เปลือกตาทั้งคู่เปิดขึ้นเผยดวงตาสีเทานั้นอีกครั้งในเวลาเกือบเที่ยงของวันต่อมา วันนี้ยูริตื่นสายที่สุดในรอบเดือน… ทั้งต้องพลาดอาหารและยาในมื้อเช้าแล้วก็ยังพลาดการพูดคุยกับหมอพัค หมอประจำตัวของตนที่เข้ามาช่วยดูอาการของแขกคนสำคัญในบ้านไปเสียด้วย


พอเห็นว่าเจ้านายตื่นนอนแล้วจุนซูที่นั่งอยู่ข้างๆ เตียงแล้วก็แทบจะนับนาทีรอมาโดยตลอดก็กระวีกระวาดเข้ามาช่วยประคองเอาร่างบางๆ นั้นขึ้นนั่งแล้วก็รายงานอาการของยุนโฮให้ได้ฟังทั้งที่ยังไม่ได้ร้องถามเลยด้วยซ้ำ ราวกับอยากจะทำหน้าที่ให้ดีเพื่อจะชดเชยความผิดที่ทำลงไปแล้วอย่างนั้นแหละ

“เชิญคุณหมอพัคมาตรวจให้แล้วนะครับ บอกว่าพอได้ยาไปแล้วอีกเดี๋ยวก็คงจะดีขึ้นแล้วก็หายดีเองครับ”

“อืม”

ยูริครางตอบเบาๆ ทำเอาเด็กหนุ่มใจหล่นวูบลงไปอีกครั้งเพราะตั้งแต่ถูกจับได้ว่าทำผิดคุณยูริก็ยังไม่ได้พูดอะไรด้วยมากมายเหมือนแต่ก่อนเลย เมื่อคืนนี้พอทนไม่ไหวเพราะเป็นห่วงว่าถ้าคุณยูริไม่ยอมเข้านอนดีๆ ก็อาจมีผลกระทบต่อสุขภาพในวันต่อมาก็ได้ก็เลยรวบรวมความกล้าเคาะประตูและเกลี้ยกล่อมให้คุณยูริไปนอนแล้วก็อาสาจะเฝ้าไข้ให้เอง กว่าเธอจะยอมก็แทบจะถอดใจไปแล้วแต่ในที่สุดก็หันมาสั่งเสียงเบาๆ 

“พรุ่งนี้เขาคงตื่น...พวกเธอช่วยย้ายเขาขึ้นไปที่ตึกใหญ่แล้วก็ตามหมอมาดูหน่อยก็แล้วกัน”

ขนาดนั้นแล้ว ถึงจะไม่เห็นด้วยแล้วก็อยากจะแย้งด้วยความรู้สึกของคนขี้หวงอย่างไรก็ไม่กล้า คุณท่านว่าสั่งอะไรก็ว่าตามนั้นก็แล้วกัน…

