เสียงกรนเบาๆ ของวิคเตอร์ทำให้ยูริอยากหันไปมองหน้าเขาสักนิด พอพลิกตัวอย่าระมัดระวังแล้วก็อดไม่ได้ทีเดียวที่จะสัมผัสใบหน้าของเขา… ตอนที่ย้ายมาใหม่ๆ เขาเปล่งประกายมากท่ามกลางเด็กคนอื่น แม้แต่ยูริที่ไม่ค่อยได้สนใจใครแม้ว่าจะเป็นที่สนใจของทุกคนนั้นยังต้องให้เวลาตัวเองได้มองเขาอยู่เรื่อยอย่างไม่ทันรู้ตัว และจนถึงตอนนี้เขาก็ยังเป็นอย่างนั้น แม้จะเติบโตจากวัยเด็ก วัยรุ่น จนถึงวัยผู้ใหญ่...เขาก็ไม่เคยทิ้งความเปล่งประกายที่ทำให้ยูริหัวใจสั่นไปเลยแม้แต่นาทีเดียว 

“จ้องเหมือนกับจะกินฉันไปทั้งตัวเลยแน่ะ”

“หลับตาอยู่นี่ จะเห็นได้ยังไงว่าฉันมองแบบไหน”

คนขี้เก๊กก็ยังทำเป็นเก๊กหน้าหล่อก่อนจะพูด

“ต่อให้หลับตา หัวใจของฉันก็เห็นนายอยู่ตลอดนั่นแหละยูริ”

“บ้า!”

ชายหนุ่มรับกำปั้นเบาอย่างกับขนนกนั้นเอาไว้ด้วยอ้อมอก เขากอดยูริผู้งดงามอย่างแนบแน่น พวกเขาต่างเปลือยและบรรยากาศยังคงอบอวลไปด้วยความสุขสม ในนาทีนั้นพวกเขาคิดว่าต่อให้โลกถล่มลงมาเลยก็ไม่เป็นไร เพราะแค่มีกันและกันเท่านั้นก็มากพอที่จะไม่ต้องการอะไรแล้ว

“นี่ วิคเตอร์”

“ว่าไง”

“เราจะรักกันไปจนถึงเมื่อไหร่ดี”

“เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น…”

“ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ”

“อย่าสนใจอดีตหรืออนาคตมากนักเลยยูริ...มองแค่ตรงนี้ ตอนนี้สิว่าเราสองคนมีความสุขกันมากแค่ไหน”

“หมายความว่าวันนี้มีความสุขก็พอแล้วใช่ไหม”

วิคเตอร์ยิ้มก่อนที่จะยกมือขึ้นมาลูบแก้มที่มีอยู่นิดหน่อยของคนรัก

“วันนี้มีความสุขก็จะมีพลังพร้อมสำหรับพรุ่งนี้...ถ้าวันนี้รู้สึกดีต่อกันก็จะทำให้อยากรู้สึกดีต่อกันในวันพรุ่งนี้...หรือแม้แต่วันต่อๆ ไป แต่อย่าโกหกตัวเองก็แล้วกัน…”

“จะโกหกเรื่องอะไร”

“ถ้าไม่มีความสุข ก็อย่าโกหกว่ามีเพียงเพราะอยากให้พรุ่งนี้เป็นวันที่ดี...ถ้ารักคนอื่นแล้วก็อย่าโกหกตัวเองว่ามันไม่ได้เป็นอย่างนั้น หัวใจคนเรามีโอกาสได้รู้สึกกับคนใหม่ๆ ได้ทุกวันนั่นแหละยูริ”

