ในนิยายมีคำว่า จิตไม่นิ่งพอที่จะรอให้น้ำค้างหยอดผ่านรูเข็มได้

เธอนื่งไป 

และเธอเสียเวลาไปกับการมองหาเขาในดวงตาของเธอเอง

เขาช่างเหมือนขิงอบแห้ง มันไม่อร่อยเลย ไม่เลย รสชาติปรัมปราเหมือนสมุนไพรในป่าบอลลูน แต่เธอจะตั้งมันไว้ข้างกล่องทิชชู และเปิดแกร็กออกมาเมื่อไม่รู้จะทำอะไร

ดวงตาเธอคงหวานเหมือนตาลเชื่อม สนิมเลอะเลือน แว่นเลอะเกลื่อนสายตาเขาจนเมามายไปหมด

ชั่วโมงนั้นเขาไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากคุยกันเรื่องหน้าม้าของเธอ แต่ไม่มีใครสนใจเรื่องหน้าม้าอะไรนั่นเลย

เขาเห็นเธอในพายุฝนของต้นฤดูใบไม้ผลิ บกพร่อง ดูไม่น่าจะเข้ากันได้ แต่ใบไม้สีส้มเหล่านั้นพอโดนโปรยน้ำโหมแล้วก็สวยงามชัดเจนจนไม่อยากสืบสายตาไปมองที่อื่น

แฟชันของรัสเซียในยุค 60 ทำให้เธอเหมือนดอกซากุระในอวกาศ สูดเผินๆ กลิ่นแชมพูของเธอคล้ายอาซาเลียพันปี แต่เธอก็ยังมีดวงตาที่เย็นชื่นยิ่งกว่าฝนใต้ร่มของคู่รัก

เขาเองก็เป็นมนุษย์เสียขนาดนี้ ชอบใส่แค่สูทผิดไซส์หยาบๆ แว่นทรงโต๊ะญี่ปุ่น และมีกลิ่นของความน่าอายวนเวียนอยู่ไปทั่ว

เขาเห็นรอยยิ้มแบบเด็กๆ แบบนั้นอีกครั้งตอนที่เธอเมา ไฟโคมส่องหน้าพาดไปครึ่งตา ปากเผยอน้อยๆ งานเลี้ยงรุ่นไม่ได้ทำให้เธอเปลี่ยนไปเท่าไหร่เลย

 ยังชอบพิงศีรษะเข้าหาผนัง ผุดผุยถ้อยคำไร้สาระใส่อากาศหวังว่าคงไม่มีใครติดใจจะฟัง หลบตาเขาเท่าที่จะทำได้ สุดท้ายจึงเลือกที่จะฟุบไปกางกองเบียร์เพื่อตัดปัญหา