กระทั่งคุณท่านลุกขึ้นมาอาบน้ำแล้วก็กินมื้อกลางวันไปแล้วทั้งชางมินและจุนซูก็ยังเอาแต่เฉไฉไม่กล้าสบตา พอคุณท่านมองมาทีไรก็เสไปมองทางอื่น อาจเป็นเพราะภาพและเสียงที่ถูกตำหนิเมื่อคืนนี้จะยังไม่หายไปไหน ถึงจะไม่กรรโชกโฮกฮากแต่ก็ฝังใจไปอีกหลายวันแน่ๆ ถึงยังทำให้ไม่กล้าทำตัวปกติกับคุณท่านมาจนถึงตอนนี้ ซึ่งจะว่าไปแล้วก็น่าอึดอัดไม่ใช่เล่นเพราะคนอยู่บ้านเดียวกันถึงจะนอนคนละห้อง แต่ก็เจอกันทุกวัน หน้าที่ของเจ้าสองคนขี้หวงนี่ก็มีแต่ต้องคอยดูแลทั้งบ้านแล้วก็ดูแลคุณท่านอย่างดี ทั้งกำชับให้กินอาหารและยาให้ครบทุกมื้อ เมื่อไรเห็นว่าดึกแล้วแต่ยังติดพันกับหนังสือหรืออะไรอื่นก็ต้องมาคอยทำตัวเป็นนาฬิกาตีบอกเวลาให้ไปนอนอยู่ต่อเนื่องมาตั้งไม่รู้กี่ปีแล้วนั่นแหละถึงจะปล่อยไปแบบนี้ไม่ได้ สนิทกันแล้วอยู่ๆ จะปล่อยให้กลายเป็นห่างเหินกันแบบนี้น่ะไม่ไหวแน่ บ้านนี้เขาก็ว่ากันว่าเป็นบ้านผีสิงกันอยู่แล้ว ถ้าขืนไม่ทำอะไรแล้วอย่างน้อยจุนซูที่พูดมากกว่าชางมินต้องกลายเป็นคนไม่พูดไปเฉยๆ เดี๋ยวจะกลายเป็นบ้านผีสิงไปอย่างเขาว่าจริงๆ แน่… ยูริครุ่นคิดตลอดเวลาที่ทำเป็นสนใจกับชาดอกไม้ตรงหน้าก่อนจะตัดสินใจพูดเมื่อคิดว่าเป็นเวลาที่ควร

“พวกเธอสองคน”

“ครับคุณท่าน”

พวกเขากุลีกุจอขานรับ

“อย่าอุกอาจคิดเองเออเองอย่างเมื่อวานนี้อีกล่ะรู้ไหม...อากาศหนาวๆ แบบนี้บางคนก็คงถอดใจอย่างที่เธอคิดแน่ แต่กับบางคน...เธอก็เห็นแล้วนี่ว่าเขาไม่ถอย แล้วถ้าเขารั้นจนเป็นปอดบวมหรืออะไรมากกว่านั้นขึ้นมาก็คงแย่ และส่วนหนึ่งมันจะเป็นความผิดของพวกเธอ”

“ทราบแล้วครับ”

“ฉันเป็นห่วงมากกว่าโกรธนะรู้ไหม”

“ก็ผมได้ยินคุณท่านบอกว่าเขาจะไม่มาอีกแล้ว”

“แล้วไปแกล้งเขามันถูกไหม...ไม่รู้ล่ะ หยุดเถียงได้แล้ว ฉันจะไปดูเขาหน่อย”

“แต่ว่า…”

“ไม่มีแต่แล้วชางมิน” 

คุณยูริลุกจากเก้าอี้ แล้วก็มุ่งหน้าออกไปจากห้องอาหาร แต่ไปได้แค่ก้าวสองก้าวก็หันกลับมา

“ป่านนี้หิมะคงหนามากแล้ว ไปช่วยกันจัดการหน่อยสิ...หลังบ้านก็ด้วย”

หลังบ้านที่มีเฉลียงเชื่อมทางไปที่ทะเลสาปส่วนตัวยังมีปัญหาตรงรอยต่อระหว่างประตูกับพื้นอยู่ เพราะบ้านนี้อยู่มานานกว่าคนอยู่เสียอีกก็เลยมีปัญหาชำรุดเล็กๆ น้อยๆ อยู่บ้าง ปีนี้พอคิดว่าจะซ่อมประตูหลังบ้านทีไรก็ไม่ทันการแล้วคงต้องรอไปถึงตอนหมดหิมะแล้วนั่นแหละถึงจะจัดการกับช่องโหว่ที่เป็นปัญหาได้ ถึงเวลาแบบนี้ก็ทำได้แค่หาอะไรไปปิดรูเอาไว้ให้ลมและเสียงวืดๆ นั้นเข้ามาได้น้อยที่สุด  หิมะตกแล้วก็มีลมแบบนี้ก็ยิ่งต้องรีบจัดการ เพราะเดี๋ยวจะเปียกแล้วกักความชื้นเอาไว้เยอะๆ อีกจะไม่ดี ชางมินกับจุนซูคงจะลืมไปแล้วแต่คุณยูริที่เป็นเจ้าของบ้านไม่เคยลืมแม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ก็เลยออกปากเตือนให้ไปทำหน้าที่กันได้แล้วก่อนจะเดินออกไปจริงๆ ให้ลูกชายขี้หวงทั้งสองคนต้องทำหน้าตูมเพราะถูกกันไม่ให้ตามติดตั้งแต่ยังไม่ทันได้ก้าวเลยด้วยซ้ำ