วันนั้นยูริไม่ค่อยเข้าใจนักว่าเมื่อรู้สึกรักใครคนใดคนหนึ่งอย่างเต็มหัวใจอย่างที่ยูริรู้สึกรักวิคเตอร์แบบนี้แล้วจะยังมีโอกาสไหนให้ได้รู้สึกกับคนใหม่ๆ อย่างที่วิคเตอร์พูดได้อย่างไร…
ในช่วงต้นของวัยยี่สิบแบบนั้น ในหัวของยูริมีแต่เรื่องมากมาย ไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่มักปะปนและพุ่งมาเป็นอันดับหนึ่งพร้อมๆ กันอยู่เรื่อยเหมือนกับคนหนุ่มสาวทั่วไปไม่ได้ผิดเพี้ยน ความรู้สึกที่มีให้กับวิคเตอร์มาเป็นอันดับหนึ่งเสมอ ความรัก ความคิดถึง ความต้องการ ทุกอย่างล้วนตามมาด้วยชื่อของแฟนหนุ่มผู้เป็นรักแรกในชีวิตคนนี้เท่านั้น  และถ้าหากมีใครสักคนหน่ึงท้าทายและอยากลองดีกับความรู้สึกเหล่านั้นของยูริ เจ้าตัวก็คงจะไม่ลังเลเลยที่จะแสดงให้เห็น เหมือนกับที่กำลังรู้สึกว่ามีใครอีกคนในตัวกำลังท้ายทายอยู่ในขณะนั้น…เป็นเหตุให้อีกคนที่อยู่ในตัวแต่เป็นฝั่งตรงข้ามกันนั้นไม่รอที่จะทำให้เห็น 

ตอนนั้น…
กับวิคเตอร์น่ะให้ตายแทนก็ยังกล้าทำให้อย่างสบายๆ เลยด้วยซ้ำไป

“ยูริ?”

“มาเถอะ”

“เดี๋ยวนายจะเหนื่อยเอานะ…”

ยูริสะบัดหน้างดงามนั้นช้าๆ หากยังตั้งมั่นและขยับกายให้เข้าที่เข้าทางอยู่บนร่างของแฟนหนุ่ม

“ตั๋วรถไฟขากลับน่ะฉันซื้อใหม่ได้ แต่นายน่ะหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว”

“.............”

“ทำให้ฉันรักนายมากกว่านี้ได้ไหม ไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้ฉันไปรักคนอื่นเข้าจะทำยังไง”

ถึงเขาจะพูดเองว่าคนเรามีสิทธิ์จะเป็นแบบนั้น และเชื่อเต็มอกว่าอะไรก็เกิดขึ้นได้ในอนาคต แต่เขาก็ไม่ได้หงุดหงิดที่ยูริทำเหมือนไม่เข้าใจกันนัก แถมมันจะยังป่วยการน่าดูถ้าจะไปพูดซ้ำๆ กับยูริผู้น่ารักคนนี้และในอนาคตเวลาก็คงบอกทุกอย่างกับยูริเองอย่างแน่นอน เขามั่นใจอย่างนั้น…มั่นใจในทุกขณะที่มองตาและสัมผัสกับยูริไม่ว่าจะทั้งภายนอกและภายใน ไม่ว่าจะด้วยมือหรืออวัยวะใดๆ ก็ตาม

“ยังไงก็ถือว่ามีความรักนั่นแหละนะ”

เขาตอบ...พอดีกับที่ยูริผู้งดงามโน้มกายและจูบเขาตั้งแต่หน้าผากมาจนถึงริมฝีปาก อย่างที่ยูริคงจะไม่ได้ทำเช่นนั้นกับใครง่ายๆ แน่นอน

- YURI -

“มันดูเป็นยังไง”

“ครับ? ต..ตื่นแล้วหรือครับ”

“อืม...ว่าไง แผลเป็นของฉันดูเป็นยังไงยุนโฮ มันน่ากลัวหรือเปล่า”

“ผมคิดว่ามันเหมือนปีกของนางฟ้า ร่องรอยนี้บอกว่าคุณไม่ใช่คนธรรมดา”

“เธอก็เห็นแล้วว่าฉันธรรมดา”

ยูริไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเก่งกาจอะไร เรื่องบนเตียงนี้ตอนที่ยังอายุน้อยกว่านี้ก็ไม่ได้มั่นใจว่าเก่งกาจขนาดมัดใจวิคเตอร์ได้อยู่หมัดอะไรเลย เพราะฉะนั้นถึงได้พูดออกไปอย่างเต็มปากและไม่ได้ถ่อมตัวเลยว่า ‘ธรรมดา’ 

“หมายถึงเรื่องนั้นหรือครับ”

“เรื่องนั้นของเธอคือเรื่องไหนกัน”

“ก็เรื่อง...ที่เราทำกัน ซึ่งผมว่ามันดีมาก คุณอ่อนโยน แล้วก็ใจดีมากครับ”

ยูริรู้สึกหน้าร้อนผ่าว ดีเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้นอนหันหน้าไปหาเขา

แม้ว่าจะจำได้ดีแต่ก็ยังไม่อยากจะเชื่ออยู่ดีว่าทำลงไปแล้ว ยอมเป็นของยุนโฮไปแล้ว ไม่ว่าจะด้วยใจอ่อนหรืออะไรก็ตามทีแต่สุดท้ายก็อยู่ตรงนั้น เปลือยร่างกันทั้งคู่แล้วก็นอนกอดกันเหมือนกับคู่รักในหนังเชยๆ สักเรื่อง พูดคุยกันถึงเรื่องที่ผ่านมาและเรื่องสัพเพเหระ เขินอายกันอยู่บ้างเล็กน้อยและยังคงได้กลิ่นไอของกันและกันจากผิวเนื้อของอีกฝ่าย

มันก็ไม่ได้รู้สึกแย่ แต่เหมือนกับยูริไม่กล้ารู้สึกดีกับเขามากนัก...เพราะทั้งที่ยังรักวิคเตอร์อยู่แต่ก็นอนกับยุนโฮอย่างเต็มใจ แถมยังเป็นคนเปิดทางเองด้วยซ้ำ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไร กลับกันคือได้เหมือนกับย้อนเวลากลับไปในวัยที่กำลังรุ่งโรจน์และสดใส วัยที่ไม่รู้จักคำว่าสูญเสียและผิดหวังได้ดีนัก ได้ปล่อยวางทุกอย่างและปล่อยให้ตัวเองล่องลอยไปตามการชักนำ ปล่อยให้ร่างกายเป็นใหญ่และปล่อยให้ความรู้สึกได้โลดโผนเป็นครั้งแรกในรอบยี่สิบปีเห็นจะได้  ยูริในวัยสี่สิบปีในร่างกายที่จะดีหรือแย่ก็ไปไม่สุดสักทางราวกับถูกสาปนี้ยังรู้ตัวเองดีเสียด้วยว่าการปฏิเสธคงไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ง่ายๆ แล้วเมื่ออยู่ต่อหน้าชองยุนโฮที่กลายมาเป็นคนที่มีอิทธิพลกับหัวใจมากกว่าใครโดยไม่รู้ตัว

“คุณยูริครับ”

“หืม?”

“ผมหวังว่าคุณจะไม่เสียใจที่มันเกิดขึ้น”

“เด็กโง่...ถ้าฉันเสียใจคงไม่นิ่งอยู่อย่างนี้แน่”

เขาอดที่จะยิ้มไม่ได้ ซ้ำยังจุมพิตอีกครั้งบนแผลเป็นใหญ่ที่หลังของคุณยูริ
ขณะเดียวกันนั้นหัวใจของยูริค่อยๆ เต้นเร็วขึ้นและเร็วขึ้นจนแม้แต่เจ้าตัวเองก็ยังสังเกตได้ และมันเป็นอย่างนั้นบ่อยครั้งไปเมื่ออยู่ในวัยที่เปี่ยมพลังใจมากที่สุดในชีวิต หรือนี่จะเป็นวันที่หัวใจได้กลับไปเหมือนในวัยรุ่งโรจน์ที่ว่าอีกครั้ง

“เป็นแฟนผมไหมครับ”

“แฟน?”

