แต่ยามเช้าที่ปลายเท้าของเธอแตะบันไดไม้ มักจะยินเสียงกีต้าร์ที่หนีบคาโปไว้ที่เฟร็ดสอง เล่าเพลงกล่อมเด็กที่แต่งให้หนูน้อยข้างบ้าน กระพริบตาปริบๆ เมื่อใด เธอก็เห็นมันวางอยู่มุมเดิม หกสายคลุกฝุ่นอยู่กับปิ๊กที่คาดไว้ตรงวงกลมกลาง

เป็นกลิ่นคะน้าผัดน้ำมันหอยที่แอบใส่ชูรสลงไปเสี้ยวช้อนชา เขาเป็นคนไม่ทานอาหารรสจัดเวลาเช้า จึงมักจะประกอบแต่อาหารสุขภาพ ซึ่งความจริงก็แค่วัตถุดิบที่ขึ้นรกในสวนหลังบ้านเท่านั้นเอง 

จักรยานก็วางอยู่ตรงนั้น ตบแต่งมันอยู่นานวัน แต่ไม่เคยแตะปั่น สัมผัสกระดิ่งข้างแฮนด์ข้างซ้ายไปซื้อของที่ตลาด เขาชอบอยู่ติดบ้าน ทานกาแฟของเธอ และบังคับให้เธอทานกาแฟไม่ละลายน้ำตาลของเขา

มองลอดหน้าต่างไปแล้วเห็นสวนที่รกร้าง เธอไม่ปลูกต้นไม้ ไม่พิศมัยมันในโมงยามที่ศัตรูพืชรุกไล่ เธอไม่ทานคะน้าผัดน้ำมันหอยแล้ว สวนจึงไม่จำเป็นอีกต่อไป 

เธอถือว่าหญ้าเขียวเป็นไม้ประดับที่งดงาม จึงปล่อยมันไว้เช่นนั้น มีบ้างเหมือนกันที่ลากเก้าอี้ไม้ไปนั่งตรงกลางสวนแล้วไม่ทำอะไรเลยนอกจากจ้องเส้นกราฟที่พลิ้วไหวของมัน คำนวณออกมาได้เป็นใบหน้าของเขา พิกเซลเป็นรอยยิ้มขื่นๆ บ่นอุบว่าทำไมไม่แต่งสวนให้เป็นระเบียบเรียบร้อย

หลังจากนั้นเธอจะลากเก้าอี้เข้าบ้าน และตะโกนใส่รูปภูเขาติดผนังที่ได้มาในงานถนนคนเดินที่ประเทศโลกที่สาม ว่าทำไมเขาไม่รู้จักมาช่วยเธอดูแลบ้านบ้าง หญิงเพี้ยน สติไม่สมประดี ใช้ชีวิตแกนๆ ในบ้านกึ่งปูนกึ่งไม้ด้วยความรอบจัด 

ไม่รู้อะไรเลยนอกจากตื่นนอน และหลับไป

จนถึงขั้นสุดท้าย เธอได้ยินเขาหัวเราะ ก้องกังวาน ดอกไม้ไม่บาน จานบินส่งสัญญาณต่อไม่ติด ตรงข้ามสายตาเป็นรูปวาดลายเส้นฝีมือเขา พอร์ตเทรตของสองเรา มันสั่นไหวในประกายตา

 เธอค่อยๆ หลับตา พริ้มไปกับวันพรุ่งนี้ แล้วเริ่มหัวเราะเสียงดัง กังวาน ดอกไม้บาน จานบินต่อสัญญาณชัดเจน

จากที่ไหนสักแห่ง เสียงหัวเราะประสานกัน พ้องเข้ากับแดดอ่อนยามเช้า และเสียงกริ่งของจักรยานบนแฮนด์ด้านซ้าย...ที่ไม่มีใครได้แตะต้อง

เธออยากเลิกคิดถึงเขา แต่ก็เศร้าเพราะการเลิกคิดถึงเรามันเศร้ากว่านั้น