‘ชอบคนแบบไหนหรอ’
‘ไม่รู้สิ แต่ถ้าฉันเจอเค้า ฉันจะไม่ลังเลเด็ดขาดเลยล่ะโทรุ’
‘แต่ถ้าเกิดฉันไม่ชอบคนคนนั้นล่ะแล้วไม่อยากให้นายชอบ..’
‘ไม่เอาน่าเราเป็นเพื่อนกันนะ’
‘...’
‘แล้วนายล่ะชอบแบบไหน’
‘นาย...’
‘…’
‘ก็รู้ว่าฉันไม่ชอบคำถามอะไรแบบนี้’
'นายทำให้ฉันตกใจนะเจ้าบ้าถ้านายชอบฉันจริงๆ ฉันคงไม่รู้จะทำยังไงกับนายดี’
‘…’
'ฉันคงลำบากใจแย่’
‘ขอโทษนะ....’
“ขอโทษถ้าการที่ฉันชอบนายมันจะทำให้นายต้องลำบากใจ ทากะ...” เสียงทุ้มพึมพำเบาอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมที่ไม่มีใครอยู่นอกจากเขากีต้าร์ถูกวางลงไว้ข้างๆ เมื่อบทสนทนาเมื่อเจ็ดปีที่แล้วผุดขึ้นมาในหัวมันยิ่งตอกย้ำว่าเขาไม่ควรเรียกร้องอะไรกับอีกฝ่าย กระดาษเขียนโน๊ตเพลงที่ยังว่างเปล่าถูกเก็บใส่ไว้ในกล่องตามเดิม หลังจากที่คนตัวสูงแหงนมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ข้างฝาที่บอกเวลา ว่านี่เพิ่งจะบ่ายสาม
โปรดิวเซอร์หนุ่มตัดสินใจลุกไปห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาเรียกสติก่อนที่เขาจะเหม่อลอยแล้วปล่อยให้ความทรงจำเดิมๆแทรกเข้ามาแบบนี้
“วันนี้ดูซึมๆนะเป็นอะไรรึเปล่า” ทันทีที่ออกมาจากห้องสตูดิโอส่วนตัว เรียวตะ รุ่นน้องคนสนิทที่อายุห่างกันเพียงปีเดียวที่เพิ่งเดินเข้าสตูมาเมื่อเห็นโทรุเดินออกมาด้วยท่าทางมึนๆจึงทักถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ได้เป็นอะไร”เขาตอบเสียงเรียบ
“งั้นเหรอ...อืมจริงด้วยสิ ผมคงคิดมากไป” เขาพูดหลังจากที่ใช้หลังมือแตะหน้าผากคนตัวสูงเพื่อตรวจเช็คอุณหภูมิร่างกาย
“ก็บอกแล้วว่าไม่ได้เป็นอะไร” โทรุปัดมือของอีกคนบอกเบาๆ แล้วเดินเข้าห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกลถัดไปอีกห้อง
“ผมเป็นห่วงไม่ได้รึไง” เรียวตะพูดท่าทางติดขำตามหลังอีกคน และอดขำไม่ได้ที่อีกฝ่ายชูนิ้วกลางขึ้นมาแทนการตอบ
เขากับเจ้าเรียวตะ เป็นรุ่นน้องที่จบจากที่เดียวกัน แถมยังเป็นสายรหัสกันอีกทำให้เขาเลือกที่จะเอาเรียวตะมาทำงานด้วย เพราะเจ้าคนนี้ก็ไม่ได้อ่อนหัดไปเสียทุกเรื่องอีกอย่างเขาก็สบายใจที่อยู่กับเรียวตะ ถึงจะน่าปวดหัวในบางทีก็ตาม
“ไหนบอกวันนี้ไม่เข้าสตู” โทรุเอ่ยถามคนที่นอนดีดคอร์ดกีต้าร์ไปมั่วๆอยู่บนโซฟาตัวเดิม
“ทำธุระเสร็จไว อีกอย่างพอไม่มาที่นี่ ไม่รู้จะทำอะไรต่อ”
“...”
