หนีออกมาจากงานในเวลาทำการหน้าตาเฉย!

ตั้งใจจะไปดูหนังเรื่อง "ไม่มีสมุยสำหรับเธอ" โรงหนังก็จัดรอบได้น่ารัก 15.20 น. กุเลิกงานก็ปาเข้าไป 17.00 แล้วม๊ายย แล้วคิดว่ากุจะยอมแพ้? ถุ้ยยยยย ทำเรื่องขอออกก่อนเวลาค่า จะไปธุระที่ต่างจังหวัด เอาซี้! กับงานมึงจริงจังขนาดนี้ไหมหมี๊! 555555 นายถามไปทำไรเธอ ก็บอกธุระไงคะ ต้องแจงละเอียดเลยหรอ? ว่าแล้วก็ยิ้มหวานๆให้ 

เรื่องของเรื่องเนี่ย เอาตรงๆนะ ตั้งกะปีใหม่มานี่ อิหมีหาเรื่องขี้เกีบจกับงานได้ตลอด คือ แล้วหัวหน้ากุก็น่ารัก กุยิ่งหนี เค้าก็ยิ่งเทงานให้กุรับนอกเวลา อย่างเมื่อวานคือ รับมือบอร์ดเร่งรัดคนเดียว ทำรายงานคนเดียว แล้วบอร์ดก็เกิดอยากได้ตารางรายงานความเสี่ยงเดือนต่อเดือน....จ้าาาา ขอเวลากุเพิ่มอีกสักหน่อยได้ม้ายยย หัวหน้าโทรมาตอนเย็นประชุมมีปัญหาอะไรไหม จะมีอะไรไม่มีหรอกค่ะ มีแต่งานกับงาน หัวหน้าเลยเปรย ได้ข่าวสอบตั๋วตก? อื้อ ทีงี้ข่าวเร็วฉิบหาย 

" เอางี้สิ เอางานพิพากษาพี่ไปทำจะได้เก่งๆ"

โอ้ยยย เอางานพี่มาเพิ่ม หนูไม่ต้องใช้ชีวิตแล้วค่าา หาตัวกุตามหลืบได้เลย ก็หัวเราะเสียงหึ หึ ไป บร้าบอ! เมื่อเช้าก็เจอเลย ท่านผู้ค้ำบังคับคดี งอแงมาเลย ถามว่าเข้าใจท่านไหม คือเงินไม่ได้ใช้ แต่ต้องมาใช้หนี้ให้คนอื่นก็เข้าใจนะ แต่จะมาโวยวายว่าเจ้าหนี้ไม่เห็นใจ ไม่ปราณี มันถูกเหรอวะ คันปากยิบๆๆๆ ดึงอารมณ์แล้วยิ้มเป็นบอท ท้ายที่สุดก็เกลี่ยๆไปพร้อมวลีที่อยากให้ท่านคิด

"บางที เราจะรู้จักแต่สิทธิ์เราไม่ได้นะคะ เราต้องรู้จักหน้าที่ด้วย (แสรดดด)"

ตอนค้ำนี่มีใครบังคับคะ? ตกลงกันเองทั้งนั้น เข้าใจกัน วันได้เงินกู้ยังเลี้ยงผู้ค้ำกัน 3ร้าน 5 ร้าน วันเกิดปัญหา เดินมาบอกว่า แค่ค้ำให้ผู้กู้เฉยๆ ค้ำให้ ไม่ได้คิดจะใช้ให้ บร้าาาาาาา แล้วผู้ค้ำบางท่านก็หัวหมอ หัวหมอมากกก ก็เจอกันเร็วมาก เคยบอกท่านเอาไว้ในวันที่ยังพอคุยกันชิลๆว่า ท่านคะ ถ้าหมู่บ้านนี้ต้องกินหมู ท่านต้องเข้าใจว่าคนฆ่าหมู ไม่ได้สุขที่ "ต้องฆ่า" เราทำหน้าที่เรา หน้าที่ที่ทุกคนในหมู่บ้านเรีบกกุว่า "นักฆ่า" กุมีหน้าที่ตามหนี้ ปิดจ๊อบ เคลียร์ NPL ฮัลโหลววววววว เปล่าประโยชน์ที่จะมาด่าว่ากัน ต่างคนต่างทำหน้าที่ของเราแหละเนาะ อันไหนหยวนได้เคลียร์ได้ ลดได้ ช่วยเหลือได้ ทำไมท่านไม่คิดว่ากุเองก็อยากปิดจ๊อบจะตายห่า....ห๊า!

