(1)
'คบกันไหม'
'อือ'
เขายิ้มด้วย มีความสุขงั้นเหรอ ...คนอย่างฉันนี่นะ
แดดสีส้มอ่อน โรงจอดรถ จักรยาน
เขายืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับกุหลาบเล็กๆในมือ
'เลิกกันเนอะ'
เขาเขวี้ยงกุหลาบทิ้งก่อนจะเดินจากไป
ฉัน..
รู้สึกผิดนิดหน่อยที่ระหว่างเรามันช่างปุบปับและรวดเร็วเหลือเกิน
วัยเด็กของฉัน กับฉันที่ไม่ได้เรื่อง และเริ่มหวาดกลัวครั้งต่อไป
(2) ฉันว่าฉันชอบเขา เด็กผู้ชายที่ย้ายเข้ามาใหม่
ด้วยความซนของเด็กในช่วงวัยนั้น การโดนแซวหรือยุยงอะไรขึ้นมาสักอย่าง
ก็เหมือนจะทำให้เคลิ้มและคล้อยตามได้ง่ายเสียเหลือเกิน
ฉันจำรอยยิ้มของเขาได้ จำเสียงหัวเราะ และจังหวะการวิ่งหลบอีกฝ่ายที่เข้าหาฉัน..เกินไป
ฉันเด็กเกินกว่าที่จะรับมืออะไรแบบนี้ สุดท้ายก็โดนกักในอ้อมแขนที่มีกล้ามเนื้อมากกว่านั่น
ก่อนจะตาเบิกโพลงเมื่อโดนสัมผัสเร็วๆที่ข้างแก้มซ้าย
สัมผัสนั่นทิ้งความรู้สึกวูบวาบและแผดเผาไว้บนนั้น หัวสมองฉันขาวโพลนชั่วขณะ
เขามันฉวยโอกาส บ้าที่สุด
(3) ช่วงเวลานั้นฉันโตขึ้นแต่ก่อนพอสมควร อืม..อาจจะแค่อายุ
ส่วนสูงฉันยังด้อยกว่าเพื่อนร่วมห้องอยู่มากโข ถึงขั้นอยู่หน้าแถวเสมอๆ
ในตอนที่เคารพธงชาติตอนเช้าแบบเรียงตามลำดับความสูงด้วยซ้ำ
เขาเป็นเด็กที่พูดตรงไปตรงมามากๆ
การกระทำของเขาเองก็เปิดเผยมากๆเช่นกัน
พอเขาบอกว่าชอบ เขาก็นั่งหันองศาเก้าอี้มาทางนี้แล้วส่งยิ้มให้ตลอดคาบ
'สวยจัง'
เขาเอ่ยปากชมกับเมคอัพเห่ยๆที่ฉันโดนแต่งแต้มในงานโรงเรียน
ดวงตาเขาเป็นประกาย ขนตาเขาขยับตามในตอนที่เขาเหลือบมองมาที่ฉัน
เขายังคงตรงไปตรงมาเหมือนเดิม เขาน่ารักดีเนอะ
ไม่มีการตอบรับหรือปฏิเสธ ไม่มีการสานต่อหรือพัฒนาความสัมพันธ์
ฉันในตอนนี้อยากถามตัวเองในตอนนั้นเหลือเกิน
ทำไมถึงได้ละทิ้งช่วงเวลาอันหอมหวานของความรักในวัยนั้นกัน น่าเสียดาย
นาฬิกาแห่งความรู้สึกของฉันมีปัญหาหรือเปล่านะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in