3 ปีในมหาลัยมันเหมือนจะนานเเต่ในความเป็นจริงเเล้วมันไวมาก เเค่พริบตาเดียวจากเด็กปี1 เด๋อๆ ด๋าๆ ก็ขึ้นปี3เเล้ว เราคิดว่าเราเปลี่ยนไปเยอะมาก ในด้านความคิดเเล้วก็ด้านการใช้ชีวิต เราคิดว่าคนที่อยู่มหาลัยเเบบเราก็เปลี่ยนไปใน 2 ด้านนี้เหมือนกัน ใชมั้ย? 555 ในด้านความคิดเราคิดว่าเราคิดเเบบรอบคอบขึ้น ไม่ตัดสินใจอะไรเร็ว คิดเเล้วคิดอีก ซึ่งการคิดเเบบรอบคอบเนี่ยก็เป็นเหตุให้เราคิดก่อนพูด ทำให้เราไม่ปากไว พูดอะไรไปเเบบไม่คิดไม่ไตร่ตรองก่อน ซึ่งเเต่ก่อนเรานี่เปรี้ยวมาก5555 ปากไว พูดมากอะไรก็ไม่รู้555555 พอนึกย้อนกลับไปก็คิดว่าตัวเองเนี่ยเปลี่ยนไปเยอะมากกกกกกกกกก ตอนนี้เรากลายเป็นคนที่ไม่พูดเยอะเหมือนเเต่ก่อน เเต่ก็ไม่ใช่ว่าเงียบจนไม่พูดเลย คือไม่ค่อยปากไวพูดนอกเรื่อง พูดเหลวไหลไร้สาระ5555 เหมือนกำลังพิมพ์ด่าตัวเองในอดีตเลยอะ เเต่เราก็ดีขึ้นกว่าเดิมเเต่ไม่ได้เเบบ100 %ขนาดนั้น เเต่ก็ดีขึ้นเเหละจากที่ลองสำรวจตัวเอง5555

                            มาถึงเรื่องการใช้ชีวิต เราเชื่อว่าการใช้ชีวิตของเพื่อนๆในวัยเราก็คงเปลี่ยนเหมือนเรา การใช้ชีวิตก็เปลี่ยนไปตามช่วงอายุเนอะ ตอนนี้ก็ 21 เเล้ว ใกล้จะเข้าสู่โลกเเห่งการทำงาน ออกจากcomfort zone ใกล้จะเปลี่ยนสถานะจากคนรับเงินจากพ่อเเม่เป็นคนให้เงินพ่อเเม่เเทน เเต่ก่อนเราชอบคิดว่าเงินที่ป๋ากับเเม่ให้มันจะไม่พอ เลยขอเยอะ เพราะในมหาลัยมันจะชอบมีการจ่ายเงินที่กระทันหันบ่อยมาก ขอย้ำว่ามากกกกกกกกกกกกกกกกกกก บางครั้งเงินที่มีมันไม่พอ คือไม่พอของเราคือ พอจ่ายค่างานนั่นนี่ เเต่จะไม่เหลือกิน เราก็จะเป็นโรคเอาเเต่ใจ รอไม่ได้ขอเล่าย้อนไปตอนปี 1 คือตอนอยู่ปี 1เนี่ย ถ้าจะจ่ายค่างานตอนนี้ก็ต้องโอนมาให้เราตอนนี้ เพราะกลัวไม่มีเงินติดตัว คือพอปิดเทอมมาเราได้ลองคิดทบทวนถึงเรื่องหลายๆเรื่องที่เราเคยทำ เราเป็นคนที่คิดถึงเเต่ตัวเองมาก คือเราขอป๋ากับเเม่ ขอๆๆ คิดเเต่ว่าตัวเองจะไม่พอ มาอยู่หอคนเดียวถ้าไม่มีเงินมันจะลำบาก เเต่เราลืมใคิดไปว่า ที่บ้านมีกันตั้งหลายคนเเล้วเค้าจะกินยังไงจะอยู่ยังไง คือเราไม่เคยคิดถึงตรงนั้นเลย คิดถึงเเต่ตัวเองว่ากลัวตัวเองไม่พอเเล้วเราบังเอิญไปอ่านเจอข้อความนึงใน twitter ประมาณว่า เราขอนั่นขอนี่กับพ่อเเม่เเต่พ่อเเม่ไม่เคยขออะไรจากเราเลย มันทำให้เราคิดได้ว่าเราต้องนึกถึงคนข้างหลังได้เเล้ว เลิกนิสัยเอาเเต่ใจได้เเล้ว อย่าเห็นเเก่ตัว เราโกรธตัวเองที่เรารู้สึกช้ามาก เเต่มันก็ยังดีกว่าที่เราคิดไม่ได้เลย เราก็เลยตั้งใจไว้ว่า เราจะไม่เอาเเต่ใจ ไม่คิดถึงเเต่ตัวเอง เราจะเป็นเราในเวอร์ชั่นใหม่ที่ดีกว่าเดิม   เเล้วพอมาดูตอนนี้คือเราคิดว่าเราดีกว่าเดิมนะ คือไม่โวยวาย คิดถึงป๋ากับเเม่ คิดถึงครอบครัวมากขึ้น เวลาเราก็กินอะไรทีคือหน้าของคนที่บ้านจะลอยมาเลย เเล้วมันจะมีความรู้สึกที่ว่า กูกินของดีขนาดนี้ คนที่บ้านเค้าจะกินอะไรกันอยู่น้อ ไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นเหมือนเรามั้ยนะ 555555 เเต่เป็นเเบบนี้จริงๆ 

           

                  นั่นเเหละ เราก็คิดว่าเรามีวุฒิภาวะมากขึ้นกว่าเดิม เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นมากกว่าเดิมถึงเเม้ไม่ได้เต็ม 100 %  Like I said  "I didn't get older, I get better"