“ถึงอีกไม่กี่วันจะต้องอยู่ห่างกันจริงๆ แล้วก็เถอะ แต่ถ้าคุณยินดีที่จะเป็นแฟนผม ผมจะทำให้คุณมีความสุขที่สุดเลยนะครับ”

“ฉันไม่ใช่สาวน้อยที่จะหลงไปกับคารมและหน้าหล่อๆ ของเธอหรอกนะยุนโฮ”

“จริงๆนะครับ”  เขาถามเสียงเข้ม  “ผมจะตั้งใจ ไม่ว่ายังไงก็จะทำให้คุณรู้สึกมีความสุขที่สุดให้ได้”

“ฉันไม่ได้กำลังเป็นทุกข์”

“แต่คุณมีความสุขได้มากกว่านี้  ถ้าคุณไม่รู้ตัว...ผมจะทำให้คุณรู้ครับ”

ยูริพลิกตัวมามองคนหนุ่มตรงหน้า ชองยุนโฮคงจะเป็นลูกชายที่พ่อแม่ภาคภูมิใจ...ไม่ผิดแน่  พลังใจในการใช้ชีวิตของเขาเต็มเปี่ยมและมันสามารถเพิ่มพูนได้ตลอดเวลาเมื่อเขาต้องการ เขาทะเยอทะยาน จริงจัง มั่นใจในตัวเอง ความกระตือรือร้นที่เขามีอยู่ในเวลานี้เป็นเชื้อไฟอย่างดีที่ทำให้หัวใจของยูริโหมกระพือ เป็นเช่นนั้นตั้งแต่ที่เขาพร่ำคำว่ารักเสียจนหลอมละลายกุญแจหัวใจของยูริจนไม่เหลือชิ้นดีไปแล้วก่อนหน้านี้

“นะครับ คุณยูริ”

“หนังสือเล่มหนึ่งที่ฉันเคยอ่านบอกว่า มีมนุษย์อยู่สองแบบนะ...หนึ่งคือแบบที่เริ่มรักจากศูนย์ไปจนถึงร้อยกับแบบที่เริ่มรักจากร้อยจนอาจจะเหลือแค่ครึ่งเดียวหรือไม่ก็ไม่เหลืออะไรเลย ส่วนเธอน่ะยุนโฮ...ตอนนี้ความรักของเธอเต็มร้อย เต็มพัน...ฉันดูออก”

“ครับ และมันจะไม่ลดลงเหลือแค่นั้นแน่ๆ”

“เธอเป็นคนหนุ่ม กรมทหารที่เธอกำลังมุ่งหน้าไปก็จะหล่อหลอมให้เธอเป็นผู้ชายเต็มตัวมากกว่านี้ เธอเป็นคนมีพลัง มีแรงใจที่เข้มแข็ง ร่างกายของเธอก็แข็งแรง การแสดงออกที่ตรงไปตรงมาของเธอดีแสนดีสำหรับฉัน แต่ถ้าหากว่าในอนาคตจำนวนเต็มร้อยเต็มพันนี้จะลดลงบ้างฉันก็ไม่ว่าหรอกนะ”

“แต่มัน…”

“ถ้าลด ไม่ว่า ถ้าเพิ่ม จะดีใจ”  

ยูริพูดช้าๆ ทว่าชัดเจนทุกคำ แววตาโอบอ้อมอารีส่งมาถึงยุนโฮที่อกกำลังจะระเบิดเพราะหัวใจที่มีแต่ความรักนั้นกำลังเต้นรัวอย่างวุ่นวายจนเขากลัวว่าจะตายก่อนจะได้ฟังคุณยูริพูดสิ่งที่ต้องการจนจบแทบแย่

“ชองยุนโฮ”

“ครับ! คุณยูริ”