เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
#fictober — vga by SushiPlussushiplus_
Day 8 : Dates



  • แทฮยองชวนยุนกิไปดูหนัง

    พอดีเลย... ยุนกิก็อยากไปซื้อเครื่องเขียนเหมือนกัน

    ดังนั้นยุนกิจึงตอบตกลงไป

    แต่พูดก็พูดเถอะ — ต่อให้ไม่ได้อยากไปซื้อเครื่องเขียนยุนกิก็ไปอยู่ดีนั่นแหละ

    ‘ไปดูหนังกันสองคนเหรอวะ’ คำพูดของโฮซอกดังขึ้นมาในหัวของยุนกิตอนที่เขาแทฮยองกำลังขึ้นบันไดเลื่อนในช่วงเวลาหลังเลิกเรียน‘อย่างกับไปเดทเลย’

    ยุนกิเหลือบไปมองเด็กหนุ่มตัวสูงผิวแทนข้างกาย แทฮยองสวมเสื้อยีนส์ทับเสื้อเชิ้ตนักเรียนสีขาวพอออกมาข้างนอกแบบนี้แทฮยองดูเป็นผู้ใหญ่กว่าตอนเดินไปตามตึกต่าง ๆหรือวิ่งเก็บลูกบาสเกตบอลให้เขายังไงก็ไม่รู้

    แถมยังมีกลุ่มนักเรียนบางกลุ่มส่งสายตาหวาน ๆ มาทางแทฮยองด้วย!

    มันน่าหงุดหงิดไหมล่ะ แทฮยองเป็นพวกใจดีจะตาย ให้คนมองตัวเองแบบนั้นคงไม่วายส่งยิ้มลูกหมาไปให้แน่

    ไม่รู้ว่าทำไมยุนกิถึงตวัดสายตามองกลับคนที่กล้ามองแทฮยองอย่างเปิดเผยแบบนั้นทั้ง ๆ นี่ก็ไม่ใช่นิสัยของเขาเสียหน่อย แต่เสียงในสมองตวาดเขาแว้ด ๆอยู่ในหัวว่าทีพวกนั้นยังกล้ามองคิมแทฮยองเลย!

    “เดินเล่นก่อนก็ได้นะพี่ ผมจองตั๋วในแอพไว้ล่ะ” แทฮยองเอ่ยขึ้นมายุนกิพยักหน้ารับเบา ๆ

    “ไปร้านเครื่องเขียนได้ป่ะ”

    “ได้อยู่แล้วครับ” แทฮยองยิ้มกว้าง — ยิ้มลูกหมา

    ยุนกิเบ้ปากใส่ร่างสูงก่อนจะรีบเดินนำอีกคนไป ทำเอาแทฮยองเหวอไปเล็กน้อยไปทำอะไรผิดไปละเนี่ย

    แม้แต่ตอนมาเลือกปากกาก็ยังเจอคนมองแทฮยองด้วยสายตาชื่นชอบแบบนั้น ให้ตายสิรู้จักแทฮยองมาไม่รู้กี่ปี วันนี้เป็นวันที่ยุนกิจะยอมรับก็ได้ว่าแทฮยองหล่ออะ!!

    ไม่ว่าจะด้วยส่วนสูง สีผิวที่ดูสุขภาพดี ใบหน้าคม ดวงตาริมฝีปากหรือสันจมูกที่โคตรจะดูดี แถมทุกอย่างยังอยู่ในตำแหน่งที่โคตรจะเหมาะเจาะ

    ยุนกิละสายตาจากปากกาเจลที่กำลังเลือกคิดไว้แล้วว่าคงได้เห็นภาพน่าหงุดหงิดเป็นรอยยิ้มเขินของแทฮยองที่ส่งไปให้กลุ่มนักเรียนที่กำลังซุบซิบและหัวเราะคิกคักพลางมองมาที่แทฮยอง

    “เอ้า..?”

    แต่ผิดคาด ยุนกิเผลออุทานออกมาอย่างแปลกใจที่พอหันไปแล้วเจอแทฮยองทำหน้านิ่ง ๆมองปากกาที่ยุนกิถือว่าในมือ พอเห็นว่ายุนกิหันมามองเขาก็ย้ายสายตามาที่ยุนกิแล้วยิ้มแบบที่ตัวเองชอบยิ้ม

    “เลือกเสร็จแล้วเหรอครับ”

    “อื้อ...”

    “มา เดี๋ยวผมเอาไปจ่ายตังค์ให้ เผื่อพี่อยากดูอะไรต่อก่อน”

    แทฮยองเป็นคนที่โคตรรู้ใจมินยุนกิถึงจะมาแค่เพื่อซื้อปากกาแต่ยุนกิก็ชอบจะไปเดินดูของอื่น ๆ ทั้งที่ไม่จำเป็นต้องซื้อก็ร้านเครื่องเขียนเป็นอาณาจักรเล็ก ๆ ของยุนกิเลยนี่

    แต่คราวนี้ไม่เห็นเดินดูของได้สนุกเหมือนทุกครั้งเลยแฮะ

    พอแทฮยองกลับมาจากการต่อแถวจ่ายเงิน เขาก็เจอหน้ามุ่ย ๆ ของยุนกิ...

