ว่าการที่ดวงตาคู่นั้นที่มองมายังเขาด้วยความเป็นห่วง มันทำให้โทรุแทบหยุดหายใจ หากทุกครั้งที่มองมักจะทำให้เขาไม่อยากละสายตาจากเพื่อนคนนี้ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าหวังให้ดวงตาคู่นั้นมองมาที่เขาเพียงคนเดียวเหมือนกัน

          คนตัวเล็กขยับปากยุกยิก เชิงกำลังถามเขาว่า‘เป็นอะไร’  อีกครั้งที่ทากะทำให้เขารู้สึกดีด้วยท่าทางที่สื่อความหมายว่าเขา ยังสำคัญ

          โทรุส่ายหน้าแล้วส่งยิ้มให้อีกฝ่ายสบายใจเขาเพียงไม่อยากทำลายบรรยากาศมากกว่านี้เท่านั้นเอง...

ปัญหามันก็เกิดจากเขาทั้งนั้นที่ไปหลงรักเพื่อนสนิทตัวเอง

          นี่คงเป็นมื้ออาหารที่น่าอึดอัดที่สุดในรอบหลายปี โทรุนั่งมองอาหารที่วางอยู่ข้างหน้า แล้วใช้ส้อมเขี่ยไปมาพร้อมกับถอนหายใจเบาๆกับภาพตรงหน้า ก่อนหน้านี้เขาจะตักอาหารที่ทากะชอบให้กับคนตัวเล็กอย่างที่เคยทำแต่กลับถูกตัดหน้า และแพ้ให้กับคนคนนั้นของทากะจนได้

         ช้อนที่ตักอาหารถูกยกค้างไว้ยังไปไม่ถึงที่หมายด้วยซ้ำก็ต้องหยุดชะงัก เพราะโดนแย่งหน้าที่ไปเสียก่อน คนตัวสูงกัดฟันกรอดกับการที่หมอนั่นยิ้มแหย่เขาเหมือนกำลังบอกว่า ‘นายกำลังแพ้’ เขาแสร้งเบะปากใส่อีกฝ่ายกลับก่อนที่จะปรับสีหน้าให้เป็นปกติให้ไวที่สุด เมื่อทากะหันมาทางเขา

          เกือบจะเป็นสงครามประสาทขนาดย่อมของโทรุกับมาซาโตะ หากเรียวตะไม่ทักท้วงดึงความสนใจจากรุ่นพี่คนสนิทก่อน

          “ถ้าเกิดว่าอาหารช้อนนั้นไม่มีเจ้าของ ผมขอได้มั้ย”

“อือ เอาไปสิ” จบประโยคเรียวตะก็ยิ้มกว้างเมื่อโทรุตักใส่จานให้เขาจริงๆ

“อร่อยดีนะครับอาหารช้อนนี้” ทันทีที่จบประโยคของเรียวตะที่ดูเหมือนจะพูดกับทากะเรียวคิ้วก็ขมวดเป็นปมทันที สีหน้าไม่แสดงออกว่าโกรธหรืออะไร แต่ทากะเพียงสับสนความหมายที่มันแฝงอยู่ในนั้นว่าอีกฝ่ายจะพยายามสื่ออะไรกันแน่ ก่อนที่จะสลัดความคิดทิ้งเมื่อเสียงหัวเราะจากคนข้างๆดึงความสนใจไปจดหมด

“ของพี่ที่ตักให้ทากะ ต้องอร่อยกว่าแน่นอนอยู่แล้วสิ ใช่มั้ยครับ” เรียวปากของหนุ่มใบหน้าลูกครึ่งกระตุกยิ้ม เป็นเวลาเดียวที่กระตุกหัวใจทากะไปเหมือนกันคนตัวเล็กตอบเพียง ‘ครับ’ อย่างเขินๆจนทำให้ริมฝีปากบางยกยิ้มอย่างพอใจในคำตอบ 

“ฉันอิ่มแล้ว ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ” โทรุวางช้อนส้อมลงบนจานที่กินข้าวไปยังไม่ถึงครึ่งทากะยังไม่ทันกล่าวคำอะไร อีกคนก็ลุกออกไปแล้ว นั่นทำให้ทากะไม่สบายใจว่าวันนี้เพื่อนสนิทของเขาเป็นอะไรกันแน่

