"ท่านแม่...ข้าว่านางมิได้มีความสุขกับร่างนี้สักเท่าไหร่"
"ทำไมหรือ? ข้าว่านางก็ดูมีความสุขดีนี่?"
"เนื่องด้วยข้อจำกัดของบริเวณที่นางจะไปทำให้นางเดินทางได้ไม่สะดวก-"
"-แล้วเหตุใดผู้กระทำผิดเยี่ยงนางจักต้องได้รับความสะดวกสบายในการเดินทางด้วยเล่า?" ดาร์กเฟย์ขัดขึ้นในทันท่วงที
"ท่านแม่ได้โปรดฟังข้าก่อน" ออโรร่ารู้จักนิสัยแม่ทูนหัวของนางดีจึงมิได้มีทางทีหวั่นเกรงอากัปกิริยาเมื่อครู่
มาเลฟิเซนส์กอดอกด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ยอมพยักเพยิดให้ลูกสาวได้พูดต่อไป
"ความเมตตา...ท่านสอนข้ามาเอง เมื่อครั้งที่ข้าเป็นเพียงเด็กหญิง" เด็กสาวเอ่ย
มาเลฟิเซนส์ได้ฟังดังนั้นก็มีท่าทีอ่อนลงบ้าง
แม้กระทั่งปลาราชินีอิงกริธก็ถึงกับหยุดว่ายไปมาแล้วลอยนิ่งๆ เพื่อรอฟังสิ่งที่เด็กสาวจะพูดต่อไป
"ท่านสอนให้ข้ามีความเมตตาต่อทุกสรรพสิ่ง...แม้กระทั่งต้นไม้ก็มีหัวใจ ท่านจำมิได้หรือ?" ออโรร่าก้าวเดินเชื่องช้า เคลื่อนตัวเข้าไปหานางฟ้าแม่ทูนหัวทีละน้อย มือเล็กเอื้อมออกไปแตะช่วงแขนที่แข็งแกร่งของอีกคนอย่างแผ่วเบา
"ข้าอยากให้ท่านใช้ความเมตตานั้นกับราชินีอิงกริธเช่นกัน...ได้หรือไม่ท่านแม่?" เด็กสาวว่าต่อ
มาเลฟิเซนส์ถอนหายใจเฮืือกใหญ่กับสิ่งที่เด็กสาวร้องขอ ร่างสูงของแม่ทูนหัวหมุนตัวเดินออกห่างจากบุตรสาวไปเพียงไม่กี่ก้าว ในใจครุ่นคิดอย่างวิตก ความคับแค้นใจในอดีตเหนี่ยวรั้งความไม่แน่นอนใจที่จะรับปากลูกทูนหัวของตนเอง
นางอยากรับปากออโรร่าเหลือเกิน แต่...
"ท่านแม่ ได้โปรดเถิด" เสียงหวานออดอ้อนดาร์กเฟย์ที่เลี้ยงดูเธอมา
มาเลฟิเซนส์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหมุนตัวกลับมาประจันหน้ากับธิดาบุญธรรมของตนเอง
"หากเจ้าร้องขอถึงเพียงนี้ข้าก็มิอาจใจจืดใจดำปฏิเสธได้อีกครา...ก็ได้ ข้าจักคืนร่างเดิมให้นาง"
ออโรร่าถลาเข้ามากอดรัดนางฟ้าแม่ทูนหัวด้วยความดีใจสุดขีด
"แต่!" มาเลฟิเซนส์ร้องบอก
"นางจักอยู่ในร่างมนุษย์ได้เพียงเฉพาะเมื่อยามตะวันลับขอบฟ้าเท่านั้น รุ่งสางมนต์นี้จักเสื่อมคลาย นางจะคืนร่างเดิม...ร่างปัจจุบันของนาง" นางฟ้าแม่ทูนหัวกำชับเสียงเข้ม
"เท่านั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับตอนนี้ ข้ารักท่านที่สุดเลย" เด็กสาวไม่พูดเปล่า แขนเล็กรัดคนเป็นแม่ให้แน่นขึ้นราวกับงูเหลือมรัดเหยื่อ
"ข้าก็รักเจ้ายัยอัปลักษณ์ แต่ปล่อยข้าก่อน...ข้าหายใจไม่ออก"
ออโรร่ารีบปล่อยแม่ทูนหัวของนางแทบจะในทันที
"ขออภัยท่านแม่ ข้าดีใจไปหน่อย"
มาเลฟิเซนส์ไม่ตอบอะไรเพียงแต่อมยิ้มส่งให้เท่านั้น มือเรียวยกขึ้นมาแกว่งไกวในอากาศ มนต์วิเศษสีอุไรเรืองรองโอบอุ้มปลาปลาคาร์ฟสีนวลเบื้องหน้าให้ลอยละลิ่วขึ้นสู่อากาศ พลันปลาตัวนั้นสะบัดไปมาก่อนจะค่อยๆลอยขึ้นจากผืนน้ำแล้วร่วงลงสู่พื้นดินในร่างมนุษย์ที่งดงามดังเดิม
ราชินีอิงกริธกลับมาแล้ว!
