ใครๆต่างก็บอกว่าชีวิตรักของเขาราวกับเนื้อเรื่องในนิยายวายแนวรักหวานแหวว

ไอ้การเกิดมาเป็นผู้ชายหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม ผิวพรรณขาวผ่องจรดปลายนิ้วเพราะคุณแม่จับทาครีมบำรุงแต่เด็ก ตัวผอมบาง ไซส์เท้า39 ส่วนสูงไม่ถึง175 มีอะไรอีกนะ

อ่อ รอบเอว26 แม่งเล็กกว่าผู้หญิงบางคนอีก

โคตรเกย์รับในนิยายเลย

และใช่ รสนิยมของเขานั้นชัดเจนมาตั้งแต่ช่วงอายุ14-15

เรื่องทั้งหมดเกิดจากคุณแม่ที่ชอบดูแลเขาราวกับเขาเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ทั้งการพูดจา การดูแล การอบรมสั่งสอน ทั้งบอกว่าต้องทำตัวดีๆ ทำตัวเรียบร้อย เข้มงวดกับเขามากเป็นพิเศษ อย่ากระโตกกระตาก อย่าเล่นซนจนได้แผล ให้พูดจาเพราะๆน่ารักๆ ไม่เหมือนเด็กผู้ชายบ้านอื่นๆที่ค่อนข้างจะโดนปล่อยให้เล่นซนไปตามวัย

อันที่จริง บ้านอื่นเค้าก็คงสอนมาเหมือนกัน แต่ธรรมชาติของเด็กผู้ชายก็คงอยากเล่นซนไปตามประสา

แต่ไม่ใช่กับเขาแล้วล่ะคนนึง ออกจะชอบมันด้วยซ้ำ

เขาไม่ได้อยากเป็นผู้หญิง ไม่เคยอยากไว้ผมยาว แต่งหน้าทาปากสวยๆ มีหน้าอกหน้าใจ หรือรูปร่างโค้งเว้าสวยงามอะไรแบบนั้น เขาพอใจในร่างกายที่เป็นผู้ชายของตัวเอง แต่มันก็แค่—

แค่อยากจะถูกดูแล ถูกเอาใจใส่มากเป็นพิเศษอะไรอย่างนั้นน่ะ

คำพูดหวานๆ น้ำเสียงนุ่มๆที่ผู้ชายใช้คุยกับผู้หญิง หรือที่คุณพ่อคุณแม่ใช้คุยกับลูกสาวมันก็น่ารักออกจะตายไป

เขาก็แค่อยากจะได้รับอะไรอย่างนั้นบ้าง

พอเริ่มโตขึ้น ความรักในวัยเด็กเริ่มเข้ามาพัวพันในชีวิต เขาปฏิเสธเด็กผู้หญิงทุกคนที่ผ่านเข้ามา แต่กลับชอบแอบไปมองพวกรุ่นพี่ม.ปลายที่สนามบาสทุกๆเย็น

เขาตกหลุมรักรุ่นพี่คนหนึ่งตั้งแต่วันแรกที่เห็นหน้า เรียกภาษานิยายหน่อยๆก็คงจะเป็นรักแรกพบ ความรู้สึกถึงก้อนเนื้อในอกที่เต้นตุบไม่เป็นจังหวะ หายใจไม่เต็มปอด ราวกับมีผีเสื้อนับล้านตัวบินอยู่ในช่องท้อง

นิยายรักของเขาถูกเขียนปฐมบทขึ้นเมื่อรุ่นพี่คนนั้นหันมาสบตากับเขาเข้าอย่างจังพร้อมรอยยิ้มที่เขามองว่ามันอบอุ่นที่สุดในโลก

เราตกลงคบกันหลังจากคุยกันมาได้เกือบปี ไม่รู้ว่ามันจะโชคดีไปไหนที่อีกฝ่ายนั้นแสดงออกอย่างชัดเจนว่าชอบผู้ชายอย่างเขาเหมือนกัน หลังจากที่คุยกันจนทราบถึงรสนิยมของเขาแล้วนั้น เจ้าตัวก็ปฏิบัติกับเขาราวกับที่ปฏิบัติกับเด็กผู้หญิงจริงๆ

"งั้นพี่ใช้คำว่าหนูดีมั้ย"

"พี่ ไม่เอา"

"อ้าว ทำไม"

"...."
"เขิน"

"555555"
"น่ารัก"

"มาน่ารักอะไรล่ะ"

"ก็หนูไงคะที่น่ารัก"

"พี่!!"

ในวันสอบวันสุดท้ายของชีวิตมัธยมต้น วันที่เขาตัดสินใจเทนัดเพื่อนสนิทอย่างเสือเพื่อไปกินของหวานกับรุ่นพี่ที่เขาแสดงออกอย่างชัดเจนว่าชอบมาตลอดตามคำชวน

วันนั้นที่หัวใจเขาเต้นแรงกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา ตอนที่ฝ่ามือของอีกฝ่ายส่งมาเช็ดน้ำตาที่ใบหน้าของเขาออกให้ด้วยความอ่อนโยน

ฉากในนิยายปะวะ

พี่เขาตัวสูงกว่ามาก จินตนาการภาพเด็กมอสามที่ตัวเท่าปลายคางนักบาสโรงเรียน

ขนาดส่วนสูงยังนิยายเลย เชี่ย

"ร้องไห้ทำไม"

"ก็ดีใจ"

"?"

"คิดว่าพี่จะไม่ชอบ"

"ฮ่ะ?"
"พี่ก็แสดงออกว่าชอบหนูมาตลอด"

"อย่าใช้คำนั้นนะ"

"ทำไมคะ"

"พี่พอร์ช!!"

"เอ้า"

"ฮือ"
"เขินเป็นเหมือนกันปะวะ"

และจะพูดครั้งสุดท้ายว่าแม่งเอ้ย

ชีวิตเขาเหมือนหลุดมาอยู่ในนิยายวายจริงๆนั่นแหละ

———