รอบตัวของเธอเต็มไปด้วยผู้คนเดินกันขวักไขว่ แต่บรรยากาศหม่นเศร้าทึบทึม

วันนี้เป็นวันสวดวันแรก ญาติพี่น้องเกือบทุกคนพร้อมหน้า พวงหรีดตั้งเรียงรายอยู่ในบริเวณศาลา รูปถ่ายของป้าตั้งอยู่ในกรอบใบหน้าคุ้นเคยที่ตอนนี้ห่างไกลกันคนละโลก

เธอเคยสนิทกับป้า หรือตามที่เธอเรียกจริงๆแล้วคือโก โกเป็นคนโสด เอ็นดูเธอมากมาตั้งแต่เธอยังเด็ก บ้านของโกก็อยู่ใกล้ๆกับบ้านของเธอ ซึ่งก็กลายเป็นที่เล่น สถานที่พึ่งพิง และเป็นหลุมหลบภัยชั่วคราวให้กับเธอในบางครั้ง

โกไม่ใช่คนแข็งแรงนัก ตั้งแต่ยังเด็ก เธอยังจำสัมผัสราบเรียบที่หน้าอกข้างหนึ่งของโกได้ยามโกอุ้มเธอขึ้นนั่งตัก เธอมารู้ในภายหลังว่าโกเป็นมะเร็งเต้านม เคยผ่าตัดไปแล้วครั้งหนึ่ง

โกเป็นคนใจดี ใจเย็น เข้าใจเธออยู่เสมอ โกรับฟังเธอได้ทุกเรื่อง ยกเว้นก็เพียงเรื่องเดียวที่กลายมาเป็นสิ่งกีดขวางระหว่างเธอและโกในเวลาต่อมา

โกตั้งความหวังกับหลานรักอย่างเธอไว้มาก โกดีใจทุกครั้งที่เธอสอบได้คะแนนดี ประโยคติดปากจนคุ้นหูของเธอคือ “เรียนเก่งๆโตขึ้นเป็นหมอนะ” เธอพยักหน้าทุกครั้ง ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่นจนกระทั่งช่วงหัวเลี้ยวแรกของการเรียน มัธยมศึกษาปีที่สาม

เธอต้องเลือกแผนกเรียนมัธยมปลายในปีหน้าแล้ว เธอรู้ตัวแล้วว่าเธอไม่ได้ชอบวิทยาศาสตร์ อันที่จริง สัญญาณดังกล่าวเริ่มมาได้สักพัก แต่มาชัดเจนที่สุดในปีนี้ เธอต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างมากเพื่อจะทำความเข้าใจ ซึ่งผลสอบที่ได้ก็อยู่แค่ในระดับกลางๆ เท่านั้น ในสังคมของห้องเรียนที่ครูผู้สอนให้ราคากับความเก่งคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์ ทำให้เธอรู้สึกเครียดมาก

เธอตัดสินใจบอกกับทางบ้านว่าคงไม่สามารถเรียนแผนกวิทย์คณิตได้แน่นอน ทว่าทางบ้านทักท้วงให้เธอคิดดูดีๆ ด้วยอารมณ์ขัดใจของวัยรุ่น เธอไปที่บ้านของโก หวังจะหาที่พึ่งพิง

โกรับฟังเธอเงียบๆ สีหน้าหมองหม่น พูดอยู่ประโยคเดียวหลังฟังจบ

“ถ้าไม่เรียนสายวิทย์ก็เรียนหมอไม่ได้นะ”

ความอดทนในตัวของเธอขาดสะบั้น แม้แต่คนที่หวังว่าจะรับฟัง ก็ยังไม่เข้าใจ

“ โกจะมาหวังอะไรกับคนโง่ๆ อย่างหนู ทำไมทุกคนต้องบังคับหนู ถ้าอยากเป็นหมอ ทำไมไม่เป็นเอง ต้องมาบังคับคนอื่น”

วันนั้น เธอกลับบ้านด้วยน้ำตานองหน้า เช่นเดียวกับโกของเธอ หลังจากนั้น พ่อแม่ของเธอตามไปขอโทษโก ไม่มีใครบังคับเธออีกแล้ว แม้เธอเองจะไปขอโทษโกในภายหลัง แต่ทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

เธอใช้ข้ออ้างของการเรียนชั้นมัธยมปลายในการทำตัวเหินห่าง ยิ่งเข้ามหาวิทยาลัย ช่องว่างระหว่างเธอกับโกก็ยิ่งถ่างขยาย กระทั่งวันหนึ่งเธอได้รับข่าวว่าพบก้อนเนื้อในเต้านมอีกข้างของโก โกเข้ารับการผ่าตัดอีกครั้ง รอบนี้ เนื้อร้ายลุกลามไปไกลกว่าครั้งแรก โกเข้ารับยาเคมีบำบัดแต่ร่างกายอ่อนแอกว่าจะทนไหว เธอได้ข่าวนี้ทีไร ก็มีความรู้สึกผิดทิ่มแทงใจทุกครั้ง ความห่างเหินในช่วงหลายปีที่ผ่านมายิ่งทำให้ทำตัวไม่ถูก

อาการของโกทรุดลงเรื่อยๆจนสุดท้ายมีอาการเหนื่อยมากต้องเข้าโรงพยาบาล โกปฏิเสธการปั๊มหัวใจช่วยชีวิต การใส่ท่อช่วยหายใจ เมื่อเช้ามืดโกเหนื่อยมากขึ้น หายใจเฮือก หมอเริ่มให้ยาเพื่อบรรเทาอาการ โกซึมไม่มีสติ เรียกไม่รับรู้แล้ว มือที่บีบอยู่ ดูจะไม่สามารถส่งผ่านความรู้สึกไปได้เลย

โกของเธออยู่ในสภาพนั้นจนเกือบเที่ยง จึงจากไป