หลังจากเปิดและปิดประตูอย่างระวังแล้ว ยูริก็ยังเดินอย่างระวังจนแทบจะย่องอีกด้วยตอนที่เดินไปหายุนโฮที่เตียง วันนี้เขามีสีหน้าดีกว่าที่ยูริเห็นเมือคืนนี้มาก เท่านั้นก็โล่งใจแล้วว่าเขาคงจะไม่ได้เป็นอะไรมากกว่านั้น
เด็กๆ รายงานว่าคุณหมอพัคมาถึงก็ตรวจตามประสา แล้วก็ฉีดยาให้หนึ่งเข็ม คุณชองยุนโฮยังลืมตาแล้วก็โต้ตอบกับคุณหมอได้อยู่เลย คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง…ซึ่งยูริก็เชื่อว่าจะเป็นแบบนั้นจริงๆ หลังจากตอนนี้ไปถ้ายุนโฮได้สติอีกครั้งแล้วก็จะให้เขาพักผ่อนจนกว่าจะรู้สึกดีขึ้นแล้วก็คงถึงเวลาต้องเชิญเขากลับบ้าน อย่างน้อยช่วงเวลาก่อนที่จะเข้ากรมทหารก็ควรใช้ไปกับครอบครัวมากกว่าคนอื่นอยู่ดี

พอลองอังฝ่ามือกับหน้าผากเขาก็รับรู้ได้เลยว่าไข้ลดลงจนแทบเป็นปกติแล้วก็ยิ่งสบายใจที่สิ่งที่ทำมาเมื่อคืนมีประโยชน์อยู่บ้าง อย่างน้อยก็คงมีส่วนช่วยลดไข้ให้เขาได้บ้างนั่นแหละ...แต่ก็ไม่ได้คิดว่าเขาจะตื่นขึ้นมาตอนที่ยังทำทั้งวางมือไว้บนหน้าผากของเขาแล้วก็นั่งยิ้มอยู่แบบนี้ซะหน่อย

“คุณยูริหรือเปล่าครับ”

“ใครบอก...ฉันเป็นผีเฝ้าบ้านนี้ต่างหาก”

เขายิ้ม อาการดีขึ้นอย่างก้าวกระโดดจนได้ยินและได้เห็นอย่างชัดเจนแล้วว่าตรงหน้านี้คือคุณยูริจริงๆ

“เป็นยังไงยุนโฮ ชอบเล่นหิมะมากนักหรือไง”

“สนุกดีเหมือนกันนะครับ”

“ถ้าไม่ได้คุณหมอจ่ายยาแรงๆ ให้ ป่านนี้คงไม่สนุกหรอก”

“ผมอยากเจอคุณ...ต้องเจอคุณให้ได้”

“อ๊ะ เดี๋ยวสิ! อย่าเพิ่งลุก ยุนโฮ!”

ยูริตกใจคว้ามือเขาเอาไว้ทั้งสองข้าง แต่นั่นก็ไม่สามารถห้ามเขาไม่ให้ลุกขึ้นอย่างที่ต้องการได้เลย เพราะสุดท้ายแล้วยุนโฮก็ลุกขึ้นนั่งจนได้ แถมเขายังยิ้มหวานให้คุณยูริอีก

“ผมดีใจนะครับที่ได้เห็นหน้าคุณแบบนี้อีก”

“เธอ...ปล่อยมือก่อนได้ไหม”

เขายอมปล่อยมือ แต่ก็ด้วยความเสียดาย

“ขอโทษครับ”

