เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
วันฝนตกเหมือนกับทุกวันSonia Anios
สาเหตุที่ต้องเรียงใจกลับบ้าน
  • ตอนแรกเริ่มทำงานประมาณมิถุนายน 2566 เรารู้สึกอยากจะเรียนรู้ แต่ก็รู้สึกกดดันจากบรรยากาศรอบ ๆ ตัว ไม่เฟรนด์ลี่เท่าที่ควร บรรยากาศขมุกขมัวเหมือนเมฆดำทะมึนอุ้มน้ำฝนที่พร้อมจะตกทุกมั่ว และไม่ใช่สายฝนฉ่ำเย็น แต่เป็นฝนกรด

    หัวหน้าสายตรงของเราโทรมาหาทุกเช้าว่าทำงานได้หรือยัง พร้อมลุยเดี่ยวไหม บางทีก็มาหา พาไปหาเพื่อนที่ภาควิชา แต่คนภาควิชาแนะนำตัว say hello แล้วก็จบ ไม่มีใครต่อบทสนทนา มีแต่ตัดบท พูดเรื่องหนังละครก็เงียบกริบ ที่นี่เค้าทำงานแบบไหนนะ แบบกงสีเลือดข้นคนจางไหม หัวหน้าพาไปเจอนักวิทย์ศิษย์เก่า นักวิทย์ชื่อจิ๊บ อัธยาศัยดีมาก น่าจะอ่อนกว่าเราปีนึง นักวิทย์เคยเป็นนักเรียน จบมาสี่ปีแล้ว เป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตนคนนึง หัวหน้าบอกว่ากิริยาท่าทางเราคล้ายกับจิ๊บ เป็นคนเงียบ ๆ ยิ้มอ่อน ๆ แต่ไม่มองแรงนะ

    ที่นี่เค้าจะค่อนข้างซีเรียสเรื่องการทำงานมาก ห้ามผิดพลาด จะโดนเฉ่งหูชาไปสามวันเจ็ดวัน และจะถูกเอาไปลืออีกนาน ช่วงระหว่างทำอาทิตย์แรกก็มีคนหน้าใหม่ ๆ แวะเวียนมาทำความรู้จัก  คนที่เป็นเลขาฯ หลักสูตรก็อยากรู้ว่าทำงานได้หรือยัง เสียงแบบรอไม่ได้ เราโชคดีที่หัวหน้าต่อสัญญาพี่เลี้ยงสามเดือนให้ช่วยสอน ช่วยดูแล สำหรับเรา พี่คนนี้เป็นออริจินอล เพราะเก่ากว่านี้ก็ไม่รู้จะควานหาตัวที่ไหน อีกคนที่ยังสาวแส้ก็ทำตัวเป็นมนุษย์ถ้ำ เข้าเหลี่ยมมุมห้อง พอเดินเข้าไปถาม ก็จะก้มหลบใต้โต๊ะ น้องเห็นนะ บางทีก็ใส่เสื้อฮู้ดรูดปิดหน้าเหมือนนางเอกเกาหลีรอมคอมที่ไปทำผิดมา กลัวพระเอกจำหน้าได้

    งานของเราเป็นงาน GB หรือเจเนรัลเบ๊ ทำทุกอย่าง เรารู้สึกไม่ใช่ตั้งแต่วันแรก ๆ ต้องนัดพบนักจิตวิทยาเสียแล้ว แล้วก็ลองจิตบำบัดดู มันช่วยให้ทำต่อไปได้ จนได้เรียนรู้-ตกตะกอนชีวิตบางอย่าง แต่ไม่ใช่สิ่งที่จะทนทำได้ตลอดชีวิตแน่ ๆ เลยขอบาย

    ตอนนั้นเราแอบรู้สึกว่ามันเป็นการ sugarcoat เราใส่น้ำตาลในเรื่องขม ๆ จนคนรับฟังเรื่องเล่ารู้สึกว่ามัน toxic มาก อย่าหาข้อแก้ตัวว่างานนี้ยังดีเลย ถ้าไม่ใช่เรื่องเงิน เผ่นไปเร็วกว่านี้อีก รุ่นนี้ไม่กลัวเสียประวัติ มันก็คงจะเสียที่นี่ที่แรก เพราะที่อื่นก็ทำเกือบสองปี ใครจะมองว่าน้อยปี ไม่นานก็ไม่รู้สิ

    พี่โจ้บอกว่าตอนแรก ๆ พี่ก็ไม่อยากบอก เห็นอยากทำก็ลองดู แต่ว่าตอนนี้ถึงเวลาแล้ว พี่จะบอกว่ามันไม่แปลกที่จบแบบนี้ เพราะมันไม่ใช่ตัวเราแต่แรกไง พี่รู้สึกว่าการพยายามปรับตัวให้เข้ากับงานนี้ มันเหมือนพยายามเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่เราอยู่ นี่แหละเราถึงต้องเขียน เพื่อจูนตัวเองให้ใกล้เคียงกับความเป็นเรามากที่สุด

    เมื่อได้กลับบ้านอีกรอบ ตอนนี้เป็น home จริง ๆ  เป็นคนที่อ่อนไหว ร้องไห้กับอะไรง่าย ๆ ตอนนี้ไม่ต้องอดทน เก็บความรู้สึกแล้ว อยากร้องก็ร้องออกมา ไม่ต้องระวังคำพูดที่จะดูไม่บริการอีกแล้ว เพราะจบหน้าที่แล้ว

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in