DAY 3 : Scream

Pairing : JEONGHAN x JISOO

TAG: #LMnvb

“ซูนยอง มึงใจเย็น ๆ ได้ไหมเนี่ย กูหัวใจจะวายแล้ว!!”จีซูตะโกนออกมาลั่นรถ หลังเพื่อนสนิทขับรถได้ชั่วสนิทใจมากตลอดชีวิตเกือบยี่สิบปีของจีซู เคยอาศัยนั่งรถของใครต่อใครมาหลายคน บ้างขับเก่งบ้างขับเร็ว บ้างยังขับไม่แข็ง แต่ขอสาบานกับแม่ย่านางหน้ารถตอนนี้เลยว่าจีซูไม่เคยเจอใครขับรถได้เหี้ยเท่าซูนยองมาก่อน!

“ก็พี่จองฮันรอมึงอยู่ไม่ใช่หรือไง ขืนมัวแต่หวานเย็นกูได้โดนผัวมึงแหกอกกันพอดี”

จริงอย่างที่ซูนยองว่านั่นแหละที่พวกเขารีบกันขนาดนี้เป็นเพราะว่าพี่จองฮันรอเขาอยู่

วันนี้เขามีนัดทำงานที่มหาวิทยาลัยกับเพื่อน อยู่กันจนห้องสมุดปิดถึงได้ฤกษ์แยกย้ายกันกลับตอนแรกพี่จองฮันก็จะมารับ แต่เขาไม่อยากรบกวนเพราะว่าพรุ่งนี้อีกฝ่ายต้องไปทำงานอยากให้พักผ่อนไปก่อนเลย ไม่ต้องรอเขาหากกลายเป็นว่าชายหนุ่มโทรหาเขาแทบทุกชั่วโมง จนเมื่อสิบห้านาทีที่แล้วที่โทรมาบอกว่ารอเขากลับบ้านอยู่นี่แหละ

“มึง ..เราไปได้เลยหรอวะ?” ซึงชอลที่นั่งอยู่ข้างหลังถามขึ้นมาหลังจากที่พวกเขาเพิ่งขับรถผ่านสี่แยก

“หืม ทำไมอะ?”

“เมื่อกี้ไม่ใช่ไฟแดงหรอวะ?”

“เออ กูก็ว่าไฟแดงนะ” จีซูก็ว่าเหมือนตัวเองเห็นไฟแดงแวบ ๆ

“อ้าวหรอ กูมองไม่เห็นอะ ช่างแม่ง”

ไอ้เวรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร!!! เขามีเพื่อนที่ขับรถเลวร้ายถึงขั้นฝ่าไฟแดงก็ไม่แยแสได้อย่างไรกันเนี่ย!

ผ่านไปราว 5 นาที เกือบจะถึงคอนโดของจีซูแล้ว ซูนยองก็ถามขึ้นมา

“จีซู ..ข้างหน้าทางตรงหรือทางโค้งวะ กูมองไม่เห็น” ซูนยองถามพลางหรี่ตาเพ่งมองถนนเบื้องหน้า

“มึงจะมองไม่เห็นอะไรนักหนาเนี่ย!”

“กูลืมเอาแว่นมา”

“มึงไม่ได้ใส่คอนแทคอยู่หรอ?” ซึงชอลถามอย่างสงสัยตอนทำงานเมื่อกี้มันก็ไม่ได้ใส่แว่นนี่หว่า จะมามองไม่เห็นอะไรตอนนี้

“กูเผลอขยี้ตาตอนออกจากห้องสมุด มันเลยฉีก ..กูทิ้งไปแล้ว”

“ชิบหาย! แล้วทำไมไม่บอก!!”

จีซูกับซึงชอลแทบจะกรีดร้องออกมาพร้อมกัน..นี่กูฝากชีวิตไว้กับคนสายตาสั้นสองร้อยที่ไม่ได้ใส่แว่นหรือเนี่ย!