“ฟังนะ...ตามประสาคนเคยคุยกันบ่อยๆ พอไม่ได้เจอหน้ากันเป็นเดือนแล้วมาเจอกันอีกแบบฉันกับเธอนี่ก็น่าดีใจเป็นธรรมดา ฉันเองก็ดีใจที่ได้พบเจอเธออีกครั้งนะยุนโฮ”

“ขอบคุณครับ”

“แต่ว่าที่พลทหารควรใช้เวลาที่พอมีในตอนนี้อยู่กับครอบครัวมากกว่านะ”

“คุณต้องไม่เชื่อแน่ๆ ว่าตอนนี้พ่อกับแม่ของผมกำลังไปทัวร์ยุโรปกัน เพราะแม่ไม่อยากร้องไห้ตอนไปส่งผม”

“อีกกี่วันกว่าจะไป”

“เจ็ดวันครับ”

“เธอต้องทำได้ดีแน่ๆ ฉันมั่นใจ…”

“คุณหงุดหงิดไหมครับที่ผมผิดคำพูด ทั้งที่รับปากแล้วว่าจะไม่มาอีก”

ยูริพยักหน้า

“ยอมรับว่าหงุดหงิดอยู่บ้าง แต่พอลูกๆ ของฉันแกล้งเธอจนจับไข้ขนาดนี้ฉันก็ไม่กล้าหงุดหงิดต่อแล้ว”

“ผมไม่เป็นไร”

“ยุนโฮ...เธอยังต้องใช้ร่างกายอีกมากเชียว ถึงจะเป็นแค่ไข้หวัดก็อย่าประมาทสิ”

“ถ้าแลกกับการที่จะได้มาพบคุณอีกครั้งก่อนที่อะไรๆ จะสายไป ผมยอมทุกอย่างนั่นแหละครับ”

เจ้าของบ้านเลี่ยงที่จะตอบโต้อะไรแต่ทำตัวเป็นผู้ฟังที่ดีและรอประโยคต่อมาจากเขาแทน

“ผมคิดถึงคุณนะครับ”

“เธอพูดไปแล้ว”

“และผมต้องพูดกับคุณด้วยว่าผมรักคุณแล้ว…”

แม้ว่าจะเคยมีความรักมาแล้วครั้งหนึ่งแต่ยูริไม่เคยชินกับการถูกบอกรักเลย โดยเฉพาะครั้งนี้เป็นยุนโฮที่บอกรักและแววตาของเขาบอกอย่างแน่วแน่ว่าเขาเตรียมหัวใจมาสารภาพให้หมดเปลือกยิ่งทำให้ยูริรู้สึกวูบวาบอยู่ในอก แต่ถึงในใจจะปฏิเสธและอยากจะบอกเขาว่าเขาไม่ควรคิดแบบนี้ แต่กลับไม่กล้าเปิดปากพูดอะไร ไม่แม้แต่จะส่ายหน้าหรือขยับตัวหนีเขาขณะที่อยู่ใกล้กันแค่เอื้อมแบบนี้
ก็เพราะยูริไม่ได้อยากจะปฏิเสธเขาเพราะไม่มีใจแต่เป็นเพราะว่ามีใจเหมือนกันต่างหาก

“ชองยุนโฮ ถึงมันจะเป็นความรัก ก็อย่าให้มันเป็นความรักเลยจะดีกว่า เธออาจจะแค่ชอบหน้าของฉัน หรือแม้กระทั่งชอบจูบของฉัน แต่อย่าให้มันเป็นถึงขั้นความรักเลยดีกว่า มีความรักมันไม่ได้มีความสุขเสมอไปหรอกนะ”

ใจตรงกันก็จริง แต่ถ้าในอนาคตจะต้องทิ้งเขาไปก่อน...ถ้าจะต้องทำให้เขาเสียใจไม่ว่าจะมากหรือน้อยยูริก็ไม่อยากทำ

“คุณยูริ! ความรู้สึกของผมมันไม่ใช่เรื่องผิวเผินขนาดนั้นซะหน่อย”


ยุนโฮหมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ
ถ้าความรู้สึกของเขามันเกิดขึ้นอย่างง่ายดายและรวดเร็วแล้วก็เป็นเพียงเรื่องผิวเผินแบบนั้นจริงล่ะก็เขาคงจะรั้นไม่ยอมหยุดจูบเอาไว้แค่นั้นแน่ๆ แต่เพราะเขาได้กลับไปคิด ทบทวน แล้วก็ใช้ชีวิตอย่างอึดอัดแบะน่าหงุดหงิดกับความรู้สึกแบบนั้นตลอดทุกๆ วันที่ไม่ได้กลับมาพบกับคุณยูริที่นี่...เขาคิดมาแล้วถึงขนาดนั้น ถึงได้มั่นใจว่าเมื่อเขาได้กลับมาพบกับคุณยูริอีกครั้ง ทุกสิ่งที่เขาพูดนั้นจะเป็นความจริงทั้งหมด

และมันจะเป็นเรื่องของความรักทั้งนั้น ไม่ใช่แค่ความหลงไหลแน่นอน

เขาจับมือคุณยูริอีกครั้ง ทั้งที่ไม่แน่ใจว่าเธอจะยินดีรับสัมผัสของเขาหรือไม่ในขณะที่สีหน้าของเธอมีแต่ความเคร่งเครียด และเมื่อเธอรู้ตัวก็พรอดชื่อของเขาออกมาอย่างที่ฟังออกเลยว่าเธอกำลังเหนื่อยใจกับนดื้อดึงอย่างเขามากทีเดียว

“ยุนโฮ…”

“ใช่ครับ ผมยุนโฮ ไม่ใช่คุณวิคเตอร์นะครับ”

“ฉันรู้หรอกว่าเธอคือใคร เพราะเชื่อสิว่าถ้าฉันคิดว่าเธอเป็นวิคเตอร์ฉันคงไม่ลังเลที่จะกอดเธอเดี๋ยวนี้เลย แต่เพราะเธอคือยุนโฮ...ชองยุนโฮ เธอก็คงรู้อยู่แล้วว่าฉันยังรักวิคเตอร์อยู่ด้วยแล้วแบบนี้ก็ยังอยากที่จะรักฉันอยู่อีกหรือไง”

“ครับ”

“ไม่ฉลาดเอาเสียเลย”

คำพูดของคุณยูริไม่มีความหมายกับเขาเลยหรือต่อให้มี ก็ไม่ได้มากไปกว่าการที่เธออยู่นิ่งๆ ฟังเขา มองตาเขา แล้วก็ยอมให้เขาจับมืออยู่แบบนี้หรอก

“ฉันจะรับรักเธอไม่ได้เด็ดขาด ฉันบอกตัวเองไว้แบบนี้”

“แต่คุณพูดว่าคุณรักผม วันนั้นคุณพูด...เมื่อกี้คุณก็พูดนี่ครับ”

“จะรักสองคนไปพร้อมๆ กันได้ยังไงล่ะ”

“ผมไม่มีปัญหาครับถ้าคุณจะยังรักเขาอยู่”

“ไม่ใช่อย่างนั้นยุนโฮ...ฉันไม่ได้กลัวว่าเธอจะขัดข้องไปกับฉัน แต่ฉันเองต่างหากที่รู้สึกไม่สบายใจ ฉันไม่อยากรู้สึกไม่ซื่อสัตย์กับใคร ไม่ว่าจะเป็นเธอหรือวิคเตอร์”

ความรักมันทุกข์ถึงขนาดนี้เชียวหรือ...ยูริรำพึงอยู่ในใจขณะที่มองสองตาที่เต็มไปด้วยความหวังของคนหนุ่มตรงหน้า

“ความรักก็คือความรักครับ ไม่ใช่ความซื่อสัตย์”

