ถ้าจะให้พูดถึงจุดเด่นของแม่สักอย่าง ก็คงจะเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่คล่องแคล่ว ทั้งเดินเร็วและทำอะไรรวดเร็วไปหมด

แม่เป็นซิงเกิลมัมที่เนรมิตทุกอย่างออกมาได้เหมือนใช้ปลายนิ้วเสก ไม่ว่าเราอยากได้อะไรแม่ก็มักจะหามาให้ได้เสมอ เราเลยเติบโตมาท่ามกลางความเอาอกเอาใจ หรือเรียกอีกอย่างคือ ‘ถูกสปอยล์’ อย่างเต็มรูปแบบมาตั้งแต่เด็ก

สิ่งบ่งชี้อย่างแรกคือ ทุกวันแม่จะคั้นน้ำผลไม้สดๆ มาเสิร์ฟให้เราถึงเตียงตอนตีห้า โดยที่เราไม่ต้องตื่นเลยด้วยซ้ำ เพียงแค่ยกตัวเท้าแขนขึ้นมาดื่มทั้งที่ยังหลับตาอยู่ เสร็จแล้วก็ทิ้งตัวลงไปนอนต่อได้เลยทันที

เมื่อถึงเวลาที่เราต้องตื่น (จริงๆ) เพื่อไปโรงเรียน แม่ก็จะจัดเตรียมทุกอย่างไว้ให้พร้อม ไล่ตั้งแต่กางเกงใน ชุดนักเรียนไปจนถึงถุงเท้า และรองเท้าขัดใหม่ และเมื่อแต่งตัวเรียบร้อย เดินมาชั้นล่างก็จะเจออาหารเช้าที่ตั้งเตรียมไว้ให้ พอกินเสร็จแม่ก็จะช่วยยกกระเป๋านักเรียนไปที่รถ ขับออกไปส่งเราที่โรงเรียนและไปรับกลับบ้านหลังเลิกเรียนด้วยเช่นกัน

เรียกว่าครบทุกขั้นตอนโดยไม่มีขาดตกบกพร่อง และเป็นแบบนั้นเรื่อยมาตั้งแต่จำความได้

แม่มักจะบอกอยู่เสมอว่าถ้ายังมีแรงจะรัก แม่ก็อยากจะทำให้ดีที่สุด (ที่จริงมีต่อท้ายว่า ‘แต่ก็อย่าดื้อให้มันมากนักล่ะ!’)

เราได้รับการเลี้ยงดูอย่างดี จนเผลอเข้าใจไปว่าบ้านตัวเองมีเงินใช้เหลือเฟือ ทั้งที่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย ความอยู่ดีกินดีของเราคือการประหยัดอดออมของแม่

ตอน ม.ต้น เราเรียนโรงเรียนประจำแห่งหนึ่งย่านสุขุมวิท และแม่จะมารับกลับบ้านทุกปลายสัปดาห์ แต่การต้องนั่งรอแม่มารับหลังเลิกเรียน แม้จะใช้เวลาแค่ประมาณครึ่งชั่วโมงถึงหนึ่งชั่วโมง ก็ทำให้เรารู้สึกหงุดหงิดแทบทุกครั้ง ทั้งที่ก็โตพอจะรู้แล้วว่าแม่ต้องขับรถฝ่าการจราจรย่านสุขุมวิทที่น่าเข็ดขยาดเพื่อมารับเรา

แต่ตอนนั้นเราก็ไม่ได้เห็นใจแม่เลย…

ชีวิตมันไม่ได้สวยงามเพียบพร้อมอย่างที่แม่พยายามจะเสนอแต่ด้านดีๆ ให้เราเห็น ในความสุขสบายของใครหนึ่งคนก็มีความยากลำบากของใครอีกคนแฝงอยู่

ทุกวันนี้ เมื่อนึกถึงคำที่แม่เคยพูดว่า ‘ถ้ายังมีแรงจะรักก็อยากจะทำให้ดีที่สุด’ เราก็อยากบอกแม่ขึ้นมาเหมือนกันว่า ถ้างั้นแม่หายห่วงได้เลย เพราะพายยังเด็ก ยังไม่หมดแรงง่ายๆ หรอก