DAY 2 : Remote Control

Pairing : JEONGHAN x JISOO

TAG: #LMnvb

“พี่ ..ปิดแอร์ให้หน่อยสิ”

น้ำเสียงงัวเงียของจีซูดังขึ้น เด็กหนุ่มพูดทั้งที่ยังไม่ลืมตามือปัดป่ายหาผ้าห่มที่ตัวเองเตะออกตอนกลางคืน ก่อนจะคว้ามาห่อหุ้มกายเพื่อเพิ่มความอบอุ่นแม้อากาศจะเริ่มเย็นแล้ว แต่จีซูก็ยังติดนอนเปิดเครื่องปรับอากาศปัญหาจะอยู่ที่ตอนเช้า ที่อุณหภูมิจะต่ำลงในห้วงเวลาที่กำลังหลับสบายไม่มีใครอยากตื่น รวมถึงจองฮันที่นอนอยู่ข้าง ๆ ด้วย

“อืม..” ชายหนุ่มครางครึมในลำคอโดยที่ไม่ได้ขยับตัวสักนิดเดียว

“พี่จองฮัน ..” เมื่อไม่มีสัญญาณตอบรับจากจองฮัน จีซูก็พูดขึ้นมาอีกน้ำเสียงติดจะหงุดหงิดเล็กน้อย

“รีโมทอยู่ไหนล่ะ” พอเห็นว่าคนรักเริ่มงอแง จองฮันเลยยอมลุกขึ้นนั่งพยายามฝืนเปิดเปลือกตาเพื่อมองหารีโมท

“ไม่รู้ ก็เมื่อคืนพี่เป็นคนเปิดนี่” เด็กหนุ่มขยับตัวยุกยิก ผ้านวมผืนหนาไม่สามารถช่วยจีซูให้คลายความหนาวได้แล้วเด็กหนุ่มนอนห่อตัวเป็นกุ้ง แทบจะจมหายไปกับฟูกนอน

จองฮันชะเง้อดูแท่นวางรีโมทซึ่งว่างเปล่า ล้วงมือดูใต้ผ้าห่ม ใต้หมอนแต่ก็ไม่เจอ ชายหนุ่มเกาหัวแกรก จำไม่ได้ว่าเมื่อคืนหลังจากที่เปิดแอร์แล้วตัวเองเอาไปโยนไว้ที่ไหน แล้วตอนนี้ก็ไม่ได้มีแก่ใจจะมาหาด้วย ง่วงจะตายชัก

            “เร็วๆ สิพี่ ..ผมหนาวจะแย่แล้วเนี่ย”

            จีซูเอ่ยเร่งอันที่จริงแล้ว จองฮันไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าไอ้ตัวเล็กของเขานอนทับรีโมทอยู่หรือเปล่าไม่ก็ม้วนรวมกันอยู่ในกองผ้านวมผืนหนานี่นั่นแหละซึ่งจองฮันไม่อยากจะไปพลิกหาให้จีซูงอแงหรือเกรี้ยวกราดใส่เขาแต่เช้า

            ดังนั้นแล้ว..

            ถึงจะเป็นวิธีที่ได้กำไรไปหน่อยแต่ก็..

            “!!!?” จีซูสะดุ้งสุดตัวเมื่อผิวเนื้อเย็นเฉียบของตัวเองถูกทาบทับด้วยตัวอุ่น  ๆ ของจองฮันชายหนุ่มแก้ปัญหาด้วยวิธีสุดคลาสสิค นั่นก็คือคว้าตัวคนรักเข้ามากอดปกติพวกเขาแทบจะไม่ได้นอนกอดกันเท่าไหร่ เพราะต่างคนต่างนอนในท่าที่สบายของตัวเองโดยเฉพาะจีซูที่ขี้รำคาญมาก ..หรือรำคาญแค่เขาก็ไม่รู้ รายนี้ถึงจะยอมนอนเตียงเดียวกันแต่ก็ห่างเหินเสียจนไม่ต่างอะไรกับการที่จองฮันนอนคนเดียวเลยสักนิด ด้วยเหตุนี้การที่อยู่ดี ๆ จองฮันมานอนกอดจึงเป็นโมเมนต์ที่ชวนเขินอายมากสำหรับจีซู

            “หายหนาวยัง?”จองฮันกระซิบที่หลังคอของจีซู พลางกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอีก

            “ผมบอกให้พี่ปิดแอร์ไม่ได้ให้พี่มากอดนะ!” จีซูย่นคอหนี รู้สึกเสียวสันหลังวูบวาบ

            “หารีโมทไม่เจอ”

            “ก็หาให้เจอสิ!” คนโดนกอดใบหน้าเห่อร้อนเหมือนจะเป็นไข้ไม่รวมอาการใจเต้นจนแทบจะทะลุออกมาจากอกด้วย ตอนนี้ในห้องนอนของพวกเขามันเงียบมากมากเสียจนจีซูสัมผัสได้ถึงแรงเต้นของหัวใจตัวเองแน่นอนว่าจองฮันจะรู้สึกได้เช่นเดียวกัน

            จองฮันหลับตาพริ้มฝังจมูกลงกับแผ่นหลังของคนรัก ตอบเสียงงึมงำ

“ง่วง”

            ตั้งใจจะยั่วโมโหกันใช่ไหม!!

พอจีซูถามปุ๊บ จองฮันก็ตอบปั๊บ มันน่าหงุดหงิดที่จีซูประดักประเดิดกับท่านอนของพวกเขาจนหัวใจแทบจะระเบิดออกมาเต้นข้างนอกในขณะที่ตัวต้นเรื่องทำเหมือนไม่อะไรเกิดขึ้น และทำท่าจะหลับใส่กันดื้อ ๆ !

            “พี่จองฮัน..”

            จีซูลองส่งเสียงเรียก เผื่อว่าคนด้านหลังจะยังไม่หลับ

            “...”

            “พี่—“

            พูดไม่ทันขาดคำ จองฮันก็พลิกตัวจีซูให้หันหน้าเข้ามาหาบังคับให้เด็กหนุ่มนอนซุกที่อกของตัวเอง

            “เงียบได้แล้วจีซูพี่จะนอน”

            ทำเสียงเข้มเหมือนจะดุแต่การกระทำกลับตรงข้าม ..จองฮันกดจูบที่เรือนผมสีอ่อน จีซูหลับตาปี๋ตอนจองฮันแนบริมฝีปากลงมาไม่นานนัก จีซูก็ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอจากเจ้าของอ้อมกอด

            พี่จองฮันหลับไปแล้ว..

            หลับบ้างก็ได้..

            ก็ไม่หนาวแล้วนี่นา..