“สายแล้ว!!! มินยุนกิ สาย!!” เสียงแหกปากโวยวายนี้จะเป็นของใครไม่ได้นอกจากจองโฮซอก เพื่อนสนิทของยุนกิที่นิสัยต่างกันคนละขั้วพวกเขาวิ่งหน้าตื่นลงมาจากหอ ก่อนเวลาเริ่มเรียนวิชาแรกสิบนาที แค่สิบนาที...
มื้อเช้ามีเพียงแซนวิชที่ซื้อมาจากเซเว่นหน้าโรงเรียนตั้งแต่เมื่อคืนของโฮซอกมีมากกว่ายุนกิก็แค่นมเมล่อนในมือเท่านั้นเอง
ในขณะที่กำลังวิ่ง มินยุนกิ— ง่วง...
“ยุนกิ! วิ่งให้มันเร็ว ๆ หน่อย”
“ก็คนมันง่วงอะ! “
“โว้ย!!! ซื้อกาแฟไป๊”
“ทันที่ไหนล่ะ!”ถึงจะบ่นว่าง่ววงและตาจะปรือแค่ไหน แต่เรื่องเถียงยุนกิไม่ยอมแน่ ๆ เขาอ้าปากโต้ใส่โฮซอกอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“ฝากไอ้เด็กแทฮยองซื้อสิ วันนี้ห้องมันมีโฮมรูม ครูมุนชอบปล่อยอยู่แล้ว”โฮซอกพูดไปวิ่งขึ้นบันไดไป
“เออ!!”
พอถึงห้องเรียนแบบทันเวลาฉิวเฉียดยุนกิก็เปิดไลน์ของแทฮยองแล้วส่งไปว่า
‘ฝากซื้อกาแฟหน่อย ได้ไหม?’
และแทฮยองก็ตอบกับว่า
‘ตอนนี้เลยใช่ไหมครับ’
ยุนกิเม้มริมฝีอย่างนึกเกรงใจ แต่ยังไม่ทันจะตอบอะไรไป ข้อความถัดไปจากแทฮยองก็เด้งขึ้นมาเสียก่อน
‘เดี๋ยวก่อนเริ่มคาบถัดไปเอาไปให้ที่หน้าห้องพี่นะครับ’
ยุนกิกดดับหน้าจอโทรศัพท์แล้วหยิบหนังสือสังคมขึ้นมาเปิด เขาสัปหงกแทบจะทั้งคาบไม่รู้ว่าเป็นเรื่องดีหรือเปล่าที่ครูวิชานี้ไม่ค่อยจะสนใจนักเรียนเสียเท่าไหร่ไม่อย่างนั้นยุนกิคงโดนดุไปแล้ว
พอหมดคาบยุนกิก็หอบร่างของตัวเองออกไปจากห้องเขาดูเหมือนวิญญาณที่มีผ้าคลุมสีขาวห่มไว้ทั้งร่างมากกว่าเด็กหนุ่มอายุสิบแปดในตอนที่ลากเท้าเดินด้วยความง่วง
“อเมริกาโน่ครับ” แทฮยองยื่นเก้ากระดาษบรรจุเครื่องดื่มสีดำใสแบบที่ยุนกิมักจะสั่งให้เขาเห็นบ่อยๆ ไปเบื้องหน้าคนตัวขาวที่ตาแทบปิดทั้ง ๆ ที่เพิ่งเรียนจบคาบแรก
“หาว... ง่วงจัง” ยุนกิอ้าปากหวอดใหญ่เป็นการทักทายรุ่นน้องที่สนิทก่อนจะทำจมูกฟุดฟิดๆ เพราะกลิ่นหอมของเครื่องดื่มที่เต็มไปด้วยคาเฟอีนเขาละหวังเพิ่งเจ้านี้ในการใช้ชีวิตจริง ๆ “ขอบคุณนะ”
“กาแฟนี่สำคัญกับพี่จังน้า”แทฮยองเอ่ยขณะมองยุนกิยกอเมริกาโน่ที่ไม่ค่อยร้อนสักเท่าไหร่ขึ้นดื่มรวดเดียวหมดเจ้าตัวส่ายหน้าเหมือนเป็นการไล่ความขม ก่อนจะพยักศีรษะให้ด้วยใบหน้าที่ดูสดชื่นกว่าเก่า
“ใช่แล้ว มันทำให้ฉันตื่นอะ”
“ผมก็ทำได้นะ”
“หา?”
“เห็นไหมล่ะ พี่ทำหน้าตกใจเลย ตื่นขึ้นป่ะครับ”
“บ้าหรือไง” ยุนกิบ่นอุบอิบ ๆ พลางเซไปมองทางอื่น
“แล้วไม่ใจเต้นแรงเหรอครับ”
“จะบ้าหรือไง! ทำไมฉันต้องใจเต้นแรงเพราะนายด้วยล่ะ!!”
“ผมหมายถึงกาแฟต่างหาก”
หะ หา...
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
หวา... ตอนนี้ใจเต้นแรงจนสั่นไปหมดแล้ว
เพราะความหน้าแตกแน่ ๆ
ใช่ ๆ
อ่า... เขิน — น่าอายจริง ๆ เลยมินยุนกิ
“กะ ก็...”
“น่ารักจังน้า พี่เนี่ย”
“ว่าไงนะ...”
“ไปดีกว่า ต้องไปเข้าเรียนแล้วแหละครับ”ว่าจบแทฮยองก็หมุนตัวเดินกลับไปบันไดเพื่อลงไปที่ชั้นเรียนของตนเองอย่างอารมณ์ดีผิดปกติ
แล้วยุนกิก็ด้วย ที่ผิดปกติ — ใจของมินยุนกิน่ะ!!
นี่มันสั่นกว่าเอสเพรสโซ่ดับเบิ้ลช็อตอีกนะ.... ให้ตาย
☕️☕️☕️☕️☕️☕️☕️☕️☕️☕️
#วกสตร
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in