นัทไขประตูกุญแจก่อนจะก้าวเข้าร้าน กำลังจะส่งเสียงตะโกนทักทายตามปกติก็ชะงักกับภาพตรงหน้า คุณผีนอนเหยียดยาวอยู่บนเก้าอี้ที่ต่อกัน ส่วนผีแมวตื่นแล้ว เดินเหยียบอยู่บนตัวก่อนจะตัดสินใจนั่งแปะทับลงบนหน้า ส่วนเธอหันไปย้ายขนมเข้าตู้โชว์ ตรวจเช็คความเรียบร้อยในร้านเตรียมจะเปิดร้านตามปกติ หันมาดูอีกที นางแมวยึดหน้าของเขาเป็นที่นอนไปแล้ว หางแกว่งไกวไปมา ส่วนเขาแน่นิ่งไม่ไหวติง

เธอตัดสินใจเดินไปดึงตัวเจ้าอ้วนออกมา มันร้องอย่างขัดใจ เธอเขี่ยปลาทูยัดนุ่นตัวโปรดของมันให้ เจ้าแมวตบๆราวกับเสียมิได้ ก่อนจะลุกเดินไปที่มุมโปรดของห้อง ส่วนเขายังไม่กระดิกตัว

เธอตัดสินใจเขย่าปลุกเขา จะต้องเปิดร้านแล้ว จะปล่อยให้นอนแบบนี้ก็เกะกะเกินไป “ตื่นได้แล้ว เมื่อคืนโต้รุ่งกันหรือไง”

เขาลืมตางัวเงีย ลุกขึ้นนั่ง มองไปรอบๆห้องเหมือนจะหาใครอีกคน นัทบอก “วันนี้เขาไม่มา เมื่อคืนป้าเขาป่วยหนัก”เขาพยักหน้ารับรู้ นัทเดินออกจากครัวไปเฝ้าหน้าร้าน

ใกล้เที่ยง นัทกลับเข้ามาในครัวอีกรอบมือหนึ่งถือจานข้าว อีกมือถือโทรศัพท์มือถือแนบหู “โอเค จัดการธุระทางโน้นเถอะ เรื่องร้านไม่ต้องห่วง เสียใจด้วยนะ” เธอจบการสนทนา หันมาบอกเขา“ฉันคงต้องเฝ้าร้านคนเดียวไปซักสองสามวัน ป้าของเขาเสียแล้ว”เขาทำหน้านึกอยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ยปาก “เสียใจด้วย” นัทรีบกินข้าวอย่างรวดเร็วก่อนกลับไปหน้าร้านอีกครั้ง

กว่านัทจะกลับเข้ามาอีกทีก็ค่ำ เธอปิดร้านเร็วกว่าปกติตัดสินใจทำบลูเบอรี่ชีสพายไว้สำหรับวันพรุ่งนี้ ก่อนจะไปหาเพื่อนเธอหยิบครีมชีสออกจากตู้เย็น ใส่บิสกิตในเครื่องผสมอาหารปั่นจนเป็นผงก่อนจะเทเนยละลายลงไป เรียกให้เขามาช่วยกันกรุลงถ้วยเล็กๆ เพื่อเป็นฐาน ก่อนจะแช่ตู้เย็นให้เซ็ตตัว ระหว่างกำลังทำงาน เขาตัดสินใจเล่า “เมื่อคืน มีการเชื่อมต่อเกิดขึ้น”

 นัททำส่วนของเธอเสร็จแล้วหันไปตีครีมชีส “ว่าไงนะ” เธอปิดเครื่องตีเช็คเป็นระยะ “แล้วอะไรกักขังนายไว้ที่นี่ล่ะ”

“ไม่มี มันจบลงไปก่อนด้วยซ้ำ”เขาตอบอย่างหงุดหงิด เล่าเรื่องให้นัทฟัง ค่อนข้างกระท่อนกระแท่นเพราะหยุดเล่าเป็นระยะเมื่อเธอใช้เครื่องตี

ครีมชีสเนื้อเนียนแล้ว เรื่องเล่าจบลงพอดี ทั้งคู่ช่วยกันลำเลียงถ้วยขนมที่กรุฐานพายไว้แล้วออกมาหยอดครีมชีสก่อนจะนำกลับเข้าตู้เย็นอีกครั้งก่อนจะราดหน้าบลูเบอรี่

นัทหันไปเก็บกวาดล้างอุปกรณ์เธอเงียบไปตั้งแต่เรื่องเล่าจบลง สีหน้าเคร่งเครียดกว่าปกติ เธอเอ่ยปากอีกครั้งขณะกำลังเปิดกระป๋องบลูเบอรี่

“บางที อาจจะเป็นเรื่องบังเอิญนะ” เธอเว้นจังหวะ ดึงฝากระป๋องขึ้นเปิดจนสุด“ฮุยเป็นชื่อเพื่อนฉันเอง มีแต่คนในบ้านเท่านั้นที่เรียก”