ตอนเราปี 1 เราก็ใช้ชีวิตเฟรชชี่ของเราอย่างเต็มที่ อยู่หอใน เจอเพื่อนใหม่ เข้าร่วมกิจกรรมทุกกิจกรรมของทางมหาลัย ซึ่งทำให้เทอม 1 เราเเทบจะไม่มีเวลาเล่นโทรศัพท์เลย เหมือนตอนนั้นโทรศัพท์เอาไว้ใช้เเค่โทรหาครอบครัว ใช้ส่งงานคุยงานซะมากกว่า เเละก็ไม่ค่อยได้กลับบ้านซักเท่าไหร่  คือชีวิตตอนนั้นมีเเค่อยู่กับเพื่อน ตื่นไปหารุ่นพี่ เรียน เรียนเสร็จรุ่นพี่นัด กินข้าวเย็น ทำการบ้าน นอน เป็นลูป

อยู่อย่างนี้ตลอดเทอม 1            

       ช่วงเทอม 2 ช่วงนี้เราคิดว่าเราได้ผจญภัยได้ใช้ชีวิตมากขึ้น ได้กลับบ้านบ่อยขึ้น ไม่เหมือนกับตอนเทอม 1 ที่ไม่ค่อยได้กลับเลย มีเวลาทำอะไรหลายอย่างมากกว่าตอนเทอม 1  เวลาที่ว่างเราก็เอามาเล่นโทรศัพท์ท่องโลกอินเทอร์เน็ต อินสตาเเกรม ทวิตเตอร์ เอาเป็นว่าเมื่อไหร่ที่ว่างเราก็จะจับโทรศัพท์ตลอดชดเชยกับที่ไม่มีเวลาเล่นเมื่อตอนเทอม 1  เเต่เราจะขอบอกก่อนว่าเรื่องความโป๊ะของเรามันมีที่มาจากการเล่นโทรศัพท์เเละการกลับบ้านช่วงวันหยุดของเรา           

    

       ด้วยความที่บ้านเราใกล้ค่ายทหารอยู่ 2 ค่าย คือเหมือนบ้านเราเป็นกึ่งกลาง ออกจากบ้านทางนึงก็จะเจอค่ายนี้ ออกจากบ้านอีกทางก็จะเจอค่ายนี้ เเหล่งผู้ชายของเเท้ 555 เพื่อนก็เเซวประมาณว่าอยู่ใกล้ค่ายทหารอย่างนี้ต้องมีทหารมาจีบเเน่นอน  เเต่เอาจริงๆเราไม่เคยเจอทหารจีบเลยนะ เเล้วบวกกับตอนมัธยมก็มีคนเข้ามาคุยบ้างเเล้วก็ติดซีรี่ย์หนักมาก ก็เลยทำให้เรามองข้ามตรงนี้ไปเลย เอาเวลาเทไปกับซีรี่ย์ซะส่วนใหญ่ พูดเหมือนสวยเลยเนอะเเต่ความจริงก็ไม่555             

อินสตาเเกรม เเล้วเค้าก็ขอไลน์เรา เราไม่รู้ว่าทุกคนเป็นเหมือนเรามั้ย คือเรากลัวไปหมด กลัวเค้ารำคาญ กลัวนั่นกลัวนี่ เเต่ตอนที่่คุยกับเค้าเราก็คุยกันค่อนข้างโอเคเลยนะ เป็นการคุยกันเเบบผู้ใหญ่ขึ้น คือเค้าก็ทำงาน เราก็ไปเรียนก็คุยกันตอนที่ว่าง บอก morning บอก goodnight กัน ถ่ายรูปส่งให้กันดูว่าทำอะไรอยู่ มันก็เป็นโมเม้นต์ที่น่ารักๆอยู่ช่วงนึง

          เเล้วก็มาถึงช่วงที่เรากับเค้าใกล้จบความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียก ต่างคนต่างตอบกันช้ามาก คือเหมือนต่างคนต่างตีตัวออกห่างกัน คือทักมาปลุกกันตอนเช้าเเต่กว่าเราสองคนจะตอบกันมันก็ครึ่งวันไปเเล้ว เราทักเค้าไปเช้า เค้าตอบเที่ยง เค้าตอบเราเที่ยง เราตอบเค้าสี่ห้าทุ่ม มันเป็นอย่างนี้ซักพัก จนมีวันนึงเค้าอ่านเราเเล้วไม่ตอบ เเต่เราก็ไม่ใช่คนเซ้าซี้อะไรมากก็ไม่ได้ทักเค้าไปอีก เเละก็เป็นอีกครั้งที่เราได้หายจากกันไปโดยไม่ได้บอกลากัน  

      สุดท้ายครั้งนี้ก็ไม่สมหวังอีกเช่นเคย เราก็ยอมรับว่าระหว่างที่คุยกับเค้าจากที่เราเคยให้ใจเค้าไป 100   มันก็เริ่มลดลงไปเรื่อยๆระหว่างที่เราคุยกับเค้า  เพราะเราเริ่มกลัว กลัวว่ามันจะไม่ตลอดไป กลัวเค้ารำคาญเเล้วเราก็นิสัยไม่ดีด้วยที่ไม่ได้ให้ใจ ไม่ได้รู้สึกจริงใจกับเค้าในช่วงที่คุยกัน  ตัวเราเองบางครั้งก็ไม่อยากคุยกับใคร อยากเลิกเรียนกลับมาก็นอนเลย เเล้วเราก็ใช้เวลาในการดูซีรี่ย์ อยู่กับเพื่อนมากกว่าที่จะคุยกับเค้า เราว่าที่เค้าหายไปมันก็ดีนะ มันก็สอนให้เรารู้ว่าเราควรจะจริงใจเเล้วก็ควรจะใส่ใจเค้ามากกว่านี้ เเค่ความจริงใจเรายังให้เค้าไม่ได้เลย  เราคิดว่ามันก็เเฟร์สำหรับเค้าเเล้วที่เค้าหายไป เเล้วเราก็ไม่อยากมารู้เหตุผลอยู่ดีว่าทำไมเค้าถึงหายไป ถ้าเรารู้เราอาจจะเจ็บกว่านี้ก็ได้

            "ใครจะไปรู้ว่ามันจะจบเเบบเดิมทุกครั้ง"