มนุษย์ไร้ซึ่งปีก แล้วเหตุใดจึงปรารถนาที่จะโบยบินสักครั้งในชีวิต ? - me

วันนี้เป็นอีกวันที่แดดแรง
ฟ้าโปร่ง — แต่กลับมีพายุกระหน่ำมาเยือนในยามค่ำคืน ไร้ซึ่งสัญญาณบอก ว่าวันนี้จะมีพายุ

ฉันนั่งมองออกไป
ละอองฝนจากที่ไกลๆ ถูกเททับวิวตึกตรงหน้า
จากที่ไกล ๆ มาจนถึงใกล้ๆ ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
สักพัก ฝนก็สาดซัดเข้ามา ปะทะใบหน้า
มันเย็นเยียบจนฉันสะดุ้งเล็กๆ

ทั้งๆที่เห็นแล้ว ว่าฝนจะตก
แต่ก็ยังนั่งนิ่งไม่ไปไหน
มี สองอย่างของความเป็นไปได้คือ
- ฉันคิดว่า ฝนคงไม่มาทางนี้
- หรือจะเปียกปอนบ้างก็ไม่เห็นเป็นไร

หลายต่อหลายครั้ง
ที่แม้แต่ความรู้สึกของฉันเองก็ไม่ชัดเจน
ว่าตัวเองต้องการอะไร — ?

• ความสงบปลอดภัย
• หรือชีวิตที่โลดโผนและโบยบิน

— นั่นหรือเปล่า ที่เป็นเหตุผลให้มนุษย์ไร้ปีก
แต่กลับถูกบรรจุความปรารถนาที่จะโบยบินเอาไว้จนเต็มหัวใจ ; ความไม่ชัดเจนอะไรแบบนั้น ทำให้มีอิสระ ในการ ‘ตัดสินใจ’
และในวันที่ฝนตก
ฉันก็พบว่า นกที่มีปีกแข็งแรง ก็ไม่ได้โบยบินอยู่ตลอดเวลา พวกมันบินกลับเข้ารัง ซุกอยู่ภายในความปลอดภัย ฉันไม่รู้หรอกว่าพวกมันอุ่นไหม — แต่นั่นคือ บ้าน บ้านที่มันกลับไป เมื่อถึงเวลาและเหนื่อยล้า ; บ้านที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับฉัน ไม่ใช่อาคาร ไม่ใช่ที่ปกคลุม แต่เป็นการนั่งลงและสงบ หยุดและพัก รับรู้สิ่งที่เป็นอยู่ เสียง กลิ่น อุณหภูมิ

และเมื่อไหร่ก็ตามที่ปีกนี้หายเหนื่อยล้า
มันจะโบยบินอีกครั้ง และอีกครั้ง
พักเมืือล้าอ่อน อีกครั้ง และอีกครั้ง

พระเจ้าสร้างฉันให้เป็นเช่นนั้น
ให้มีร่างกายไร้ปีกและหัวใจปรารถนาที่จะโบยบินอยู่เรื่อยไป — แต่ทว่า การโบยบินของฉัน มันต่างออกไปจากจากเหล่านก แมลง หรือผีเสื้อเท่่านั้นเอง

แต่ถึงยังไงก็ หายใจลึกๆเข้าไว้นะ
กินให้อิ่ม นอนให้หลับ
ไม่ว่าจะต้องทำยังไง
เรื่องนั้นสำคัญที่สุด

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น