          ภายในห้องน้ำที่ถูกแบ่งโซนไว้อย่างดี ตอนนี้มีเพียงโทรุที่อยู่ในห้องน้ำเพียงคนเดียว คนตัวสูงยืนเท้าแขนตรงขอบอ่างล้างมือดวงตาคมมองไปยังกระจกเงาด้านหน้า ที่ปรากฏร่างเจ้าของผมสีสว่างที่ถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยจริงๆ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากพูดอะไร แต่ในสถานการณ์แบบนี้เขาขอเลือกที่จะอยู่นิ่งๆดีกว่า

          เสียงน้ำไหลดังขึ้นแทนที่ความเงียบภายในห้องน้ำเขาก้มหน้าแล้วล้างหน้า เผื่อว่ามันจะทำให้ใจของเขาชุ่มชื่นกว่าเดิมเล็กน้อย  ขณะนั้นก็มีเสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินเข้ามาแล้วหยุดอยู่ที่อ่างล้างมือข้างๆเขา

          “นายชอบทากะสินะ” โทรุเงยหน้าขึ้นไป แล้วพบว่ามาซาโตะเป็นคนที่เพิ่งเข้ามามือหนาเสยผมขึ้นแล้วแล้วมองไปที่อีกฝ่ายอย่างไม่กลัว

          “มันไม่ใช่ธุระของนาย”

          “นายมันคู่แข่งที่อ่อนแอเท่าที่ฉันเคยเจอเลยล่ะ” เรียวปากกระตุกขึ้นอีกครั้งนั่นทำให้โทรุหงุดหงิด

          “นี่ไม่ใช่การแข่งขัน ทากะไม่ได้เป็นสิ่งของที่มีเอาไว้แย่งชิง”

          “งั้นนายก็จะไม่มีวันได้ทากะไป” โทรุรู้ว่าอีกฝ่ายมีเจตนายุแหย่เขาอีกแน่ๆ คนตรงหน้ายื่นมือมาตบบ่าเขาเบาๆก่อนที่โทรุจะปัดมันออกไป เพราะไม่ได้ต้องการ “ฉันมาพูดด้วยความหวังดี”

          “เก็บความหวังดีของนายไว้เถอะ”  เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดัน แล้วหันหลังกลับเพื่อที่จะเดินออกห่างจากผู้ชายคนนี้ก่อนจะหยุดชะงัก เมื่ออีกคนพูดออกมา

          “ทากะกับนายก็มีแค่ความผูกพัน แต่หัวใจนายคงไม่ทางได้” คนตัวสูงชะงักไปพักนึง ก่อนจะรู้ตัวอีกทีตอนที่เสียงประตูถูกปิดลงเพราะอีกฝ่ายเดินออกไปแล้ว แต่หัวใจยังคงเต้นรัวแรงและเจ็บปวดมีเพียงเขารู้ดีว่ามันเพราะอะไร

ใช่เขามันขี้ขลาด...ที่พึ่งพาความผูกพันอยู่ข้างๆทากะ

          หลังจากที่เสร็จภารกิจของวันนี้มาซาโตะก็อาสาไปส่งทากะที่บ้าน นั่นทำให้เขาไม่พอใจ แต่ในเมื่อทากะเต็มใจไปกับอีกฝ่ายเขาเลยไม่ได้พูดอะไร บอกทากะแค่ว่า ‘ไว้เจอกันที่บ้าน’ ก่อนที่จะขับรถไปส่งเรียวตะที่สตู เพราะหมอนั่นเอารถไว้ที่นั่น ก่อนจะตรงดิ่งมายังที่บ้านเพื่อนสนิทรออีกคนกลับมา โทรุมองเวลาบนจอมือถือ ที่บอกเวลาว่าตอนนี้ก็ประมาณสี่ทุ่มครึ่งแต่อีกคนยังไม่กลับมาทั้งๆที่แยกกันที่ร้านอาหารตั้งแต่สองทุ่มครึ่ง

