เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Dear memoriesNot_at_All
One step
  •     ก้าวเดินไปช้าๆด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความหรรษาและมั่นคง 
        กำลังสนุกกับสองข้างทางที่ชวนหัวใจเต้นผิดจังหวะ 
        สนุกกับผืนฟ้าของความสิ้นหวังที่โอบล้อมคุณไว้แล้วกระซิบข้างหูของคุณว่า ที่แห่งนั้นยังมีความหวังอยู่

        คุณเดินมาเรื่อยๆและ ตู้ม! พายุของความจริงลูกยักษ์หล่นลงตรงหน้า
        คุณใจเสียนิดนิด แต่ยังคงก้าวเดินต่อไป 

        มองข้ามเศษซากของความจริงและความถูกต้องที่แตกละเอียดและกระเด็นกระดอนออกเป็นเสี่ยงๆ 

        บางชิ้นส่วนที่ว่านั่นได้ทิ่มแทงคุณเข้าเช่นกัน 

        พายุขนาดย่อมได้พัดผ่านคุณอีกหลายต่อหลายครั้ง ตอกย้ำจุดยืนและการเดินทางของคุณว่าช่างไร้ประโยชน์สิ้นดี 

        แต่คุณยังก้าวเดินต่อไป 

        มองข้ามความรู้สึกหวาดกลัว และความเจ็บปวดที่บีบรัดก้อนเนื้อสีแดงสดในช่วงอกนั่นด้วย

        จนกระทั่งคุณเดินมาเจอปลายทางนั่นแหละ 
    ปลายทางที่ว่าไม่ได้สวยงามเหมือนที่จินตนาการไว้สักเท่าไหร่ 

        เพียงกำแพงที่สูงลิบลิ่วแห่งหนึ่ง 

        คุณไม่ได้รู้สึกอะไรมากไปกว่าความสับสน มึนงงว่าผืนฟ้าที่กระซิบว่ามีความหวังนั่นโกหกหรือ มึนงงว่าสองข้างทางที่สวยงามและมอบความหรรษาให้คุณมาตลอดทำไมถึงนำพาคุณมาพบสิ่งนี้

        คุณเงยหน้ามองปลายทางของคุณอีกครั้ง ก่อนจะนั่งลง

        แค่นั่งลงแล้วโอบกอดสองแขนที่มีบาดแผลจากการเดินทางนั้นเงียบๆ 
    คุณอาจจะเจ็บ เจ็บมากๆ แน่นอน แต่ตอนนี้ยังแค่ชาๆอยู่

        คุณนั่งอยู่ตรงนั้น ปล่อยให้ความรู้สึกยุ่งเหยิงภายในค่อยๆคลายตัว 
        คุณอาจจะไปจากที่นี่เร็วๆนี้ 
        หรืออาจจะเพียงแค่นั่งอยู่ตรงนี้ต่อไปเรื่อยๆ 
        จ้องมองกำแพงสูงลิบลิ่วที่ตอกย้ำคุณในทุกๆครั้งที่คุณกำลังหายใจ 

        คุณแพ้แล้ว หมดสภาพเลยล่ะคนเก่ง

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in