บางเธอที่หายไปพักใหญ่ส่งข้อความมาทักทาย เธอเคยส่งข้อความมาช่วงก่อนปีใหม่ ตอนนั้น ไอ้ฉ่ำอยู่ด้วย ก็รักษาสถานการณ์  ก็ตอบปฏิเสธเธอไป บอกเธอว่า ช่วงนั้นวุ่นๆ ยังไงใกล้ๆจะมา ให้เธอถามกันอีกรอบ ที่จริงฉันไม่ควรพูดแบบนั้น ไม่ควรทำแบบนั้น ไม่ควรทิ้งอะไรหลงเหลือไว้ให้เธอเกาะเกี่ยว แต่ พอนึกถึงความพยายามของเธอคนนั้นทีไร ก็อดจะใจอ่อน เห็นใจเธอไม่ได้

บางเธอทิ้งระยะห่างไปกว่าเดือน นี่คงใกล้จะปิดเทอม ใกล้เวลาที่คุณครูอย่างเธอพอจะมีช่วงเวลาว่าง เธอถึงส่งข้อความมาถามไถ่กันอีกรอบ ก็ถ้าฉันรู้สึกกับเธอมากกว่านี้สักหน่อย ฉันคงปล่อยความสัมพันธ์นี้ไว้ ให้มันสร้างความสุขเล็กๆน้อยๆแก่ฉัน หรือ ถ้าฉันรู้สึกกับเธอน้อยกว่านี้ ฉันก็จะวางความสัมพันธ์ของเราเอาไว้ไม่แตะต้อง ไม่ชัดเจน ไม่ถือสาว่าเธอจะร้อนรนกับการกระทำของฉันแค่ไหน แต่... เพราะรู้ว่าเจอกันทุกครั้ง เธอก็พยายามเสมอ เธอมีฉันเป็นเป้าหมายจนเดินมาถึงตรงนี้ และทุกครั้งที่ฉันชัดว่าไม่ต้องการคบหาเธอ ฉันจะกลายเป็นคนทำทำนบน้ำตาเธอพัง

เพราะฉันรู้ว่าการยังมีหวังมันสุข เพราะฉันรู้ว่าความไม่ชัดของฉันยังพอมีอะไรเล็กๆให้เธอเกาะเกี่ยว ฉันมองเห็นตัวเองซ้อนทับเธอ  ฉันกับเธอ คงเหมือนฉันกับฉ่ำ ฉันรู้ว่าการที่อีกคนยังปล่อยฉันไว้ ไม่ชัดจนทำร้าย ทำให้ฉันยังมีแรงเดินต่อไปได้ยังไง ฉันก็รู้ว่าเธอเป็นอย่างนั้น และทุกครั้งที่เธอร้องไห้ต่อหน้ากัน ฉันจะรู้สึกว่าตัวเองแย่ และยิ่งพยายามปลอบเธอ หรือเยียวยาเธอ ก็พบว่ายิ่งทำให้เธอผูกรัดกันแน่นขึ้น

เชื่อเถอะ!!

ฉันเองก็พยายามไม่ได้น้อยกว่าเธอเลย ถ้าการรักคนที่เค้ารักเราดีกว่า เป็นสิ่งที่เรารับทราบกันดี การพยายามรักและใช้ชีวิตกับคนที่ไม่ได้รักเลย เป็นเรื่องง่ายแบบนั้นหรือ? ถ้าความดีไม่ใช่ความรัก งั้นความรักจะเป็นความสงสารได้หรือ? ให้เธอเลิกรุ้สึกกับฉันยาก แล้วถ้าฉันบอกให้เธอไปลองรักคนที่เธอไม่ได้รักแค่เห็นใจละ เธอทำมันได้ไหม?

จับต้นชนปลาย ตอบเธอราบเรียบที่สุด สงสารก็สงสาร และรู้ว่าปลายเดือนหน้าเธอจะถามกันมาอีก ถาม เพื่อให้ฉันๆด้ผลัดวันประกันพรุ่ง ถาม เพื่อให้ฉันโกหกด้วยถ้อยคำสวยๆว่าติดงาน ติดภาระกิจอะไรเยอะแยะ น่าสมเพทจริงคนชนิดฉัน มันน่าสมเพทจริงๆ

"อยากให้เธอหันมองคนอื่น

  หัวใจของเธอมีค่า

  อย่าบอกว่าเธอจะไม่อาจยอมรักใคร"