4

                เราผ่านคืนแรกในวอร์ดโรคเลือดมาอย่างชอกช้ำ ซึ่งก่อนที่เราจะเป็นผู้ป่วยลูคีเมียอย่างสมบูรณ์มีเรื่องที่เราต้องเตรียมพร้อมก่อนก็คือเราต้องเอาเหล็กจัดฟันออกเพราะหมอกลัวว่ามันจะติดเชื้อ และเราต้องไปแทงเส้นเลือดดำที่คอเพื่อให้ยาเคมีบำบัด(คีโม)ทางนั้น ไม่รู้ว่ามีศัพท์อื่นปะนะ แต่เขาเรียกกันแทงเส้นๆ

                หลังจากที่หมอสั่งห้ามเราแปรงฟันมาตั้งแต่วันแรกที่แอดมิท.. เราก็ต้องไปเอาเหล็กจัดฟันออก ละแกรู้ปะ นี่เป็นการจัดฟันครั้งที่สองของเราละอะ แล้วฟันที่ถอนไปยังหลออยู่เลย หมายความว่าถ้าเราหายดี(หวังว่านะ)เราต้องไปจัดใหม่อีกรอบ คนบ้าอะไรมันจะต้องจัดฟันสามรอบวะ(ล่าสุดฟันหน้าห่างจนนอกจากจะกัดวุ้นเส้นไม่ขาดแล้วมันยังเข้าไปติดอีก แม่งโว้ยยยย) ตอนที่เราไปทำฟัน เราเจอป้าคนนึงจากวอร์ดเดียวกันกำลังจะไปทำฟันเหมือนกัน และด้วยความมนุษย์สัมพันธ์ดีของเรา เราก็ก้มหน้าก้มตา พยายามไม่สบตากับเขา(คิดในใจว่าอย่าคุยกับกูๆ) แต่เขาก็ชวนเราคุยตอนนั่งรอ คุยกันยาวมากๆ

                 หมอฟันบอกว่าจริงๆมันต้องให้หมอที่ทำเอาออกนะ คุยกับพ่อแม่แล้วแน่นะว่าให้เอาออกได้ ไม่ใช่ว่าเอาออกไปละมาโวยนะ(บ่นด้วยใส่อารมณ์ด้วย) เขาก็เช็คฟันเราละก็ตื่นเต้นกับอุปกรณ์เสริมที่หมอจัดฟันติดให้เรากันใหญ่ ถึงขนาดเรียกนักศึกษามาดูอะ มีถ่ายรูปเก็บเอาไว้ด้วย คือแบบ 555555555555555555555 อะ ถ้าเรามีประโยชน์ในการศึกษาก็เอาเลย ตามสบาย ส่วนการแทงเส้นที่คอเนี่ยต้องไปให้หมอเฉพาะทางทำ ก็จะอัลตาร์ซาวน์เพื่อหาเส้นเลือดดำ จัดการฉีดยาชาแล้วแทงจึ้ก(ซึ่งมันคงมีกระบวนการที่ซับซ้อนมากกว่านี้ แต่เราหลับตาตลอด ไม่กล้าดู เพราะกลัวเด้อ) ที่เราพูดถึงแทงเส้นเนี่ย คือมันคล้ายๆกับการเปิดเส้นให้น้ำเกลือที่แขนนั่นแหละ แต่อาจจะฮาร์ดคอกว่า ห้ามโดนน้ำเด็ดขาดเพราะอาจจะทำให้ติดเชื้อ อีเส้นนี้มันมันมีประโยชน์มากกกกกกกกกก นอกจากจะให้ยาให้น้ำเกลือให้ทุกสรรพสิ่งทางเส้นนี้ได้แล้ว เราต้องติดตามผลเลือดทุกจันทร์ พุธ และศุกร์ใช่มะ ก็สามารถดูดจากเส้นนี้ได้เลย โอ้โห สารพัดประโยชน์สุดดดด โดนแทงทีเดียวเจ็บทีเดียว ดีกว่าต้องมาโดนเป็นสิบๆทีเหมือนตอนอยู่ห้องฉุกเฉิน เออ แล้วเราก็ไถผมด้วย เพราะว่าถ้าไม่ไถแล้วรอผมร่วงเองมันอาจจะร่วงไปโดนเส้นที่คอทำให้ติดเชื้อได้อีก เห็นตัวเองไม่มีผมครั้งสุดท้ายก็ตอนออกจากท้องแม่อะ จังหวะที่เงยหน้ามองกระจกตอนไถเสร็จแล้วเนี่ย อย่างพีค หน้าแม่งโคตรเหมือนพี่ชายเลยว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

นอกจากเตรียมสภาพร่างกายพร้อมแล้ว สภาพจิตใจก็ด้วยนะ คือยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น(ถึงจะตั้งคำถามหลายครั้งว่าทำไมต้องเป็นโรคห่านี่วะ) เตรียมใจกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น ขอให้เชื่อใจหมอแล้วทุกอย่างจะผ่านไป เหมือนที่มีคนพูดว่ามะเร็งมันกลัวความสดใสร่าเริงอะไรซักอย่างเนี่ยแหละ สภาพจิตใจดีก็มีชัยไปกว่าครึ่งแล้วนะ ยอมรับว่าเราเองก็ยังทำใจได้ไม่ร้อยเปอร์เซนต์ กลัวด้วยเพราะเป็นคนปอดแหกมาตั้งแต่เกิด แต่มันไม่มีทางเลือกแล้วปะวะก็แม่งเป็นไปแล้วก็ต้องสู้อย่างเดียว รักษากันไปและใช้ชีวิตอยู่บนพื้นฐานความช่างแม่ง (ผู้ป่วยลูคีเมียที่หัวร้อนที่สุดในโลก , 2017)

ปล. อ่านไปอ่านมาเริ่มรู้สึกว่าเหมือนเป็นรีวิวการเป็นลูคีเมียยังไงไม่รู้

tbc