“เลยคิดว่ามาอยู่กับพี่คงดีกว่า” โทรุไม่ได้ตอบอะไรไป เขาเพียงพยักหน้าตอบรับว่ารับรู้ในสิ่งที่อีกคนพูดถึงประโยคของเจ้ารุ่นน้องคนนี้มันจะดูยังไงๆก็เถอะ
คนตัวสูงเดินทอดน่องไปยังคอมพิวเตอร์ เปิดโปรแกรมตัดต่อเพลง แล้วเปิดไฟล์เพลงที่ทำค้างไว้ มาเคลียร์ให้เสร็จก่อนที่จะส่งงานไปให้ลูกค้าเช็คอีกที โทรุทำงานไปเรื่อยๆจนไม่รู้ตัวว่าเวลาล่วงเลยไปนานแค่ไหน ก่อนที่รุ่นน้องคนเดิมทักท้วงขึ้นมาว่า ตอนนี้ก็เลยเวลาปกติที่เขาจะออกสตูไปเสียแล้ว
เพราะปกติทากะโทรให้ไปรับเวลานี้นี่นา
ตาคมมองไปยังนาฬิกาเรือนเดิม แล้วเปิดดูข้อความในมือถือ ข้อความเป็นร้อยแต่เลือกกดอ่านของคนแค่คนเดียว
เจ้าหมา
โทรุ
วันนี้ฉันได้คุยกับพี่เขาแล้ว!
เย็นนี้เค้าชวนฉันไปดินเนอร์ ฉันเลยบอกว่าจะนัดนายไปด้วย
ไปกับฉันน้าาา ฉันคงไม่ไหว ถ้าฉันต้องอยู่กับพี่เค้าแค่สองคน
เจอกันที่ร้าน XX อย่าลืมล่ะ
มาไวๆนะโทรุอ่า
ลมหายใจหนักถูกพ่นออกมา แล้วพิมพ์ตอบไปว่า ‘อืม เดี๋ยวฉันไป’ ก่อนที่จะเจ้าตัวจะยัดมือถือเครื่องเดิมลงกระเป๋ากางเกงยีนส์อย่างไม่สบอารมณ์
“ทำหน้างอ อีกแล้วนะพี่โดนคุณทากะเข้าปฎิเสธรักมารึไง” โทรุไม่ได้ตอบเขาเพียงเดินเข้ามาหาเรียวตะ ก่อนที่จะประทับฝ่ามือไปที่หัวของอีกคน
“โอ้ย เจ็บนะพี่ ลั่นฝ่ามือมาได้ ผมแค่แซวเอง”
“แซวอีกครั้ง จะโดนหนักกว่านี้”
“กลัวแล้วๆ ว่าแต่วันนี้ไม่ไปรับคุณทากะของพี่รึไง”
ไม่ต้องแปลกใจ หากเรียวตะไม่เคยเจอทากะ เขาก็ไม่อยากนำเจ้าหมอนี่ไปแนะนำกับใครหรอก น่ารำคาญจะตายชัก
“นัดกันที่ร้านอาหารไว้น่ะ”คนตัวสูงพูดพลางปิดเครื่องใช้ไฟฟ้าในห้อง แล้วเก็บของส่วนตัวใส่กระเป๋าเพื่อเตรียมตัวออกไป
“ผมไปด้วยได้ปะ?”
“…”
“นะ นะ นะ ผมเหงาอะวันนี้ ให้ไปเหอะ”
“เออ ก็ได้ อย่าพูดอะไรไม่เข้าหูล่ะงั้นโดน”
“สัญญาเลย ฮ่าๆ”
หากเขายื้อเวลาให้ช้ากว่านี้อีกซักหน่อยคงดี...
“โทรุ!!” เสียงเรียกคุ้นหูก่อนที่จะเห็นร่างเล็กคุ้นเคยของทากะกำลังจะเดินมาทางเขา พร้อมยิ้มกว้างให้อย่างที่ทำอยู่ทุกที แต่เขาจะดีใจมากๆ ถ้าไม่มีใครบางคนที่ว่าเดินตามหลังมาไม่ห่าง อย่าบอกนะว่าไอ่หนุ่มลูกครึ่ง ที่ว่า เป็นคนคนนั้นที่ทากะพูดไว้กับเขาซะดิบดี
“ผู้ชายคนนั้นหรอที่ทำให้พี่โทรุของผมหัวเสียน่ะ หึ”
TBC.
รู้สึกมาสั้นแบบกระปริบกระปรอยมากค่ะ แต่คิดว่าเป็นใครกันกันคะะ เป็นใครไปไม่ได้ นอกจากพ่อสิงโตหนุ่มนามว่า----แค่กๆ--
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in