ดินเป็นคนติดหมอนข้าง

     ก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ

     จะผ่านไปกี่ปี มันก็ยังคงเป็นแบบนี้

     ตั้งแต่วันที่เขาเลือกที่จะทิ้งหมอนข้างใบโปรดลงไปไว้ที่พื้น ให้พื้นที่ของเตียงชั้นสองแคบๆนั่นมันเยอะพอสำหรับสองคนนอน

     เพราะต้องเปลี่ยนจากหมอนใบที่เพิ่งปามันทิ้งไปเมื่อครู่ เป็นร่างผอมๆของเพื่อนสนิท เพื่อที่เขาจะได้นอนหลับก่อนเที่ยงคืนเสียที

     และใช่ มันได้ผล

     จนถึงตอนนี้ เตียงกว้างกว่าเดิมเพราะย้ายหอมาตั้งแต่เข้ามหาลัย พฤติกรรมก็ยังไม่เปลี่ยน

.

.

     หรือแค่ไม่คิดจะเปลี่ยนมันกันแน่?

.

.

     “ไปไหน”

     ผมเอ่ยถาม ท่ามกลางความมืด ทั้งที่ยังหลับตาอยู่นั่นแหละ

     จริงๆก็รู้สึกถึงแรงขยุกขยิกมาซักพักแล้ว จนมั่นใจว่าเพื่อน ที่ตอนนี้มีสถานะเพิ่มขึ้นมาอีกอย่างเป็นหมอนข้างทำท่าจะลุกออกไป

     “ก็กลับไปนอนที่เราไง”

     ผมขมวดคิ้ว จนใจลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก ส่งมือมาขยี้ตานิดหน่อย

     กำลังจะหลับแล้วแท้ๆ

     “ไม่ต้องไป”

     “อ้าว”

     “กลับมา ไม่ต้องไปแล้ว”

     “แต่ดิน—“

     มันยากนิดหน่อยที่จะพูดให้รู้เรื่องในตอนที่รู้สึกง่วงจนแทบลืมตาไม่ขึ้น

     “ไม่ต้องลุกกลับไปนอนที่เดิมแล้ว อยู่แบบนี้แหละ”

     ผมไม่มั่นใจว่าพูดออกไปถูกไวยากรณ์ หรือใช้คำศัพท์ถูกต้องหรือเปล่า

     จะเผลอพูดอะไรชวนเข้าใจผิดไปหรือเปล่า

     แต่ตอนนั้นใครมันสนกัน

.

.

     ไม่รู้ไม่ชี้แล้ว

     เตือนแล้วนะ

     มาทำให้ติดเอง 

     อยู่รับผิดชอบไปเลยทั้งคืน

.

.

     (ข้ออ้างทั้งนั้นแหละ จริงๆกอดหมอนข้างใบเก่าก็ได้)

((ไม่รู้ไม่ชี้แระ))