“ก็ได้ ถ้าไม่พูดถึงความซื่อสัตย์ก็มีอีกอย่างที่ฉันขัดข้อง ก็คือว่าไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องทำให้เธอเสียใจแน่ๆ ถ้าฉันไปก่อนเธอจะเป็นยังไง โดยเฉพาะถ้าเธอพูดว่าเธอรักฉันจริง...ถ้าฉันต้องจากไปก่อน เธอก็จะเสียใจ ฉันไม่อยากให้เธอเป็นแบบที่ฉันเป็นตอนที่วิคเตอร์ตายไป เข้าใจไหม”

“ผมไม่สนใจเรื่องวันพรุ่งนี้หรือวันต่อไปหรอกครับ สำคัญที่สุดคือวันนี้! ตอนนี้ต่างหากที่คุณควรถามตัวเองว่าคุณรู้สึกยังไง มีความสุขแค่ไหนที่ผมอยู่ตรงนี้ ปัจจุบันน่ะสำคัญที่สุดนะครับช่างมันเถอะเรื่องอนาคตน่ะ…”

“เหลวไหล!”

เธอขึ้นเสียง แล้วก็ลุกหนียุนโฮทว่าไม่ทันได้ไปไหนเขาก็คว้ามือเอาไว้ก่อน  

“เหลวไหล! เพ้อเจ้อ! เธอเธอลืมไปแล้วหรือไงว่าฉันอายุเท่าไหร่แล้ว ฉันแก่เกินไปสำหรับเธอ...ไม่อายคนอื่นเขาหรือไงถ้าจะมาคบกับฉันน่ะ”

“ผมไม่สน”

“แต่ฉันแคร์เธอตรงนี้!”

“สำหรับผม...ความรู้สึกสำคัญที่สุด ถ้ามันเกิดขึ้นมาแล้วไม่ว่ามันจะเป็นยังไงหรือคนอื่นจะพูดอะไรมันก็คือความรู้สึกของผม เหมือนกันกับคุณยูรินั่นแหละครับ ถ้ามันเกิดขึ้นมาในใจคุณแล้วมันก็คือความรู้สึกของคุณ ซึ่งผมแคร์คุณเหมือนกัน”

ผู้งดงามส่ายหน้าช้าๆ เมื่อยิ่งชัดเจนว่าน้ำตากำลังจะไหลลงมาก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่อยากอยู่ตรงนี้และร้องไห้ให้เขาเห็น

“มันเร็วเกินไปด้วย”

“คุณก็อ้างไปเรื่อย...ถ้าคุณเกลียดผม ผมจะไม่ตื๊อเลย...แต่เพราะผมดูออกว่าคุณรักผม”

“อย่ามารักฉันเลย ให้ฉันรักเธอคนเดียวก็พอแล้ว”

ยูริสะบัดมือและกำลังจะไปอยู่แล้ว ทว่ายุนโฮก็รั้งเอาไว้อีกครั้งด้วยอ้อมกอดที่ยังคงอุ่นกว่าปกติเพราะพิษไข้ที่ไม่ทันหายขาด เขากอดยูริจากด้านหลัง และยิ่งกระชับแน่นเมื่อคนในอ้อมกอดทำท่าจะผลักไสกัน

“ผมจะเด็กกว่าคุณแค่ไหน หรือเราจะใช้เวลากันมามากแค่ไหนอย่าสนใจเลยนะครับ...ขอแค่คุณเชื่อผม ที่สำคัญเชื่อตัวเอง แค่นี้ได้ไหมครับคุณแจจุง”

“แต่ฉันไม่อยากเป็นคนหลายใจ”

“คุณไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก”

“ฉันบอกวิคเตอร์ว่าจะมีเขาคนเดียว”

ยูริร้องไห้ น้ำตาหยดลงบนท่อนแขนของยุนโฮไม่ขาด

“แต่เขาคงไม่อยากให้คุณต้องเหงาไปตลอดชีวิตหรอกครับ”





“แต่ฉันไม่อยากให้นายตีกรอบตัวเองไว้ด้วยคำสัญญา”




