ขอ หา เคาะ - me — 2 0 2 1

— ผู้หลงทาง ;
ต้องไปทางใด

ผู้กระหาย
ต้องดื่มกินสิ่งใด

ผู้หนาวเหน็บ
ต้องหลบซุกเข้าที่ใด

“Ask and it will be given to you; seek and you will find; knock and the door will be opened to you.”
‭‭Matthew‬ ‭7:7‬ ‭

เมื่อขอก็จะได้
เมื่อหาก็จะพบ
เมื่อเคาะก็จะเปิด

;

สายฝนยังคงโปรยปราย
มีวันที่ฝนหยุดตกเหมือนกัน
แต่อีกสักวัน — มันจะเริ่มระบำอีกครา

วันคืนของมนุษย์ที่มีดวงตาบอบช้ำ
วันคืนของพวกเขา เป็นดั่งที่รองซับน้ำตา
ดวงตาของใครสักผู้หนึ่งนั้น
ทิ้งร่องรอยแห่งชีวิต
ทั้งเจ็บปวด ทั้งรื่นรมย์

วันคืนไร้หนทาง
กายนิ่งสงัด
แต่ใจพล่านพลุ่ก

หยุดลุกเดิน
แล้วเผชิญหน้ากับเสียง
— ข้างในใจ

มันพูดกับเธอว่าอะไร ... ?
เหตุใดกันหนอ ที่ชีวิตซวนเซ
เขวผลัด ;

หากวินิจจิตไข
คงพบสาเหตุมากมาย

เสียงนั้นดังอย่างไร
อาจไม่สำคัญ — เท่ากับ
เธอตอบมันกลับไป
ว่าอย่างไร ?

บางครั้งแน่นิ่งไร้คำตอบ
ขอให้เธอหยุดพัก
หาเก้าอี้แล้ววางแขน
แนบลง บนบางสิ่ง
สูดลมหายใจ

ไม่ต้องคิดอะไร
ฟังแค่ตัวเองก็พอ

วางมือของเธอ
จากภาระซึ่งสิ่ง
โลกที่แบก
ความรู้สึกที่หนัก
น้ำตาที่นองเจิ่ง

แล้วปล่อยให้โลกทั้งใบของเธอ
ไว้ในมือที่ใหญ่กว่าชีวิต
มือที่สร้างเธอขึ้นมา , ให้เกิดกำเนิด
มือที่จะโอบอุ้มเธอ , ให้รอดปลอดภัย วัน ต่อ วัน
มือที่จะพยุงรั้งเธอ , ให้ไม่ล้มขมำ
มือที่จะฉุดเธอขึ้น , หากวันใดที่พลาดท่่าล้มลง

โปรดเถิดพระเจ้า เพราะพระองค์เป็นมือคู่นั้น

หากในตอนนี้ฉันมีสิทธิ์ได้ร้องขอ —
ฉันคงไม่ขอให้ความทุกข์หายไป
เพราะหากนั่นมันจะเป็นส่วนหนึ่งของการเติบโต ...

และรสชาติขมขื่นของความทุกข์นั้น
จะช่วยขับเน้นให้รสหวานของความสุขเป็นเรื่องน่าปรีดี

ฉันจึงขอให้ ;

• ยามใดที่เจอทุกข์ ขอให้ผ่านพ้น
• ยามใดที่อ่อนแรง ขอให้มีแรงอีกครั้ง
• ยามใดที่มืดมนจนมองไม่เห็นความรัก
แต่ขอให้หัวใจ ยังคงรับรู้สัมผัส — อย่าให้ฉันหรือให้ใครใครต้องโดดเดี่ยวอีกเลย

อย่าเลย

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น