"ข้าต่อยตีเป็นแล้ว ถ้าเจ้าอารามไม่สนใจข้า ไม่เฝ้าดูข้า ข้าจะฆ่าคนได้มากมาย จ้าวบัลลังก์พิพากษา จ้าวบัลลังก์โองการฟ้า เยี่ยซู... นอกจากหลิ่วไป๋และเจ้านิกายที่ข้าไม่มั่นใจแล้ว คนอื่นๆข้าล้วนฆ่าได้"

ทีมสอง ทีมเฝ้าโรงเรียน มีพี่ 3,5,8 รับมือกับเจ้านิกายที่มาบุกสถานศึกษาและปกป้องดวงตาค่ายกล ในที่สุดศิษย์พี่สามที่ดูธรรมดาๆก็โชว์เทพจนได้ เป็นถึงศิษย์พี่สาม เป็นรองก็แค่ศิษย์พี่ใหญ่กับศิษย์พี่รอง จะธรรมดาได้ยังไง และแล้วก็ไม่ธรรมดาจริงๆ ซึ่ง hint มาตั้งแต่เล่มที่อาหนิงสู้กับซย่าโหวแล้ว แล้วศิษย์พี่สามก็เทพจริงๆ 

"แทงสองตาตัวเองให้บอด แล้วข้าจะเห็นแก่ความโง่เขลาของเจ้า ละเว้นชีวิตให้"

ทีมสุดท้าย นำโดยศิษย์พี่รอง ตามด้วยกองหนุนเป็นพี่ 4,6,7,9,10,11 ไปตั้งรับกองทัพนับแสน กระบวนทัพก็ง่ายๆ ศิษย์พี่รองสวมเกราะยืนขวางหน้า  ศิษย์พี่ที่เหลือสนับสนุน นอกจากศิษย์พี่รองไม่มีใครสู้เก่งก็จริง แต่ศิษย์พี่ที่เหลือก็ได้โชว์ความถนัดของตัวเองกันหมด พี่สี่กับพี่เจ็ดเป็นหลักด้านค่ายกล พี่หกดูแลอาวุธยุทโธปกรณ์ พี่เก้าพี่สิบใช้ดนตรีมาเป็นอาวุธรับมือคนจำนวนมาก ส่วนพี่สิบเอ็ดรับหน้าที่เป็นหน่วยพยาบาล

ด่านสู่พิสดารของสถานศึกษาไม่ใช่ด่านสู่พิสดารธรรมดา

ศิษย์บนภูเขาหลังสถานศึกษาอาศัยเพียงพิณหนึ่งตัว ขลุ่ยหนึ่งเลาก็ต้านทหารม้านับพันนับหมื่นได้แล้ว เรื่องที่ทำให้บุคคลระดับสูงของกองทัพร่วมตกใจยิ่งกว่าคือศิษย์สถานศึกษาแต่ละคนล้วนมีสิ่งที่ตนชำนาญ เมื่อรวมตัวกันก็ทำให้เกิดสิ่งที่ไม่คาดฝัน

นี่คือ 'ให้การศึกษาไม่แบ่งแยก' สูงต่ำจนรวยล้วนเท่าเทียม เช่นนี้แล้วสถานศึกษาจึงรับคนจากทั้งพรรคมารและผู้มีพรสวรรค์จากนิกายเต๋า ก่อกำเนิดคนอย่างเคอเฮ่าหรานและหนิงเชวีย

นี่คือ 'สอนสั่งตามพื้นภูมิ' ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นคนเล่นหมากล้อมหรือคนเล่นดนตรีเคี้ยวดอกไม้หลังจากศึกษาที่สถานศึกษาแล้วล้วนสามารถหาโลกของตนพบ

ไม่รู้ว่าตรงนี้แอบสื่อถึงแนวคิดด้านการศึกษาหรือเปล่า ในเรื่องการฝึกฌาณเหมือนการศึกษาสายหลัก คนที่สู้เก่งหรือมีด่านฌาณสูงก็เหมือนนักเรียนวิชาการดีเด่นประจำห้อง บุคคลที่มีชื่อเสียงในเรื่องก็เป็นอย่างนี้ทั้งนั้น แต่จริงๆ การเรียนรู้ก็คือการเรียนรู้ ไม่ว่าจะเป็นวิชาการ หรือวิชาอื่นๆที่คนมองว่าไม่สำคัญ จริงๆแล้วทุกอย่างก็สำคัญเท่ากันหมด ไม่ใช่ว่าคนที่เก่งดนตรี งานช่าง หรือปักผ้าจะไม่ใช่คนเก่ง พวกเขาก็แค่เก่งในทางของตัวเอง โดยเฉพาะ เมื่อคนที่เก่งในด้านที่แตกต่างกันมารวมกัน ยิ่งเน้นจุดเด่นกลบจุดด้อย กลับกลายเป็นความแข็งแกร่งยิ่งกว่าที่ใครจะคิดออก พี่รองแม้จะสู้เก่งมาก แต่สุดท้ายยังไงก็เป็นคน รับมือคนหลักแสนยังไงก็ต้องเหนื่อย พี่เก้ากับพี่สิบเลยเป็นกำลังสำคัญที่ช่วยพี่รองเซฟแรงไว้สู้กับคนเก่งๆ และยิ่งเข้ามาช่วงหลังๆของการต่อสู้ ยิ่งแสดงให้เห็นถึงความใจเด็ดของพวกศิษย์พี่ที่ปกติดูจะขี้เล่น ยิ่งทำให้เท่เข้าไปอีก

เอาจริงๆ ถ้าไม่ต้องแยกกับรับมือศัตรูก้ไม่น่ามีใครในเรื่องต้านสิบสามคนนี้ได้

ส่วนศิษย์พี่สิบสอง อัจฉริยะเฉินผีผี หลังจากกลับบ้านไปหาพ่อ(?) จนหายไปหลายเล่ม เล่มนี้ถึงตัวจะไม่ได้โผล่มาและไม่ได้เข้าทีมไหนเลย แต่ก็ถือว่าได้ร่วมกันสู้ด้วยเหมือนกัน เจ้าอารามถึงกับด่าว่าไอ้ลูกเนรคุณ

แม้แต่ระหว่างการสู้รบก็ยังเห็นโมเม้นความกุ๊กกิ๊กของคู่ 2-7 ไม่ได้คิดมาก่อนเลย แต่น่ารักมากจริงๆ ศิษย์พี่เจ็ดเป็นห่วงศิษย์พี่รองจนออกอาการหนักมาก แต่ศิษย์พี่รองยังดูมึนๆ ไม่รู้ตัวเท่าไร คู่นี้ดูน่าลุ้นน่าเชียร์

นอกจากความเท่ของศิษย์หลังเขาแล้ว อีกเรื่องที่เห็นได้ชัดคือคาแรกเตอร์ของชาวถังที่ปูมาตั้งแต่เล่มแรก ชาวถังคือผู้หยิ่งทระนง ชาวถังคือผู้รักชาติ ไม่เว้นแม้แต่คนรักตัวกลัวตายอย่างหนิงเชวีย ยิ่งแสดงออกมาให้เห็นผ่านฉากที่เล่าเรื่องของทหารปลดประจำการที่กลับมารวมตัวกันทั้งที่ไม่มีการเรียกระดมพล ทุกคนต่างก็ภาคภูมิใจว่าครั้งหนึ่งพวกเขาเองก็เคยเป็นทหารของแคว้นถัง และตอนนี้ก็ได้เวลาที่จะสู้รบเพื่อแคว้นถังอีกครั้ง