ตั้งใจจะเล่าเรื่องหนีงาน แล้ววกมาเรื่องงานได้ไงเนี่ย 5555 นั่นแหละ พอไปโรงหนัง เพราะไม่มีใครดูหนังเรื่องนี้และเรามาช้า เค้าเลยงดรอบ เอาละกุ เคว้งสิ เอาไงก็นั่งนึกๆ คือปกติช่วงเย็นถ้าว่างก็จะไปวิ่ง วันนี้บอกน้องว่าไม่วิ่ง ไม่เข้าบ้าน กุทำไงละ? งั้น ไปทอดหุ่ยจิบชาละกัน ไปร้านเคยประจำ เมื่อก่อนไปบ่อยมาก เพราะร้านนี้มีชาให้เลือกเยอะ จนปีที่ผ่านมา ไม่ได้มีเวลาว่างขนาดนั้น การนั่งทอดหุ่ยได้คือปาฎิหารย์ พอวันนี้เดินเข้าร้านไปหัวเทาๆ พี่เจ้าของร้านทัก ไปไหนมาหายไปนาน ก็อยู่แถวนี้แหละ แต่วันนี้หนีงานไง เลยว่างมาทานชากับสโคน

แดดอ่อน เพลงนุ่มเวลาหมุนช้าลงโอ้ยยยย รักช่วงเวลาของชีวิตช่วงนี้ แล้วอาทิตย์หน้า เวลาต้องออกโนเป็นร้อยฉบับก็ค่อยด่าลม ด่าฟ้า แล้วกัน ตอนนี้ ขอเวลามองฟ้าสีวนิลาก่อน จิบชาหอมๆก่อน กินสโคนหอมเนยก่อน ชอบโหมดสุขนิยมของตัวเองแท้ๆ ชอบ จนเคยมีเพื่อนถาม มึงซึมเศร้าจริงป่ะเนี่ย? มึงคะ กุก็ไม่รู้หรอกทำไมกุยังต้องรับยา หรือคอนเซาท์หมอ กุเคยบอกหมอแล้ว ว่ากุไม่เคยคิดฆ่าตัวตาย และกุกลัวตายมาก กลัวเป็นโรคห่าโน้นนี่ กลัวความจน กลัวความทุกข์ กลัวพลัดพราก กุถึงโรคจิตะพยายามให้ทุกอย่างดีที่สุด ย้ำคิดย้ำทำจนประสาทจะแดก บางทีก็อยากให้เปิดใจว่าซึมเศร้า มันมีหลาย trade 

ถ้าการกลัวตายทำให้แพนิคได้ก็นั่นแหละ มีบางคืนที่กุนอนฟังเสียงหัวใจตัวเองเต้น แล้วนึกว่า ถ้าพรุ่งนี้ไม่ได้ลืมตามาทำเรื่องที่ค้างคาไว้ กุจะทำไง จะมีคนคิดถึงกุไหม? พวกเขาจะอยู่ยังไง? กุยังไม่ได้ทำห่าอะไรอีกเพียบเลย ถ้าคนเราอายุ หกสิบปี ปีนี้ 40 กุเหลืออีก ยี่สิบปี?  เงินเก็บยังไม่มี ความฝันอีกเป็นล้านเลยห่า เพราะงั้น กุยังตายไม่ได้ ชีวิตกุยังไม่ได้อิ่มสุขเล๊ยย ตอนเล่าให้หมอฟังหมอก็ฮานะ อย่างรับปริญญาใบนี้เสร็จ หมอก็ถามจะเรียนไรต่อ บอกหมอ ต่อเนแหละ จะได้สอบแม่งไปเรื่อยๆ กว่าจะสอบได้ คงหงำเหงือกดี ดีมะ 5555

ว่าะเล่าเล็กๆน้อยๆร่ายยาวเลยมึง ไปละ ขอบคุณ minimore นะ ถ้าไม่มีที่นี้ กุอกแตกตายห่าไปแล้ว ไม่รู้จะถ่ายเทเรื่องพวกนี้ไปไว้ที่ไหน ช่วยอยู่กันนานๆหน่อยนะ จุ๊ฟ...

Chilling out*