"นี่ พี่จิงครับ"

“หื้อ?”

จิงจังที่นอนเอาใบหน้าเกยหมอนใบโตเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์มือถือตามเสียงเรียกของคนเป็นรุ่นน้อง เรียวคิ้วเลิกขึ้นพร้อมเสียงตอบรับในลำคอ

น้ำเสียงดูจริงจังกว่าปกติแฮะ ใจไม่ดีเลย...

"ผมรู้นะว่าพี่สนิทกับเพื่อนผู้ชายเยอะแต่ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้มั้ยอะ"

ชายขี้บ่นอีกแล้ว- คิดในใจพลางยันตัวขึ้นมานั่งฟังดีๆ กดล็อคหน้าจอโทรศัพท์มือถือเครื่องบางแล้วโดยนมันไปไว้มุมใดมุมหนึ่งของเตียง

"ถึงผมจะยังไม่ได้เป็นแฟนพี่แต่ผมก็หึงก็หวงเป็นนา"

“ชายขี้บ่นอ่---”

"พี่ชอบผมบ้างรึเปล่าครับ พี่ทำท่าเหมือนจะชอบผมหลายครั้งแล้วแต่มันก็ไม่ได้ชัดเจนขนาดนั้นอะ"

คนเป็นรุ่นพี่ยังไม่ทันพูดจบประโยคดีด้วยซ้ำ น้ำเสียงติดจะหงุดหงิดของคนเป็นรุ่นน้องก็พูด —หรือว่าบ่นนั่นแหละ ก็ดันแทรกขึ้นมาเสียก่อนจนจิงจังเบ้ปาก ใบหน้าง้ำงอเหมือนตอนโดนป๊าบ่นไม่มีผิด

"ไม่พูดเรื่องนั้นดีกว่า"

"คราวหลังถ้าอยากเล่นกับผู้ชายแมนๆก็มาหาผมซี่ ถึงจะไม่ได้เล่นบาสเป็นหลักแต่ก็เล่นเป็นนะ"

ไม่ทนฟังแล้วได้มั้ยอะ

"เข้าใจรึเปล่า ผมหึงอะ---เฮ้ยพี่!"

ชายร้องเสียงลั่นเมื่ออยู่ๆ เจ้าของฝ่ามือเล็กก็ใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักไหล่เขาให้ล้มลงไปนอนกับเตียง ตามด้วยถูกผ้าห่มผืนหนาของเจ้าของห้องซึ่งไปดึงมาตอนไหนไม่รู้คลุมทับอีกที จิงจังกางขาขึ้นคร่อมบริเวณหน้าท้อง ใช้หัวเข่ากับมือทั้งสองข้างกดผ้าเอาไว้ไม่ให้คนใต้ผ้าที่พยายามจะขัดขืนอยู่ซักพักนั้นหลุดออกมาจากอาณัติ

ความหนาของผ้าที่ถึงแม้จะไม่มากเท่าไหร่ แต่เมื่อปะปนกับลมหายใจร้อนๆของตัวเองมันทำให้เขารู้สึกอัดอึด อีกทั้งความรู้สึกที่เหมือนมีอะไรมากดตรงหน้าผากอีก

“ชายขี้บ่น”

“เลิกดิ้นได้แล้ว”

เอ่ยเพียงสั้นๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะทิ้งน้ำหนักลงไปนั่งอยู่บนตัวคนเป็นรุ่นน้องโดยที่ปล่อยมือออกจากผ้าที่ถูกกดทับเอาไว้ให้อีกฝ่ายหายใจได้สะดวก แล้วผละมือมาค้ำยันผนังตรงหน้าให้ง่ายต่อการทรงตัว

“แต่งตัวมาอ่อยก็แล้ว ทำให้หึงก็แล้ว คนแถวนี้ก็ไม่ยอมขอเป็นแฟนซักที พี่เหนื่อยอะ หมั่นไส้ก็เลยต้องแกล้งทำเป็นไม่ได้ชอบเธอไงเจ้าบ้า”

“นี่ก็เปิดทางให้สุดๆแล้วก็ยังทำตัวโง่อยู่ได้ ต้องให้อ่อยอีกนานแค่ไหนถึงจะพออ่ะ”

“มัวแต่หวงอยู่ได้ รู้ว่าไม่มีสิทธิหวงก็ทำให้ตัวเองมีสิทธิซักทีสิ”