“ไม่ใช่ว่าไม่ชอบหรอกนะที่นายกล้ารับปากว่าจะเป็นของฉันคนเดียว แต่ใครก็รู้ว่าอนาคตมันไม่แน่นอนเลยยูริ”




“ฉันก็แค่กลัวว่าวันนึงคำพูดพวกนี้จะมาผูกมัดตัวนายเอง”





“โธ่ ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้นะ”

ยูริพรอดเสียงสั่นเครือ พร้อมๆ กับที่พยายามกลั้นสะอื้นไปด้วยและตอนที่กำลังยกมือขึ้นมาปิดหูหลังจากได้ยินเสียงวิคเตอร์พูดประโยคนั้นวนไปเวียนมาอยู่ในหัวนั่นเองที่ยุนโฮจะไม่ยอมให้เวลาเจ็ดวันที่เหลือก่อนต้องไปไกลต้องสูญเปล่า…
เขาออกแรงจับคุณยูริให้หันมามองหน้า แล้วรวบมือที่ดื้อดึงทั้งคู่นั้นไว้

“คุณแจจุง มองผม!”

“...........”

“ผมรักคุณ...ผมรักคุณ ผมรักคุณครับ ผมรักคุณ…”

“พอแล้ว…”

“ผมรักคุณครับ”

“ยุนโฮ!”

“คิมยูริ...แจจุง...ผมรักคุณ!”

“.........”

“ผมรัก!”

คำพูดของยุนโฮถูกจูบของยูริบดบังจนหายไปหมดในพริบตา หากจูบของยูริยังคงยืนยาวและต่อเนื่องและถูกตอบสนองอย่างอ่อนโยนโดยยุนโฮ พวกเขาจูบกันอย่างลึกซึ้งและยาวนานราวกับว่าเวลาหยุดเดินไปแล้ว 
แขนของยูริเกาะบ่ากว้างๆ ของยุนโฮเอาไว้ ปลายเท้าเขย่งจนสุดแหงนเงยรับความสูงโปร่งของเขาเอาไว้ ในขณะที่ยุนโฮโน้มตัวรั้งเอวคอดบางของยูริเอาไว้อย่างหวงแหน 


วินาทีนั้นเขารู้สึกอย่างชัดเจนในใจว่าเขารักยูริ รักมากเสียจนหัวใจของเขาเจ็บปวดได้อย่างไม่น่าเชื่อ และแม้แต่เขาเองก็ยังไม่เข้าใจเลยว่าเพราะอะไรความรักที่เขาเคยได้รู้จักและเรียนรู้ด้วยตัวเองมาตลอดชีวิตถึงได้กลายเป็นคนละเรื่องเลยกับความรู้สึกที่มีให้กับคุณยูริอยู่ในตอนนี้


ยูริรู้สึกว่าการพบยุนโฮครั้งนี้เหมือนการต่อสู้กับดาบคมกริบเขาด้วยขนนกไม่มีผิด เพราะถึงจะตั้งใจและตั้งมั่นว่าจะต้องชนะกลับไปแค่ไหนแต่ก็ด้อยกว่าอยู่ดี เพราะคิดเอาไว้ว่าทั้งอายุและประสบการณ์ที่ผ่านมาจะทำให้ตนมีเหตุผลและทำให้คนหนุ่มอย่างยุนโฮยอมถอยไปแน่ๆ แต่สุดท้ายแล้วก็เป็นตัวเองต่างหากที่พ่ายแพ้ให้เขาหมดรูป แล้วก็ยังเป็นคนเร่ิมจูบนี้เองก่อนด้วยซ้ำ และแม้ว่าจะรู้ดีว่าจูบนี้กำลังจะเลยเถิดไปเป็นอะไรที่มากกว่านั้นก็ยังไม่คิดห้าม...ยอมยุนโฮหมดทุกทาง 



ราวกับความรู้สึกวูบวาบและรุนแรงแบบที่เคยมีเมื่อยังเป็นวัยแรกรุ่นได้หวนกลับมาอีกครั้ง !