ก้าวเดินไปช้าๆด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความหรรษาและมั่นคง
กำลังสนุกกับสองข้างทางที่ชวนหัวใจเต้นผิดจังหวะ
สนุกกับผืนฟ้าของความสิ้นหวังที่โอบล้อมคุณไว้แล้วกระซิบข้างหูของคุณว่า ที่แห่งนั้นยังมีความหวังอยู่
คุณเดินมาเรื่อยๆและ ตู้ม! พายุของความจริงลูกยักษ์หล่นลงตรงหน้า
คุณใจเสียนิดนิด แต่ยังคงก้าวเดินต่อไป
มองข้ามเศษซากของความจริงและความถูกต้องที่แตกละเอียดและกระเด็นกระดอนออกเป็นเสี่ยงๆ
บางชิ้นส่วนที่ว่านั่นได้ทิ่มแทงคุณเข้าเช่นกัน
พายุขนาดย่อมได้พัดผ่านคุณอีกหลายต่อหลายครั้ง ตอกย้ำจุดยืนและการเดินทางของคุณว่าช่างไร้ประโยชน์สิ้นดี
แต่คุณยังก้าวเดินต่อไป
มองข้ามความรู้สึกหวาดกลัว และความเจ็บปวดที่บีบรัดก้อนเนื้อสีแดงสดในช่วงอกนั่นด้วย
จนกระทั่งคุณเดินมาเจอปลายทางนั่นแหละ
ปลายทางที่ว่าไม่ได้สวยงามเหมือนที่จินตนาการไว้สักเท่าไหร่
เพียงกำแพงที่สูงลิบลิ่วแห่งหนึ่ง
คุณไม่ได้รู้สึกอะไรมากไปกว่าความสับสน มึนงงว่าผืนฟ้าที่กระซิบว่ามีความหวังนั่นโกหกหรือ มึนงงว่าสองข้างทางที่สวยงามและมอบความหรรษาให้คุณมาตลอดทำไมถึงนำพาคุณมาพบสิ่งนี้
คุณเงยหน้ามองปลายทางของคุณอีกครั้ง ก่อนจะนั่งลง
แค่นั่งลงแล้วโอบกอดสองแขนที่มีบาดแผลจากการเดินทางนั้นเงียบๆ
คุณอาจจะเจ็บ เจ็บมากๆ แน่นอน แต่ตอนนี้ยังแค่ชาๆอยู่
คุณนั่งอยู่ตรงนั้น ปล่อยให้ความรู้สึกยุ่งเหยิงภายในค่อยๆคลายตัว
คุณอาจจะไปจากที่นี่เร็วๆนี้
หรืออาจจะเพียงแค่นั่งอยู่ตรงนี้ต่อไปเรื่อยๆ
จ้องมองกำแพงสูงลิบลิ่วที่ตอกย้ำคุณในทุกๆครั้งที่คุณกำลังหายใจ
คุณแพ้แล้ว หมดสภาพเลยล่ะคนเก่ง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in