ฉันหยุดพักและเงยหน้าขึ้นมองที่ยอดเขา อีกไม่ไกลก็จะถึงแล้ว ตอนนี้ร่างกายประท้วงไม่หยุด กล้ามเนื้อขาที่ปวดตุบๆ อยากจะหยุดนั่งเสียให้ได้ ไหล่เมื่อยไปหมดจากน้ำหนักเป้ที่ถ่วงอยู่บนหลังชุ่มเหงื่อ เสียงเดียวที่ได้ยินตอนนี้คือเสียงหอบหายใจหนักของตัวเอง...
นึกย้อนกลับไปเมื่อปีที่แล้ว ฉันไม่ชอบการเดินเลย ฉันเกลียดอากาศร้อน ไม่ชอบมีเหงื่อ และไม่เคยเข้าใจเหตุผลว่าทำไมถึงมีคนที่ชอบเดินป่าเดินเขา? ถ้าอยากดูวิวสวยๆ ก็ไปที่ที่มันมีกระเช้า มีถนนผ่านสิ จะเดินให้เหนื่อยทำไม?
แต่ลองก้มดูตัวเองตอนนี้แล้วอดขำไม่ได้ สารรูปมอมแมมหลังจากเดินขึ้นเขามาหลายชั่วโมง กางเกงเปื้อนโคลนทั้งตัว รองเท้าไม่ต้องพูดถึง เลอะโคลนจนมองแทบไม่เห็นดีไซน์ สี หรือยี่ห้ออะไรทั้งนั้น หน้าผากชุ่มเหงื่อจนไหลมาเข้าตาต้องคอยเอาแขนเสื้อเช็ดอยู่บ่อยๆ ถ้าเป็นสมัยก่อนฉันคงหนีกลับแล้ว แต่มาตอนนี้ฉันกลับชอบเสียด้วยซ้ำ
มาถึงวันนี้ฉันเข้าใจแล้วว่า ทำไมหลายๆ คนถึงหลงใหลกิจกรรมแสนเหนื่อยนี้นัก หลังจากครั้งแรกที่ฉันจับพลัดจับผลูไปเดินขึ้นภูเขาไฟสตรอมโบลี่ ฉันบอกตัวเองว่าไม่เอาอีกแล้ว จนมาครั้งที่สอง ที่เทือกเขาอัลไต ประเทศรัสเซีย ฉันก็ยังย้ำกับตัวเองคำเดิมว่าไม่เอาอีกแล้ว จนครั้งที่สาม สี่ ห้า มาวันนี้ไม่รู้ว่าครั้งที่เท่าไหร่ แต่ที่รู้คือภูเขาได้หัวใจฉันไปแล้ว
สำหรับฉัน ภูเขาคือห้องเรียนที่สอนให้ฉันรู้จักการต่อสู้ รู้จักยอมแพ้ ได้พบมิตรภาพและความรัก เผชิญหน้ากับธรรมชาติของชีวิต ความเสียใจ จากการลา และการกลับมาทำความรู้จักกับตัวเองอีกครั้ง
ภูเขา คือ ที่ที่ความเงียบเป็นเสียงที่ดังที่สุดของวัน
ภูเขา คือ ที่รักษาใจ
ภูเขา คือ ที่ที่ทำให้เราจำได้ว่าตัวเราเล็กนิดเดียว
นี่ก็พักนานแล้ว เอาล่ะ! ผูกเชือกรองเท้าให้แน่น หายใจลึกๆ แล้วเดินกันต่อ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in