          คนตัวสูงนั่งพิงเก้าอี้หน้าบ้านรออีกคน ใบหน้าฉายแววกังวลก่อนที่จะหยิบซองบุหรี่ที่พึ่งซื้อมา หลังจากที่ไม่ได้สูบมานาน เขาหยิบมวนบุหรี่ออกมาจรดบนริมฝีปากจุดไฟอัดนิโคตินเข้าปอด แล้วเงยมองท้องฟ้าที่ยังคงไร้ดาว แต่ยังมีดวงจันทร์สีเหลืองนวลผ่องอยู่บนฟากฟ้า

          ‘ทากะกับนายก็มีแค่ความผูกพัน แต่หัวใจนายคงไม่ทางได้’ 

          คำพูดของมาซาโตะยังคงวนเวียนอยู่ในหัวที่คิดถึงทีไรยังทำให้รู้สึกเจ็บปวด ราวกับถ้อยคำของอีกคนเป็นมีดแหลมที่กรีดลงมากลางใจ

          ปลายบุหรี่ถูกบดขยี้ให้ดับลงเมื่อคนตัวสูงเห็นแสงไฟหน้ารถที่หยุดจอดตรงหน้าบ้าน ก่อนจะเห็นคนตัวเล็กที่เขาอดทนรอ ลงจากรถแล้วโบกมือให้คนในรถด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

          “ทำไมนายไม่รอฉันข้างในล่ะโทรุ” เสียงกังวานที่เขาคุ้นเคยเอ่ยปากเมื่อสังเกตเห็นว่ามีเงาร่างคุ้นเคยนั่งอยู่เพียงลำพังตรงเก้าอี้หน้าบ้านคนตัวเล็กเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างช้าๆ

โทรุนั่งมองดูทากะที่กำลังเดินเข้ามาหาเขาอีกมือก็ซ่อนกล่องบุหรี่ลงในกระเป๋าเสื้อ แล้วข่มอารมณ์ผิดหวังเสียใจไว้ด้วยใบหน้าเรียบเฉย

ชายหนุ่มยืนมองร่างเล็กที่หยุดอยู่ตรงหน้าดวงตาที่จ้องมองมาทางเขา ริมฝีปากอิ่มที่เขามักจะหมายปอง เรียวคิ้ว จมูกทุกอย่างที่อยากจะเป็นเจ้าของ  วันที่รู้ตัวว่าชอบก็ไม่คิดว่าจะชอบได้มากขนาดนี้

“โทรุ…” คนตัวเล็กเบิกตากว้าง เมื่อคนตัวสูงลุกขึ้นยืนแล้วรั้งเอวไปกอดโทรุซุกหน้าลงบนกลุ่มผมนุ่มนิ่มหวังว่ากอดครั้งนี้จะเยียวยาเขาให้อยู่ตรงนี้ต่อไปอีกสักพัก มันเป็นคววามรู้สึกยากอธิบายตอนนี้โทรุรู้สึกอ่อนแอเหลือเกิน  

“ฉันขออยู่อีกนิด” เสียงทุ้มเอ่ย ทำให้ทากะตัดสินใจวางมือไว้บนแผ่นหลังของอีกคนอย่างกล้าๆกลัวๆ เพราะทากะเองก็ไม่รู้ว่าโทรุเป็นอะไร มือเล็กค่อยๆลูบแผ่นหลังเพื่อนสนิทเบาๆก่อนที่จะรับรู้ว่าแรงกอดมันเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

หลากอารมณ์ปนเปกันในหัวทากะเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงในอ้อมกอดของโทรุทั้งที่เราต่างเข้าใจกันมาตลอด แต่ตอนนี้ทากะกลับไม่รู้ว่าอีกคนกำลังกังวลอะไรอยู่ เพราะอีกคนพยายามซ่อนความรู้สึกกับเขา 

“ฉันแค่อยากมั่นใจว่านายยังเป็นของฉันอยู่”

“ฉันยังเป็นของนายโทรุ”

           เรายังเป็นเพื่อนกัน....