สาบานว่ามันคือความจริงสำหรับการจั่วชื่อมาแบบนั้น เป็นหนังสือที่อ่านแล้วจะอ้วกจริง ๆ จนต้องเลิกอ่านไปเลยหลังจากอ่านไปสองพาร์ท และไม่มีการอ่านต่อแล้ว เรายอมแพ้เพราะทนไม่ไหว ดังนั้นเนื้อหาต่อไปนี้จะกล่าวถึงแค่ช่วงที่เราอ่านถึงเท่านั้น

หลินอี้หาน (ผู้เขียนหนังสือเล่มนี้) ฆ่าตัวตายไม่นานหลังจากหนังสือได้ถูกตีีพิมพ์ นวนิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อ ฝางซือฉี ถูกข่มขืนโดย หลี่กั๋วหัว อาจารย์สอนภาษาจีนที่เป็นเพื่อนบ้าน โดยหลอกใช้ความเคารพชื่นชมของเธอในการล่วงละเมิดทางเพศ 

- - - - - - - - - - 

บางส่วนจากในหนังสือที่ทำให้เราจะอ้วกด้วยความขยะแขยง ขอยกมาประกอบการตัดสินใจสำหรับคนที่ไม่แน่ใจว่าจะอ่านไหวมั้ยแต่สนใจนะคะ

- - - - - - - - - - 

ทั้งนี้ทั้งนั้นที่เราบอกว่าจะอ้วกคือไม่ได้หมายความว่านี่เป็นนวนิยายที่แย่อะไรแบบนั้น เพียงแต่ว่าตัวหนังสือที่ถูกถ่ายทอดออกมามันมีน้ำหนักมากเกินไป (จนเกินกว่าจะรับไหวกับความดำมืดพวกนี้) โดยส่วนตัวเราคิดว่ามันเป็นนิยายที่ดีที่กะเทาะปัญหาสังคมออกมา ลองนึกดูว่ามีฝางซือฉีบนโลกใบนี้กี่คน? และเหตุการณ์ที่ฝางซือฉีพบเจอมีคนทำให้มันเกิดขึ้นมาแล้วกี่ครั้ง? แน่นอนว่ามันจะเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าในสังคมด้วยอัตราที่ถี่มากกว่านี้ถ้าเรายังไม่ตระหนักถึงว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นว่ามันเป็นอาชญากรรมร้ายแรงและทำให้คน ๆ หนึ่งต้องเจ็บปวดและมีบาดแผลไปตลอดชั่วชีวิต (หรือบางคนอาจจะเลือกที่จะจบชีวิตตัวเองเหมือนเช่นผู้เขียน)

จริง ๆ นอกจากเรื่องข่มขืนแล้วยังมีประเด็นความรุนแรงที่ผู้หญิงตกเป็นเหยื่อด้วย เพียงแต่เราอ่านไปได้นิดเดียวอย่างที่เขียนไปข้างต้น มีเรื่องการเพิกเฉยกับปัญหาที่เกิดขึ้นของคนในสังคม อาจกล่าวได้ว่าสังคมทั้งสังคมกำลังหลับหูหลับตาและเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เกิดปัญหา เหมือนที่ปกด้านหลังของหนังสือที่มีคำวิจารณ์หนังสือของไช่อี๋เหวินได้เขียนเอาไว้

End.

#mairumaichie