ซึงชอลรีบบอกให้ซูนยองจอดรถข้างทาง เพื่อที่จะสลับเป็นคนขับเอง เพราะจีซูยังขับรถไม่เป็นระหว่างทางไปคอนโดจีซู ซึงชอลก็บ่นออกมาเสียยกใหญ่ เรื่องที่ซูนยองเร่งรีบจนไม่คำนึงถึงความปลอดภัยแย่กว่าการที่พี่จองฮันจะมาแหกอกพวกเขาหากจีซูเป็นอะไรไป คือการตายห่ายกคันนี่แหละดับอนาถกลางถนนเพราะคนขับสายตาสั้น คอนแทคเลนส์ขาด ไม่ใช่ปลายทางที่กูเล่าเรียนเด้ออออ

“โห ..รอจริงอะไรจริงวะ” ซึงชอลอุทาน เมื่อเห็นคนรักของเพื่อนยืนรออยู่ใต้คอนโดทั้งชุดนอน

“กูจะโดนไรเปล่าวะเนี่ย” จีซูกลืนน้ำลายฝืดคอพี่จองฮันไม่ชอบให้เขากลับบ้านดึกไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด ๆ  ก็ตาม เนื่องจากเป็นห่วงว่าจะเกิดอุบัติเหตุระหว่างทางแถมเมื่อครู่เขายังเอาตัวเองไปเสี่ยงตายมาจริง ๆ ด้วย

“ไม่หรอกมึง ..พี่เขาแค่เป็นห่วงน่า ..มึงอย่าบอกละกัน ว่าเมื่อกี้กูขับรถแบบมองไม่เห็นทางอะแหะ ๆ” ซูนยองยื่นหน้ามาหาจีซูพลางลูบไหล่ปลอบใจเพื่อน รวมถึงตัวเองด้วยขืนพี่จองฮันรู้ว่าเขาทำอะไรลงไป มีหวังโดนถลกหนังมาทำพรมเช็ดเท้าแน่ ๆ

“ทีงี้ทำมากลัวนะ ไอ้ห่า.. เอ้า ถึงแล้ว ลง ๆ”

“โอเค ขอบคุณมากพวกมึง กลับกันดี ๆ นะ”

“ไม่ต้องห่วง กูขับ” ซึงชอลว่าพลางปรายตามองซูนยองที่สลับมานั่งข้างหน้าแทนจีซูทำนองว่าตัวเองไม่มีทางขับรถชั่ว ๆ เหมือนซูนยองแน่นอน

“บายมึง เจอกันพรุ่งนี้!”

แต่ซูนยองก็ไม่รู้สึกรู้สาอะไรอยู่ดีนั่นแหละ

.

.

จีซูกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหาจองฮัน ชายหนุ่มยืนกอดอกรอยู่ แม้ใบหน้าจะดูง่วงงุนแต่ก็ยังมีรอยยิ้มประดับทำให้จีซูใจชื้น

“รอทำไมเนี่ย ทำไมไม่นอนไปก่อน” จีซูบ่นงุ้งงิ้ง มารอแบบนี้ ก็เท่ากับว่าที่เขาไม่ให้อีกฝ่ายไปรับมันเสียเปล่าน่ะสิ

“เราไม่ถึงบ้าน พี่จะหลับได้ไง” จองฮันตอบก่อนจะวาดแขนรั้งตัวจีซูเข้ามาหา ปลายจมูกโด่งฝังลงที่ไหล่ข้างซ้ายก่อนจะสลับไปข้างขวาแบบเร็ว ๆ

“พี่ทำอะไรเนี่ย!” คนที่อยู่ดี ๆ ก็ถูก “ดม” ร้องโวยวายออกมา

“ก็จะดูว่ามีกลิ่นเหล้าหรือเปล่า เผื่อหนีเที่ยวแล้วโกหกพี่”

“ผมไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย!” จีซูขมวดคิ้วฉับนัยน์ตาวาวโรจน์ บอกเลยว่าถ้าต่อจากนี้จองฮันพูดอะไรไม่เข้าหูอีก มีหวังโดนข่วนหน้าแน่ๆ

ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ

“ก็รู้ว่าไม่ใช่ ..แค่อยากหอมเฉย ๆ”

จองฮันตอบพลางผลิยิ้มจนตาปิด

“...”

จริงใจจนจีซูไปต่อไม่ถูก ..ร้ายกาจเกินไปแล้วผู้ชายคนนี้

“พี่ง่วงนอนมากแล้วใช่ไหมเนี่ย? รีบขึ้นไปนอนเลย เร็ว” จีซูเฉไฉรุนหลังจองฮันให้รีบขึ้นห้อง ชายหนุ่มก็ไม่ขัดศรัทธาจองฮันยื่นแขนไปโอบเอวให้จีซูเดินไปพร้อม ๆ กัน

“ไปสิ อยากนอนกอดเราจะแย่”

“ใครจะให้พี่กอดกัน!”

“ตัวเล็กของพี่ไง!”

“ไม่มีทาง! *($&*($&(*#)(*)”