“เธอต้องไปขึ้นภูเขาไฟบียาร์ริกา (Villarrica) ที่เมืองปูกอน (Pucon) เชื่อฉัน”

คุณลุงอัลเบิร์ตนักเดินทางสุดเก๋าชาวเยอรมันที่เจอกันที่โฮสเทลในกรุงซานติอาโก้ย้ำนักย้ำหนาก่อนจะลากัน หลังจากรู้ว่าฉันยังไม่มีแผนตายตัวในการเดินทางลงใต้ จะไม่เชื่อเขาก็กระไรอยู่ เพราะลุงอัลเบิร์ตเล่าว่าเขาเคยขึ้นภูเขาไฟ เดินป่า ขับรถจากเหนือจรดใต้อยู่ในประเทศชิลีมาหลายต่อหลายครั้ง

“พอขึ้นไปถึงยอด จากตรงนั้นเธอจะเห็นภูเขาไฟที่สูงพ้นเมฆขึ้นไปหลายแห่งในระดับสายตา แล้วถ้ามองผ่านหมู่เมฆลงไปก็จะเห็นทะเลสาบสีฟ้าอยู่รายรอบ น่าทึ่งมั้ยล่ะ เหมือนอยู่บนสวรรค์เลย”

“โหลุง! บรรยายซะขนาดนี้ก็คงต้องไปแล้วล่ะ ว่าแต่หนูจะไหวรึเปล่า ไม่ถนัดเรื่องปีนเขาเลยค่ะ มันยากมากมั้ย?” ฉันถามด้วยสงสัยในกำลังขาและกำลังใจของตัวเอง เพราะหลังจากขึ้นเขาในประเทศรัสเซียตอนเส้นทางสายทรานส์ไซบีเรีย ก็ยังไม่เคยไปขึ้นเขาที่ไหนอีก และครั้งนั้นก็เรียกได้ว่าคลานกันลงมาเลย

“ไหวอยู่แล้ว ลุงยังไหวเลย!” ลุงอัลเบิร์ตตอบเสียงหนักแน่นพร้อมส่งยิ้มกว้าง

“โห! ก็ลุงฟิตขนาดนี้ แต่ยังไงหนูก็จะสู้แล้วกัน ลุงเดินทางดีๆ นะคะ” คุณลุงอัลเบิร์ตกำลังจะขึ้นรถไปสนามบินเพื่อเดินทางกลับประเทศเยอรมนีหลังจากเที่ยวอยู่ในชิลีมาหนึ่งเดือนกว่าๆ

“เราก็โชคดีเหมือนกัน อย่าลืมไปขึ้นภูเขาไฟให้ได้นะ” คุณลุงยังคงย้ำเหมือนสังเกตเห็นความลังเลของฉัน