เธอลงมือนวดแป้งอย่างใจลอย สองมือขยำสะเปะสะปะ

งานศพผ่านพ้นไปแล้ว ทุกอย่างกลับเข้าสู่สภาวะปกติ เธอกลับมาที่ร้าน ช่วงนี้เข้าสู่เดือนธันวาคมแล้ว เธอกำลังทดลองทำขนมใหม่ๆให้เข้ากับอากาศที่หนาวเย็นมากขึ้น ซินนามอนโรลอุ่นๆ คู่กับชาก็น่าจะดี

เขานั่งมอง สังเกตได้ว่าตั้งแต่กลับมาเธอยังดูไม่เป็นปกตินัก เหม่อลอยเป็นระยะ บางทีก็ถอนหายใจไม่มีเหตุผล แม้เจ้าอ้วนจะเข้าไปอ้อนก็ไม่สำเร็จจนมันเดินห่างออกมาเอง ตั้งแต่วันที่เขาได้รู้เรื่องจากนัท ทั้งคู่เห็นตรงกันว่าจะเก็บเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นเป็นความลับกันไว้สองคนก่อน

หลังจากคืนนั้นเป็นต้นมาก็ยังไม่มีการเชื่อมต่อใดๆ เกิดขึ้นอีกเลย เขานึกท้อใจ ทำได้เพียงแต่รอคอยโอกาสที่ไม่รู้จะมาถึงอีกครั้งเมื่อไหร่

เธอหยุดนวดแป้ง ลองบิแป้งออกมาดึงดู แป้งไม่ยืดเป็นแผ่นเหนียวอย่างที่ตั้งใจ เธอถอนหายใจ พลาดเสียแล้ว สิ่งที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นสำหรับมืออาชีพจะเททิ้งก็เสียดาย อบไปเนื้อขนมก็ไม่นุ่มอร่อย ก้อนแป้งในอ่างนอนเหลวราวจะเยาะเย้ย ด้วยความหงุดหงิด เธอคว้าอ่างแป้ง เทพรวดลงถังขยะ เคาะก้นอ่างแรงๆสองสามทีส่งท้ายระบายอารมณ์

นัทกลับเข้ามาในครัว มองอย่างเป็นกังวล “ไหวมั้ย พักก่อนก็ได้” เธอไม่ตอบคำ คว้าอ่างแป้งไปล้าง

เขาหันไปมองคนที่เข้ามาใหม่อย่างขอความเห็น นัทหันมาบอกเขา“ให้เขาพักก่อน อย่าเพิ่งให้ทำอะไรอีก”

นัทเดินออกนอกประตูไปแล้ว เธอล้างอ่างแป้งเสร็จ หันไปหาตู้เก็บอุปกรณ์ข้าวของต่างๆ เขาตั้งท่าจะบอกเธอตามที่นัทสั่ง เธอหันมาสายตาจ้องขู่ แม้เธอไม่พูดเขาก็เข้าใจได้ว่าสิ่งสุดท้ายที่เขาควรทำในตอนนี้คือการสั่งให้เธอพักอยู่เฉยๆ เธอเปิดตู้ สำรวจข้าวของต่างๆ ก่อนจะปิดลง เปิดตู้เย็น ทำเช่นเดียวกันก่อนจะลุกเดินออกไปทางหน้าร้าน เพียงครู่เดียวนัทก็เดินกลับเข้ามาในครัวแทน นัทอ้าปากจะพูด เขาชิงพูดก่อน “คุณก็ห้ามเขาไม่ได้เหมือนกันนี่” นัทถอนหายใจ

เธออยู่ประจำหน้าร้านทั้งบ่ายนั้นจนกระทั่งถึงเวลาปิดร้าน นัทที่อยู่ในครัวเพื่อเตรียมขนมสำหรับวันรุ่งขึ้นทำได้แค่คอยออกไปเตือนให้เธอหยุดกินข้าวเท่านั้นเอง หลังจากตรวจสอบความเรียบร้อยทุกอย่างแล้วนัทโอบไหล่เพื่อน พาออกจากร้านไป

หลังจากทั้งคู่ออกจากร้านไปได้พักใหญ่ บรรยากาศเย็นเยือกกลับมาอีกครั้ง รอบนี้เขายังตื่นเต็มตา เจ้าแมวสามสีที่กำลังนอนเหยียดยาวนวดขาของเขาด้วยอุ้งเท้าอยู่ลุกขึ้นทำตัวโก่งทันที เขาตัดสินใจพูดออกไป “คุณคนเดิมหรือเปล่าครับ”

เงียบไปอึดใจใหญ่จนเขานึกกลัวว่าฝั่งนั้นจะชิ่งหนีไปอีกหน แต่แล้วก็มีเสียงเบาๆ ตอบกลับมา “ใคร? แล้วฮุยไปไหน”

เขาตัดสินใจถามยืนยันความแน่ใจ“คุณคือป้าคนนั้นของเธอ?”

ไม่มีเสียงตอบ แต่กลับมีร่างของหญิงวัยกลางคนปรากฏขึ้น อายุของเธอไม่น่าจะไม่ห่างจากแม่ของเขามากนัก สายตาที่จ้องเขม็งมาที่เขาเหมือนกับสายตาของผู้ที่ถูกกล่าวพาดพิงถึงไม่ผิดเพี้ยน“เธอเป็นใคร แล้วรู้จักฉันได้ยังไง”