"นางปีศาจสกปรก เจ้ากล้ามากที่เปลี่ยนให้ข้าเป็นแพะ! เป็นเต่า! เป็นปลา! ข้าเป็นถึงราชินีของอัลสเตดเชียวนะ!" คือประโยคแรกที่ออกจากปากของราชินีอิงกริธ
ร่างบาง(ในชุดเดิมก่อนที่จะถูกเปลี่ยนร่าง)ก้าวฉับๆเข้าไปประชิดตัวปีศาจสาว นิ้วเล็กถูกยกขึ้นมาชี้หน้าของคนเป็นศัตรูอย่างไม่เกรงกลัว
"ระแวงระวังท่าทีของเจ้าไว้หน่อยราชินีอิงกริธ ข้าสามารถเสกให้เจ้ากลับไปเป็นดังเดิมได้เพียงชั่วพริบตานะ" มาเลฟิเซนส์ยกยิ้ม มิได้เกรงกลัวท่าทีข่มขู่ของราชินีสาวแต่อย่างใด หากแต่รู้สึกยั๊วะขึ้นมาเสียดื้อๆกับอากัปกิริยาของนาง
"เช่นนั้นจงนำกริชมาปักลงบนหัวใจของข้าเสียเถอะ ตายเสียดีกว่าถูกหยามเกียรติเช่นนี้" ราชินีอิงกริธกอดอกพลางเอี้ยวตัวเดินเลี่ยงออกจากสองแม่ลูกที่ยืนอยู่กลางสวนในพระราชวัง น้ำเสียงน้อยเนื้อต่ำใจเป็นที่สุด
"อืม...ไม่...สิ่งที่ท่านทำลงไปมันเลวร้ายเกินกว่าที่ความตายจะเป็นการลงทัณฑ์" ปีศาจสาวก้าวอย่างเชื่องช้าไปยังราชินีที่ยืนหันหลังให้อยู่
"อ้อ! ข้ามีอีกสิ่งหนึ่ง ราชินีอิงกริธจะไปอาศัยอยู่ที่เมืองมัวร์กับข้า...เป็นการชั่วคราว" สิ้นเสียงของมาเลฟิเซนส์ ร่างเล็กของราชินีอิงกริธสั่นสะท้าน นางหันขวับกลับมาหาคู่สนทนาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าแสดงความฉุนเฉียวอย่างที่ไม่เคยมีผู้ใดได้เห็นมาก่อน
"ข้ามิได้มีประสงค์จะไปที่นั่น!" นางโต้แย้ง
"นั่นมิใช่คำขอ" มาเลฟิเซนส์ตอบไปด้วยสีหน้านิ่งเรียบ
"เจ้า!!" เมื่อหมดหนทางสู้ ราชินีอิงกริธจึงเลือกที่จะไม่โต้แย้งใดๆที่จะเป็นภัยแก่ตนเอง
"ออโรร่า เจ้าจงนำความไปกราบบังคมทูลแก่พระราชาด้วย"
"งั้นข้าขอตัวท่านแม่...ราชินี" ออโรร่าถอนสายบัวให้ราชินีอิงกริธ ส่งยิ้มสุดท้ายให้กับแม่ทูนหัว และเดินจากทั้งสองไป
ราชินีอิงกริธก้าวตามลูกสะใภ้ตัวดีไปด้วยความโกรธแค้น หากเพียงแต่มีมือแข็งแรงเอื้อมมารั้งข้อมือของนางเอาไว้เสียก่อน
"เจ้าจะไปไหน?" ดาร์กเฟย์ถามขึ้น
"ข้าจะกลับวัง" ราชินีสะบัดข้อมือจากพันธนาการ แต่ไม่เป็นผล ซ้ำร้ายมันกลับแน่นขึ้นจนนางรู้สึกเจ็บลึกๆที่ข้อมือ
"ไม่ได้ยินที่ข้าบอกหรือ?" ดาร์กเฟย์เลิกคิ้วโก่งขึ้นเมื่อถามออกไป
"ข้าไม่ไป"
"ข้ามิได้เอ่ยถาม"
"แต่ข้าไม่ไป!"
เมื่อใช้ไม้อ่อนไม่สำเร็จ มือเรียวจึงรั้งเอาข้อมือเล็กเข้ามาประชิดอกตนเอง ส่งผลให้ร่างของราชินีถลาเข้าหาปีศาจสาวอย่างเลี่ยงไม่ได้ ใบหน้ารั้นๆของราชินีอิงกริธอยู่ห่างออกไปเพียงคืบ ปากบางเม้มเฉียบเป็นเส้นตรง ทุกส่วนในร่างกายของนางแสดงออกถึงความโกรธแค้นต่อปีศาจสาวตรงหน้าเหลือเกิน
"ระวังตกนะเพคะ" มาเลฟิเซนส์เอ่ยด้วยวาจาหยอกเย้าก่อนจะกางปีกหนาออก มือเรียวปล่อยข้อมือเล็กแล้วช้อนตัวคนตรงหน้าขึ้นมาอุ้ม ราชินีอิงกริธเผลอกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ มือเล็กเอื้อมไปโอบรอบๆคอของศัตรูตรงหน้าอย่างลืมตัว มาเลฟิเซนส์กระพือปีกสีนิลของเธออยู่สองสามครั้งแล้วทะยานขึ้นไปบนท้องนภา ทะลวงเข้าไปในหมู่เมฆาก่อนจะหายลับไปพร้อมกับแสงสุดท้ายของดวงตะวัน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in