เธอมาสาย ในขณะที่เรามาสาย
เธอบอกว่าเรารู้ทัน ทั้ง ๆ ที่เธอเองก็รู้เกือบทุกอย่างของเราเหมือนกัน
เธอมักจะคิดในสิ่งที่เรากำลังคิด เธอมักจะพูดในสิ่งที่เรากำลังอยากฟัง
เธออยู่ที่ตรงนั้นเสมอในตอนที่เราต้องการความช่วยเหลือ
เราชอบมองแผ่นหลังกว้างๆของเธอมาก เราชอบมองผมที่ฟูฟ่องของเธอ
เราชอบที่เธอแตะปลายนิ้วลงบนปลายจมูกของเราแล้วบอกว่ามีหมึกปากกาติดอยู่
โคตรชอบที่เธอแตะเอวแล้วรั้งมันให้เข้ามาอยู่ในแถว ตอนที่ต่อแถวเพื่อทำกิจกรรมของโรงเรียน
ชอบความรู้สึกเวลาหันหลังกลับไปแล้วมีเธออยู่ ชอบบทสนทนาเล็กๆของเรา
ชอบที่เธอเดินตามหลังเราตอนช่วงเช้าวันนั้น ก่อนที่เราจะโดนแยกที่นั่งกันเพราะมีเพื่อนอีกคนมานั่งคั่น
รู้สึกเหมือนกลุ่มก้อนความฝันของเราจะแตกดังโพละ ก่อนที่ทุกอย่างจะเข้าสู่ภาวะปกติ
แต่ให้ตายเถอะค่ะ...
บังเอิญ เราจะโทษความบังเอิญที่ชวนให้เราคิดไปเอง
เราเสียอาการแค่ไหนตอนที่เพื่อนในห้องตะโกนติเตียนว่าเธอไม่ค่อยตอบแชท
เราหันตามเสียงตะโกนนั่น อมยิ้มหน่อยๆ และยิ้มกว้างขึ้นหน่อยตอนที่เธอกำลังยิ้มให้ประโยคนั่น
เราสบตากันแปปนึง มันก็แค่นั้น ตัวเราเบา ๆ มวลความสุขกำลังไหลวนอยู่ในช่องท้อง
อะไรกันล่ะ เป็นพวกชอบดองแชทหรอกเหรอ แล้วที่คุยกับเรายาวเหยียดเมื่อคืนคืออะไรกัน
เรารักความคิดที่ว่าเธอแสดงด้านแบบนั้นให้แค่เราเห็น สำหรับเธอแล้ว เราจะพิเศษไหมนะ
ให้ตาย ทำไมรู้สึกโหยหาขนาดนี้กัน ทั้งอยากเข้าหา ทั้งอยากออกห่าง
อันตราย
แต่..
ขอบคุณนะ อยากให้อยู่ด้วยกันไปเรื่อย ๆ นาน ๆ จัง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in