    “พี่เป็นอะไรอ่า...” แทฮยองทำเสียงหงอย ๆ ถามออกไปยุนกิถอนหายใจออกมาก่อนจะส่ายหน้ารัว ๆ เหมือนกำลังเถียงกับตัวเอง

    “ไปเหอะ”

    “ครับ ๆ”

    “...”

    “ยิ้มหน่อยดิ...”

    “ยิ้มอะไรเล่า!”

    “ผมทำอะไรให้พี่หงุดหงิดเหรอครับ” จู่ ๆน้ำเสียงของแทฮยองก็ฟังดูจริงจังขึ้นมา ยุนกิชะงักเท้า

    “กะ... ก็”

    ให้ตาย ไม่รู้จะพูดยังไงดี มันออกจะงี่เง่า งี่เง่ามาก ๆ

    โคตรพลาดเลยมินยุนกิ เขาคงแสดงออกทางสีหน้ามากไปหน่อย แล้วถ้าแทฮยองโกรธล่ะหรือถ้าแทฮยองไม่อยากมากับเขาอีกแล้ว...

    “ฉันไม่ได้หงุดหงิดนายหรอกน่า” ยุนกิบ่นอุบอิบ ๆ ก่อนจะก้มหน้าหลบดวงตาโตคมฉายชัดถึงความจริงจังแบบนั้น

    เจอแบบนี้เขาก็ไปไม่เป็นน่ะสิ!!

    “...คนที่มองผมเหรอครับ”

    “นายก็เห็นเหรอ”

    “อื้อ ทำไมพี่ถึงคิดว่าผมไม่เห็นละครับ”

    “ก็นายทำเหมือนกับไม่เห็นนี่ ปกตินายร่าเริงจะตาย”

    “แต่ผมก็คงไม่ยิ้มให้กับคนที่ไม่รู้จักหรอกจริงไหมครับแล้วก็ไม่ได้ยิ้มให้ทุกคนด้วย ก็แค่คนที่สนิท ๆ อะครับ”

    “งั้น...เหรอ” ยุนกิเอ่ยเบา ๆ แทฮยองเห็นแบบนั้นแล้วก็อดยิ้มกว้าง ๆออกมาไม่ได้ — จะรู้ตัวไหมเนี่ยว่าที่เห็นเขายิ้มบ่อย ๆนี่ไม่ใช่แค่เพราะว่าเขาเป็นคนยิ้มง่ายอย่างเดียวหรอกนะ

    ก็เพราะมินยุนกิก็อยู่ตรงนั้นไง จะเห็นเขายิ้มบ่อยมันจะแปลกตรงไหน

    “พอเป็นแบบนี้แล้ว...” น้ำเสียงทุ้มของแทฮยองดังขึ้นหลังจากเปล่าให้ยุนกิก้มมองพื้นอย่างเงอะงะๆ อยู่ครู่หนึ่ง “เหมือนมาเดทกันเลยเนอะ”

    “เอ๋ เดี๋ยวสิ! เดท...อะไร”ยุนกิเงยหน้าขึ้น มีคนพูดแบบนี้อีกแล้ว แต่คราวนี้ดันเป็นเจ้าตัวเลยน่ะสิแทฮยองหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะหมุนตัวเดินไปทางโรงหนัง “จะเดทได้ไง ไม่ได้เป็นแฟ...”

    ทำไมคำว่า ‘แฟน’ ถึงได้พูดยากจังวะ!!!

    “งั้นก็เป็นสิครับ”

    “หา..?”

    “ก็แฟนไง”

    แทฮยองยิ้ม ยุนกิหน้าแดงพอ ๆ กับตอนเป็นลมแดด

    “ให้โอกาสปฏิเสธนะครับ”

    ยุนกิไม่ได้ตอบอะไรนอกจากกระพริบตาปริบ ๆ แล้วยืนแข็งทื่ออยู่กับที่

    “ไม่ปฎิเสธซะด้วย”

    ยุนกิก็ยังไม่ตอบอยู่ดี

    “หนังจะเข้าแล้วครับพี่” แทฮยองเปลี่ยนเรื่องด้วยความอารมณ์ดี ถึงยุนกิจะไม่ได้ตอบอะไรแต่หน้าแดง ๆ แบบที่มองจากร้อยเมตรก็เห็นแบบนี้มันทำให้เขาอารมณ์ดีจะตายยิ่งพอเดินมาคว้ามือยุนกิแล้วจูงมือให้เดินตามไปทางโรงหนังด้วยกันแล้วยุนกิก็ยอมแบบนี้...มันก็...

    น่ารัก...

    เขาเองก็ไม่ได้ตั้งตัวว่าจะพูดออกไปเหมือนกัน ยุนกิจะช็อกก็ไม่เห็นแปลก

    เรื่องแค่นี้แทฮยองให้เวลายุนกิได้อยู่แล้ว

    ก็ให้มาตั้งแต่ตอนที่ยังไม่รู้จักคำว่ารักไปแล้วนี่ : )



    ??????


    เยยยยย้ เขาเป็นแฟนกันแล้ว...หรือเปล่านะ

    ฝากติดตามด้วยนะคะ พอเข้าวันหลังๆเริ่มยากล่ะค่ะ5555555


    #วกสตร ติดแท็กหรือคอมเมนต์หน่อยน้า

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in